ΣΟΦΙΑ ΒΟΥΛΓΑΡΗ

 

Στην αποστειρωμένη αποικία I

Γαλάζια χρώματα και αποχρώσεις του άυλου
Φορώ τη μάσκα της αναμονής
Και τον ορό του φόβου
Μου δίνεις το ψωμάκι πάλι
Δεν το έφαγες
Γιατί  –  ο θάνατος θα πλησιάσει και θα δει
Ελέγχει τις μερίδες
Καταγράφει τα υλικά

Άναυδοι εμείς 

Μετράμε
τις στιγμές του 

Στην αποστειρωμένη αποικία ΙΙ

Ο μπαμπάς μου στη χώρα των θαυμάτων

εξόριστος 
Ποσειδών 

Άρχοντας 
και μεσίτης πια

Τρόφιμος 
άλλων διαστάσεων
χρόνου

Και του μιλώ 

του λέω ιστορίες 
Για ιππόκαμπους και τροπικά νησιά
Για οικείους δρόμους
Κι άθλιες γειτονιές 
της πόλης 
όπου επέλεξε 
πολύτιμη 
να ζήσει 
τη ζωή του
Για μαγικά φθινόπωρα 
Πουλιά που κατεβαίναν
Απόγευμα χειμώνα 
από το Σέιχ-Σου
Για περιπάτους βραδινούς
στη συνοικία 
Για χιονισμένα πρωινά
Με το αυτοκίνητο 
Για σημαιούλες της παρέλασης
Για μπλε πλισέ φουστίτσες
χέρια ιδρωμένα 
στον οδοντογιατρό 
Για βράδια περιμένοντας να ’ρθει το λεωφορείο
Για ετήσια ταξίδια οικογενειακά
Για αγαπημένους 
ελαιώνες του καλοκαιριού
 
Για θάλασσες που λάμπουν

Για βλέμματα αποφασισμένα να πεθάνουν
Στο κρεβάτι 
κοιτώντας μακριά
Μπροστά
Σαν έτοιμα από καιρό 
Κατάματα
Τον Χάρο

Στην αποστειρωμένη αποικία ΙΙΙ

Πρώτα φορούσες τα γυαλιά
Πρεσβυωπίας
Διαβάζοντας εφημερίδα
Λουσμένος μες στο φως 
τον ζωογόνο ήλιο 
τι σημασία έχει ο θάνατος 
όλα είναι μια συνέχεια
αδιαφορούμε για εκείνη τη στιγμή
που θα τερματίσει την επικαιρότητα
των αθώων κι ανέμελων ειδήσεων
τι καιρό θα κάνει σήμερα
πώς προχωράει η διαπραγμάτευση
με τους εταίρους
διαπραγματεύτηκα μου είπες
τόσον καιρό – με κούρασε αυτή η διαδικασία
τόσες μέρες τόση η πίστωση ζωής τόσο το φάρμακο
τόσοι μήνες τόσος ο πόνος τόσες οι επεμβάσεις
τόση η χαρά και τόση η αϋπνία
έδωσα μου έδωσε 
κουράστηκα 
τέρμα οι διαπραγματεύσεις
σήμερα
θα βάλω τα γυαλιά μου
θα ζεστάνω την πλάτη μου στον ήλιο – 
η τελευταία δόση

ο δανειστής καραδοκεί
μια τελευταία 
στιγμή

πριν κλείσει τους διακόπτες

Εγκώμιο της απουσίας

Ι.
Η απουσία
ίσον κενό
Εκείνο που δεν λέγεται
Αυτό που δεν υπάρχει
Δεν πιάνεται δεν επαναλαμβάνεται
Δεν είναι κάτι το συστηματικό
Το όριο του νοήματος 
Η έκλειψη του λόγου
Η απουσία είναι αυτό 
Που με κάνει να γράφω
Που με κάνει να προσπαθώ
Να συνθέσω 
Να αναπαραστήσω
Η απουσία είναι
Αυτό που δεν μπορείς ποτέ
Να αναπαραστήσεις
Και τη γεμίζεις με παρουσία
Για να κλείσει η τρύπα 
Η καθημερινότητα 
Και το παρόν 
Το παρελθόν
Μια τρύπα όπου πέφτουμε με φόρα όλοι μαζί
Αίμα που συγκρατείται από ιστούς και δέρμα
Σακί κυττάρων
Ο άνθρωπος
Μια προσομοίωση ζωής
Ένα απείκασμα μια στιγμιαία 
ουτοπία
Η απουσία 
Ο άνθρωπος
Και ο πολιτισμός του
Το μικρό χαμόγελο
Ενός παιδιού
Η απέραντή του πίστη στη ζωή
Στην παρουσία επενδύουμε 
Ποντάρουμε 
Αντίδοτο 
η απουσία
Και αντιστάθμισμα 
Η απουσία λουλούδι
Καπνός
Το άπειρο και το μηδέν
Το τίμιο ξύλο 
Του ανθρώπου

ΙΙ. 
Η απουσία 
Ομόηχη κραυγή 
της
παρουσίας

της λήθης
το αντίπαλον

δέος

Ασφάλεια
Ι.
Να είσαι στο σπίτι σου 
Με τη μάλλινη ρόμπα
Με τις παντόφλες 
Να κοιτάζεις τη θάλασσα μέσα από τη μπαλκονόπορτα
Να μην είσαι στο νοσοκομείο
Να μην είσαι στον θάλαμο της εντατικής 
Να διατηρήσεις αυτό το τελευταίο
Το τελευταίο
Αυτήν την ύστατη 
αξιοπρέπεια
Να είσαι στο σπίτι σου
Τι ωραία
Να μην μπορεί κανείς να σε πάρει από κει
Να μην χρειάζεται εν τέλει 
να πεθάνεις 

Δεν μπορέσαμε να σου το διασφαλίσουμε 
Τι ζητούσα βρε παιδιά

Δεν γινόταν μπαμπά
Δεν γινόταν
Άρρωστος είναι ο
Εξ ορισμού 
ο αναγκαστικά
Ανασφαλής 
Ο κατεξοχήν 
Ανέστιος

ΙΙ.
Κι εμείς 
οι πλησιέστεροι συγγενείς
εργολάβοι κηδειών
επίμονοι ένοικοι
του άδειου σου σπιτιού
Ένοχοι ένοχοι