ΕΥΤΥΧΙΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΛΟΥΚΙΔΟΥ

ΚΟΝΤΕΨΑ ΝΑ ΧΑΘΩ

Κι εκεί που πήγαινα και πήγαινα
και καμωνόμουν ότι γνώριζα πού ήθελα να πάω
έγινε ξάφνου η ομιλία αστερισμός
κι έδειξε πως δεν υπάρχει ορίζοντας
μήτε δρόμος και σπίτι
κι όλα ασθενικό ψιλόβροχο που σου τρυπά τον ύπνο.
Δεν έχω εκπαιδεύσει, σκέφτηκα, ποτέ πυγολαμπίδες
η επαρχιακή οδός σε δάσος θα με βγάλει.
Φτωχέ μου Χάνσελ
άδικα νόμισες πως ξεγέλασες την Γκρέτελ
κανένα ψίχουλο δεν στάθηκε ανέσπερο
κι ας προσποιήθηκες πως γύρισες στο σπίτι˙
απλή ψευδαίσθηση το πατρικό
για να συντηρηθεί ο μύθος.
Τώρα τι κάνουμε, μου λες;
Κι ο αντεστραμμένος χρόνος
δεν κοιτά πίσω ούτε εμπρός.
Αμετακίνητη κι εγώ
κάνω πως προχωρώ επάνω στη σελίδα
σαν τίποτα αλλόκοτο να μη συμβαίνει.
 

Όμως συμβαίνει.
Βάδισμα λύκου ρυθμικό ακούγεται
απ’ την ανάσα της Κοκκινοσκουφίτσας.
Αμφίθυμες πινακίδες με στέλνουν
σε πηγούλα στερεμένη και
… ποτέ του δεν με πρόδωσε ο Ιούδας
̶  ακούω να διαβεβαιώνει ο Ιησούς  ̶
οι ποιητές μπορούν και να τις αναστρέψουν
εγώ όμως όφειλα να υπακούσω τις γραφές.
 

Τι τρέλα και αυτή
να βρίσκομαι στην επικράτεια μιας ξένης γλώσσας;
Πώς πέρασα τα σύνορα;
Εγώ παρακαμπτήριο έψαχνα
να βγω το γρηγορότερο έξω από το ψέμα.