Προσποιείσαι πάλι πως δεν φταίει ο χρόνος

παρά ένας τρίτος θαμμένος στο συρτάρι της κουζίνας

όπου συνήθως κείτονται φωτογραφίες με σβησμένα πρόσωπα

μια φαγωμένη γομολάστιχα και το πανάρχαιο σιρόπι για το βήχα

Να ο ένοχος! φωνάζεις

στους νεροχύτες κρύβεται ο άθλιος, στις αλατιέρες και στα καλύμματα των
καναπέδων

στο μάρμαρο που κιτρινίζει

 κάτω από τον ύπνο των παράσιτων

Ο ένοχος που πια δεν έχουμε αγάπη

το καταγάλανο ψωμί ο σπόρος του θανάτου

 όλοι εμείς

 με τα χέρια στο φως

και το άλλο σώμα ήδη στο σκοτάδι