Υπάρχουν πολλοί αναγνώστες της ποίησης που σταματούν στη μορφή της. `Αδικα όμως. Αν  η ποίηση είναι η κατεξοχήν τέχνη της μετωνυμίας, η μορφή όσο και να εντυπωσιάζει με τα αιρετικά της και τα νάζια της είναι στον αέρα, αεροβατεί, όσο δεν συνδέεται με κάποιον βαθύτερο καϋμό, με το ότι πενθεί αυτό που χάθηκε και ονειρεύεται αυτό που ανθίζει- ακόμα κι αν αυτό που ανθίζει είναι τόσο παλιό όσο και η βαθύτερη μνήμη του σώματος. Δεν είναι λοιπόν η πρώτη φορά που μου έρχονται όλα αυτά όταν συναντώ ποιήματα της Γιώτας Αργυροπούλου, όπως "Το κυπαρίσσι" και "Οι κυψέλες" , ποιήματα που διαβάζοντάς τα αισθάνεσαι να φυσά από μέσα τους το αεράκι της ζωής, όπως τα ποιήματα του Μιχάλη Γκανά, του Γιώργου Μαρκόπουλου, του Χρίστου Μπράβου και του Πάνου Κυπαρίσση.
Λέω πως ανεβαίνει μέσα από τη λαλιά της Αργυροπούλου ένας κόσμος αρχέγονος που την περιέχει αλλά και την ξεπερνάει ως υπαρξιακό βίωμα. Γι' αυτό και η ανάκληση του παρελθόντος που γίνεται σε αρκετά της ποιήματα, ιδίως στα Νερά απαρηγόρητα που τα θεωρώ, ως σύνολο, μεγαλύτερης ψυχικής έντασης και πυκνότητας, ουσιαστικά δεν είναι παρελθόν, αλλά ένας καθρέφτης του παρόντος που εντούτοις είναι βυθισμένος στο σώμα της, ως άλλος εαυτός, και καθρεφτίζει δέντρα και πουλιά χωρίς να χρειάζεται πάντοτε να υπάρχουν δέντρα και πουλιά κοντά της. 
 
[Ιουλ.2008]      

Αλέξης Ζήρας