Έιρε   

                     στην Anne Kelly
                     που είναι πάντα εδώ

το παλιό κέλτικο τραγούδι ω ω ω...
σαν τζίνι από το μπουκάλι  ξεπηδάει
με άρπες φλάουτα βιολιά και κονσερτίνες
για έναν μοναχό που πίνει Γκίνες
σ ´ένα παμπ  του Δουβλίνου
στην αριστερή όχθη του Λίφφυ

ήρωας δεν είμαι το εξηγούμαι
in nomine Patris et Filii
et Spiritus Sancti

μες στον καθρέφτη του νερού ανάποδος
ο κόσμος βουλιαγμένος
ο Άβελ γεννημένος χαμένος ω ω...
αλάτι ψιλό  αλάτι χοντρό
τη μάνα μου την Εύα ψάχνω να βρω
μες στην κοιλιά της να ξαναμπώ

το φτυάρι βουτάει στην τύρφη τυφλό
ανεμογκάστρι
κρα κρα οι κουρούνες στα δέντρα ψηλά
χασκογελάνε με τα φαντάσματα
το κάστρο σηκώνει άρον άρον την πύλη
φρουροί  στις επάλξεις αόρατοι
τεντώνουν τα τόξα
ουδέν αναστρέψιμον

ίχνη στην άμμο ρουφηγμένα κανένα
για θύμισε μου τ' όνομα σου το μικρό
περνά σαν άλλοθι ο καιρός κυλά
κυλάει η παλίρροια φουσκώνει
γουλιά γουλιά η σκούρα μπύρα
όλα τα θολώνει

αγίων θαύμα  τσαρλατάνων τρικ
το νόημα ποιο
το βράδυ θα σέρνει την ίδια βαλίτσα
στις γρανιτένιες πλάκες του αεροδρομίου
αποχαιρετώντας τον Μπλουμ
χωρίς καν να γυρίσει το κεφάλι.

   ξόρκια ξέξορκα

γύφτος βαράει το ντέφι
ντιρλιντί
γλιστράει το κέρμα
στην πλατεία
γκλιν
γριά η μαϊμού ούτε που
το κουνάει
μόνο φτύνει και μούντζες
ένα γύρω στον αέρα δίνει
αν είναι  happening αυτό
event που λεν
ρημάζεις ολομόναχο σπίτι
στον Μεσαγρό
το περιστέρι για την ειρήνη
το φίδι για το κακό
το ρολόι για τον χρόνο
της πέτρας φυλαχτά
σκαλισμένα
σβησμένα
η Άννα ταξιδεύει ενδοφλέβια
μαλλιά πυρόξανθα
μάτια κλειστά
τα όνειρα δεν βλέπονται πια
ίδια η μέρα
πάλι βρωμερή
σκουπίδι στη χωματερή
να ζει κανείς ή να μη  ζει
τι χάσαμε τι είχαμε
γιατί
παίρνουν ν' ανθίσουν
τα κλαριά
κ' η πάχνη δεν τ' αφήνει                     
ο υπαίθριος βίος στο ασανσέρ
ανεβαίνει στον τρίτο
άγονη γραμμή
καλέ τρεχάτε στην πλατεία
ντιρλιντί
μίμηση πράξεως σπουδαίας
και τελείας
ψάχνεις για κέρμα
πανί με πανί
ανάθεμα τον πόνο στα κόκαλα
με το που ο καιρός αλλάζει.

ασυμφωνία  σε  μη  ύφεση μείζονα
  
     

και να στο βάθος του θολού τοπίου
πάλι αυτός
ο γνωστός άγνωστος που λένε
μες στο γκρι
παρά την αντηλιά από το τζάμι    
βιόλες, βιολιά και βιολοντσέλα
σπεύδουν στο σιντί να εισαγάγουν
το προκείμενο 
σαν ποιο
προχτές συναντηθήκαμε μπροστά
στο ασανσέρ
εχτές στο γυμναστήριο αντιπροχτές
να πάρει... 
στ' αζήτητα της κάθε μέρα της
ζωής μου ζει
ακόμα και  στις νύχτες μου κρυφά
υπνοβατεί
σίγουρα δεν καλυτερεύουν οι καιροί
μια ιστορία μάταιη κι αυτή
παρών απών διαφεύγω
πετάγεται το  όμποε γνέφει στο κλαρινέτο
το κλαρινέτο το σφυρίζει στο φλάουτο
το φλάουτο στα δεύτερα βιολιά
ορμούν τα κόρνα με γυρίζουν πίσω
το θέμα να επανέλθει εννοούν
συντονισμένα η ορχήστρα συμφωνεί
μα για ποιο θέμα πρόκειται λοιπόν
ήξεις αφήξεις πέριξ νύξεις ξέρεις
και ξερός
άμα κοιτάξεις πίσω γίνεσαι στήλη αλός
μπαίνω και ξανά βγαίνω ξανά μπαίνω
έξω φρενών χάνω τον έλεγχο  ορμάω
τον απωθώ     
στο διάολο σπρώχνω σπρώχνωωχ
κράμπα στο στομάχι
παύση
δεν μπορώ

τα έγχορδα αναλαμβάνουν τη συνέχεια
adagio assai  μέρος δεύτερο
γνωστό το εμβατήριο
σαββατόβραδο.

             
Μάρω Παπαδημητρίου