Εκτύπωση του άρθρου

ANNE SEXTON
(Μετάφραση: ΤΑΤΙΑΝΑ ΣΕΡΓΙΑΔΗ)

 

Nυχτερίδα

Το απαίσιο δέρμα της
τεντωμένο από κάποιον τεχνιτη
είναι σαν το δέρμα μου, εκεί ανάμεσα στα δάχτυλά μου
ένα είδος μεμβράνης, ένα είδος βατράχου.
Σίγουρα μόλις γεννήθηκα το πρόσωπό μου ήταν τόσο δα
και προτού γεννηθώ σίγουρα μπορούσα να πετάξω.
Όχι καλά, να ξέρεις, μονάχα με μια δερμάτινη μεμβράνη
από τα μπράτσα ως τη μέση μου.
Μάλιστα, πετούσα τη νύχτα. Για να μη με δουν,
γιατί αν με έβλεπαν θα με έριχναν.
Τον Αύγουστο ίσως, καθώς τα δέντρα ορθώνονταν στα άστρα,
έχω πετάξει από φύλλο σε φύλλο μέσα στο πηχτό σκοτάδι.
Αν με είχες πιάσει με το φακό σου
θα είχες δει ένα ροζ πτώμα με φτερά,
έξω, έξω, από την κοιλιά της μανας της, γούνινη
και βραχνή να περνάει ξυστά πάνω από σπίτια, από στρατούς.
Γι' αυτό με μυρίζονται τα σκυλιά του σπιτιού σου.
Ξέρουν ότι είμαι κάτι που βρίσκεται
κάπου μέσα στο νεκροταφείο, κρεμασμένο ανάποδα
σαν παραμορφωμένο μαστός.

BAT

His awful skin
stretched out by some tradesman
is like my skin, here between my fingers,
a kind of webbing, a kind of frog.
Surely when first born my face was this tiny
and before I was born surely I could fly.
Not well, mind you, only a veil of skin
from my arms to my waist.
I flew at night, too. Not to be seen
for if I were I'd be taken down.
In August perhaps as the trees rose to the stars
I have flown from leaf to leaf in the thick dark.
If you had caught me with your flashlight
you would have seen a pink corpse with wings,
out, out, from her mother's belly, all furry
and hoarse skimming over the houses, the armies.
That's why the dogs of your house sniff me.
They know I'm something to be caught
somewhere in the cemetery hanging upside down
like a misshapen udder.

 

Η αλλοφροσύνη των δειλινών


Κάτι
κρύο υπάρχει στον αέρα,
μια αίσθηση πάγου
και φλέγματος.
Όλη μέρα χτίζω
μια ζωή και τώρα
ο ήλιος βουτάει και
την αναιρεί.
Ο ορίζοντας ματώνει
και πιπιλάει τον αντίχειρά του.
Ο μικρός κόκκινος αντίχειρας
εξαφανίζεται.
Κι εγώ αναρωτιέμαι για
αυτόν το χρόνο της υπαρξής μου
αυτό το όνειρο που ζω.
Θα μπορούσα να φάω τον ουρανό
σα μήλο
αλλά θα προτιμούσα
να ρωτήσω το πρώτο αστέρι:
γιατί είμαι εδώ;
γιατί ζω σ' αυτό το σπίτι;
ποιός ευθύνεται;
Ε;

THE FURY OF SUNSETS
 
Something
cold is in the air,
an aura of ice
and phlegm.
All day I've built
a lifetime and now
the sun sinks to
undo it.
The horizon bleeds
and sucks its thumb.
The little red thumb
goes out of sight.
And I wonder about
this lifetime with myself,
this dream I'm living.
I could eat the sky
like an apple
but I'd rather
ask the first star:
why am I here?
why do I live in this house?
who's responsible?
eh?

Τατιάνα Σεργιάδη


Ημ/νία δημοσίευσης: 15 Οκτωβρίου 2011