TRISTAN TZARA

Ποίημα κοσμικό

Ποίημα κοσμικό: πώς εν τω βίω να πορεύεσαι – ερωτηματικό.
Βαριεστιμάρα^• είμαι εγώ στον κάμπο αλέτρι φθινοπωρινό
κι η ποίησις το σκουληκάκι που ανοίγει υπόγειον αυλάκι
για να ποτίζεται η σπορά ώστε να βγουν τα στάχυα φουντωτά.

Στο πιάνο επάνω κάδρο σκονισμένο, κι έπειτα πια ζωντανεμένο,
εκεί στην επαρχία, όπου διδάσκουν οικογένεια και θρησκεία.
Προτίμησε να’ ρθεί στην πόλη με γλέντια και περίσσια σχόλη,
όπου πριν πάρεις είδηση έχασες τη συνείδηση.

Ψυχή, κυρία κοσμική, πας μ’ όποιον βρεις, όπου σε βρει.
Πόλη με άπιστα κορίτσια, πόλη με κάλπικα βιολιά.
Κι εσείς, ω μπαλαρίνες, ανάποδα λουλούδια, παραμερίστε φύλλα 
           από βαμβάκι,
για να μας δείξτε εδώ και τώρα τα πιο γλυκά σας μυστικά.

Στη σκηνή μια γυναίκα γυμνή, στην αίθουσα μούδιασμα, κι όμως
κανένας πόνος μέσ’ στο νου, κανένας θάνατος ηθοποιού.
Ο νέγρος κατεβαίνει απ’ το φεγγάρι σαν σπουργιτάκι επάνω σε βιολιά,
κι έλα, αγαπούλα, να σε πάω όπου γουστάρεις^• δικά μου (μη σε 
           νοιάζει) τα έξοδα.

Tristan Tzara