ΠΑΝΗΓΥΡΙΣΜΟΙ 
                                                                                         Ανάγνωση                  

                                                      Ε’                                                        

Χαρά του ποιητή που γύρισε απ’ την κόλαση
και περπατάει αόρατος  στην πόλη του ένα βράδυ
και αγαπάει τα φώτα, τις γυναίκες, τους περαστικούς 
      και αγαπάει τους δρόμους 
                             που διηγούνται την ζωή του 
 

χαρά του ποιητή που ξύπνησε 
                                      μετά από εκατό χρόνια ύπνου 
    και βλέπει πως ο κόσμος του δεν άλλαξε 
    βλέπει πως υπάρχουν (ξέρει πια πως πάντα θα υπάρχουν) 
          όλα όσα πριν κοιμηθεί είχε αγαπήσει 
  
   
                                           του ποιητή που ξύπνησε
κι είναι Αύγουστος ξανά 
      με φίλους, νύχτες γιορτινές, νησιά της εφηβείας 
 
χαρά του εφήβου που φαντάζεται ένα μέλλον 
         πιο αληθινό απ’ το παρόν 
    βέβαιος πως μια κιβωτός 
                                 ελεύθερων ερώτων ξεκινά 
    βέβαιος πως αύριο αναδύονται, ανθίζουν 
                                                              οι Ατλαντίδες. 

 

Χαρά του ποιητή που γυρισε απ’ την κόλαση 
       (έναν εκφυλισμένο, πληκτικό παράδεισο)
και τρέχει μέσα στη βροχή
του ποιητή που γδύνεται, χορεύει, αλαλάζει μες τη μπόρα


χαρά της έμπνευσης που χρωματίζει τον εγκέφαλο, 
                                                        διδάσκει την καρδιά
κι είναι άλλοτε η καταγραφή ραδιοκυμάτων 
          που έρχονται από πολύ πολύ μακριά
άλλοτε η θέληση 
          του πύρινου πολτού της γης
κι άλλοτε πάλι το αποτελεσμα ενος φαρμάκου πειραματικού 
         που κάποτε θα διαδοθεί 
         γεμιζοντας τον Γαλαξία με αυτοκτονικά ρομπότ 
              κι απελπισμένους λωτοφάγους 
  

         - δεν υπάρχει κήπος  ή τοτέμ ή ηλεκτρόδιο
που ν’ ακινητοποιεί τη σκέψη 
       σε μια οριστική συχνότητα ευτυχίας 

 
υπάρχει μόνο το αίμα που κυλάει στις φλέβες 
            άλλοτε δειλό κι άλλοτε θαρραλέο  

   
υπάρχει μόνο η ακτινοβολία που πηγάζει  
            από τον στίχο-αίνιγμα  
         και κάνει τους μοναχικούς αναγνώστες  
         μέσα στη νύχτα έξαφνα να λάμπουν 

 
χαρά της έμπνευσης 
χαρά του καιόμενου βιβλίου που είναι η ζωή 
         κι όλων των φευγαλέων μας εκδρομών 
             σε αβύσσσους φωτεινές 
         κι όλων των πιθανών μας γάμων 
             με έγκλειστα κορίτσια 
 

χαρές που δίχως να τις νιώσουμε ποτέ 
          τις κλείσαμε μέσα σε λυπημένους ύμνους
χαρές που η θλίψη ομόρφυνε 

 
κι άλλες χαρές που ανταμοίβουν 
                                       το σισύφειο τραγούδι μας 

 
όπως όταν ανακαλύπτουμε ότι το ποίημα αυτό 
           κρύβει ένα άλλο μέσα του 
           κι αυτό ένα άλλο, κ.ο.κ.
όπως όταν βεβαιωνόμαστε 
          ότι οι νύχτες των παραμυθιών δεν έχουν τέλος 
                                    κι ότι όσα μήλα κι αν κλέψουμε 
          το δέντρο των Εσπερίδων, 
                               το δέντρο της επιθυμίας 
          πάντα κατάφορτο θα είναι.  

*Μια προηγούμενη εκδοχή του ποιήματος αυτού  δημοσιεύθηκε στη συλλογή "Πανηγυρισμοι" (Αγρα,2001).

Στάθης Καββαδάς