Εκτύπωση του άρθρου
ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΙΛΛΗΣ


ΑΡΧΕΤΥΠΟ


Το πηγάδι τις νύχτες τολμά να ζωγραφίσει το κύκλο του
αναπαριστώντας στην επιφάνεια του νερού το φεγγάρι.
Σπάνια χωρά το πρόσωπο που με περιέργεια
επεξεργάζεται το προφίλ του στο βυθισμένο καθρέφτη
όμως, τα βράδια, όταν τα φώτα σβήνουν και η ησυχία
επιβραβεύει την στιγμή εξοστρακίζοντας κάθε φυσική παρουσία
ο φωτοδότης που εξουσιάζει τη νύχτα βρίσκει καταφύγιο
στον άδειο υγρό όγκο με τους πήλινους φρουρούς του
να σηκώνονται για να πιουν.
Κι αν σήμερα πηγάδια δεν υπάρχουν, υπάρχει ακόμα
η πίστη στη λεπτομέρεια, σηκώνοντας ολόκληρα σκηνικά
στην στενή περιφέρεια όπου τα γεγονότα αρχίζουν και τελειώνουν
για να αντικατασταθούν βιαστικά με νέα συμβάντα.
Είναι κι αυτή μια διέξοδος όταν οι στιγμές σωριάζονται και ο τρόπος
να εκτιμήσω την κατάσταση με κάνει ακόμα πιο δειλό.
Πριν και μετά από κάθε προσπάθεια υπάρχει πάντα
κάτι να δίνει ώθηση σ´ αυτό που καταλήξαμε
να ονομάζουμε Ύπαρξη.
Αν απόψε η Σελήνη φωτίσει το δικό σου αναλόγιο
κι ύστερα αναχωρήσει μεταφέροντας όσα το όνειρο
ξέβρασε στον ύπνο σου, ας μην το συνειδητοποίησες
έγινες στο Σύμπαν κατανοητός. 


Γιώργος Λίλλης

Ημ/νία δημοσίευσης: 4 Οκτωβρίου 2009