ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΗ

Περί ποιητικής 

Ο Μ. Π. [1] ζει σε μια ρευστή εποχή. Στο ζενίθ της αστάθειας, της μεταβολής και του σταθερά αβέβαιου ψάχνει να ορίσει τη δική του διαδρομή. Σε μια εποχή που όλα είναι δυνατά, καλείται να επιλέξει τι είναι. Ό,τι κι αν επιλέξει γίνεται δεκτό από μικρές ομάδες πιστών ή εν δυνάμει πιστών αναγνωστών. Ωστόσο η δημιουργία της Π.ταυτότητας παύει να έχει αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά και έτσι αναζητώντας το ποιητικό είναι καταλήγει να γνωρίζει άριστα το ποιητικό δεν είναι:

δεν είναι ένας λυρικός στο απόγειο του καπιταλισμού, δεν είναι συμβολιστής ούτε μετασυμβολιστής, δεν είναι υπερρεαλιστής σίγουρα ο Μ. Π δεν είναι στρατευμένος γιατί δεν υπάρχουν «πλευρές» για να ταχθεί.

Η ποίησή του δανείζεται δια-κειμενικά κείμενα απ' τους προκατόχους του ωστόσο δεν αναγνωρίζει κάποιον ως ιδανικό εμπνευστή γιατί η μετανεωτερικότητα εγκαταλείπει το υποκείμενο στην αυτονομία του και η διαχείριση της ευθύνης αυτής αποτελεί και την αιτία της μοναξιάς του. Μιας μοναξιάς κοινής αλλά όχι κοινοποιημένης στην οποια οι λέξεις και η σειρά τους έχουν βρει τη θέση τους αλλά αυτό θα το μάθει ο Μ.Π στη Μεταμοναχική Εποχή.

_______________________________________________

[1] Μ.Π θα μπορούσε να είναι ο Μετανεωτερικός Ποιητής