ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΕΟΝΤΖΑΚΟΣ

 

 

Περπατώντας
/ μερικά ποιήματα για το τίποτα /

                                 

 

Περί ύψους

 

1.

Τέχνη είναι η ανάπτυξις ενός στίλβοντος εν εξελίξει θυμού.
Αλλά ερώμενου. Και μετά εραστού.

Αγκαλιά όπως ο Έκτορας με τον Αχιλλέα.
Η μάλλον αγκαλιά όπως ο πρώτος με το δόρυ του δεύτερου.

Σ’ αυτήν την γλώσσα, ο Άλλος λείπει  – έλειπε πάντα.
Μόνο το δόρυ του έχει μείνει στο λαιμό μου.

Η εκδρομή αυτή  – όπως λένε –  δεν έχει τέλος

 

2.

Τέχνη είναι η ανάπτυξη ενός εν εξελίξει λαιμού.

Μισός κύκνου. Μισός γκρεμού.

(Μισός δικός σου. Μισός αλλουνού.)

 

Η κατάσταση του κόσμου

 

Απόδειξη ότι ο θεός δεν υπάρχει
/ αλλά ομιλεί /

Είναι ότι κάθε πρωί
ξημερώνει η γλώσσα όλα τα
μέρη του πάμφωτου κλώνου
που λέγεται

Ανελκυστήρας του κόσμου
επί του λεκτότερου

 

Τα γκολ

 

Η γλώσσα είναι
αενάως ένας λάθος δρόμος.

Παιδιόθεν ένας λίθινος τρόμος
απέναντι στο ηλιοβασίλεμα σκέφτομαι.

Μετά τον θάνατο όμως
είναι μόνο δυνατή η ομιλία.

Μοναχική η θέση του τερματοφύλακα.

Ή μήπως ανθρώπινη;
Απάνθρωπα αθάνατη θα έλεγα.

Ταχυδρόμος στην γραφή δεν υπάρχει.
Οφείλουμε να συνεχίσουμε να ομιλούμε.

 

Η ύπτια θλίψη των πουλιών

 

η άφωνη αφόπλιση του φωτός απ’ την γλώσσα.