ΠΑΥΛΙΝΑ ΠΑΜΠΟΥΔΗ

Το πέρασμα στο άρρητο

Υπάρχει, δεν υπάρχει, όμως όλοι μας
Στου ύπνου τον βυθό το συναντάμε
Αυτό το σκοτεινό το τούνελ με τα φλούο γκράφιτι
Διαφημίσεις για εξωτικούς προορισμούς
Ακατανόητες σκηνές από τα παρελθόντα και τα προσεχώς
Σε ενιαίο χρόνο- Λέω γι αυτό το υποβρύχιο, το μαύρο πέρασμα
Όπου εκεί, όλοι, εκόντες - άκοντες, γλιστράμε-

(Χωράμε μόνο ολόγυμνοι
Απαλλαγμένοι από τις παρενδυσίες του Λόγου
Απ’ τα πλοκάμια των συριστικών
Απ’ τους κοπτήρες των οδοντικών
Απ’ τα φατνιακά, απ’ τις αγκύλες των διφθόγγων
Στην ερασμιακή λυμένες-
Απ’ τα φωνήεντα, τα α, τα ω, τα υψηλά-
Απαλλαγμένοι κι απ’ το άναρθρο ακόμα
Σκούξιμο, βέλασμα, μουγκανητό
Κι απ’ όλα τα ηχητικά εφέ της ύπαρξης-)

Υπάρχει δεν υπάρχει, όμως όλοι μας
Έτσι στον ύπνο βρίσκουμε το πέρασμα
Που μας μυεί σιγά σιγά στο άρρητο-

Σιγά σιγά, γιατί
Έχουμε ο καθένας αρκετές χιλιάδες πρόβες μέχρι
Ν’ ανοίξει η οριστική αυλαία της σιωπής-