ΜΕΤΑΞΙΑ ΜΗΤΟΥΣΗ

Ι

Παραδέξου λύπες και υπεκφυγές Αιωρήματα κενού καιρού και χρόνου Με άτομα που ακούς μα δεν βλέπεις Που είναι βαρετό να κινηθείς προς πουθενά Που μένεις κι επιμένεις Μένεις κι απομένεις Μένοντας Μόνη

Περιμένεις άτομα θνητά κι ευχάριστα Με νέα και παλιά να πουν Με υπόκρουση μουσική κι υπόκωφη Σιωπή Γιατί –

Νωχελικά κινούμενη στο χώρο και στο χρόνο Στο όχι και τη σιγή Στο γέλιο το άλυτο Στη λύπη τη δεμένη Με πράγματα Με σχέσεις Κι ανθρώπους

Κι όλα τα πολλά και φλύαρα Παραγεμίσματα του άδειου Xαραμάδες πανικού Μπροστά στο άδειο Χαρτί Δωμάτιο Μαζί –
 

ΙΙ

Ό,τι απέμεινε σε μάτια λυγρά Να παγώνει με ταξίδια και δρόμους Ανέπαφα Μορφή της καλλωπισμένης ομορφιάς Τόσο ευάλωτης στο βάθος Στο δάκρυ που δαγκάνει Το σωθικό Στο λαιμό να σταματά  η κραυγή Μείνε, στάσου, γιατί Carlo Gardel ή ό,τι άλλο Απέμεινε Απόμεινε για λίγο Για τι Για πάντα Κάτι άλλο από ανάμνηση να γίνει Να μείνει Σκληρή Αδυσώπητη Ακατέργαστη Σαν έρωτας Εφηβικός Που γερνά Και γέρνει Στο πλάι Να γύρει Να πέσει Να σωριαστεί –

Κι η εικόνα  η φροντισμένη Τι Παθαίνει Και πεθαίνει τόσο Ξαφνικά και Άδικα τα Τόσα φτιασίδια Μπροστά στο Πρόσωπο που Μαδά δάκρυα Τι βουβά Που σπάζουν Σε νιφάδες χιονιού Κι αρχίζουν χορό Τρελό Βουβό κι απρόσμενο Μια ανάσα μακριά Κι όμως εκεί Και όχι εδώ Κι όμως πέρα Και όχι εδώ Κι όλα τα ίχνη των αναμνήσεων να οδηγούν Εκεί    Πέρα    Μακριά    Μακάρια να τ’ ακολουθείς Μακάβρια ασθμαίνοντας Να σ’ οδηγούν στο τέλος αντί στην αρχή Με διαύγεια πνεύματος Κατακάθαρα Να μετράς πινελιές Αίματος που πήζει Πια Και γερνά Και τρέμει  Λίγο   Πριν   Παγώσει

Τρέμει η καρδιά Γιατί θυμάται -Γιατί θυμάται;- Γιατί να θυμάται; Γιατί μακριά να θυμάται; Με τι να θυμάται; Γιατί η αφή να  ήταν τόσο κοντά; Γιατί τα δέρματα τόσο κοντά     Υπήρξαν;

ΙΙI

Άσε με να σου πω για το άρωμά σου που κρατώ ακόμα στην παλάμη και στο μπράτσο μου Για την υφή των μαλλιών και του μετώπου που αντιφεγγίζει ημίφως κέρινο Για την αφή του κορμιού και το βάρος της άφεσης στην αγκαλιά Για τον τρόμο των δαχτύλων που περιτρέχουν σάρκα κέρινη κι αγαπημένη Μ’ όλη την ένταση των φλεβών να κρύψουν το τρέμουλο της καρδιάς Μ’ όλη την αφοσίωση των ματιών στο ρυθμικό το χάιδεμα του προσώπου Στην καλλιγραφία των δαχτύλων σε σχήμα προσώπου και μέλη εκφραστικά Για τους τρόπους της υπόκρουσης που καθοδηγούν τα μονοπάτια των βλεφάρων Που βηματίζουν σε μέτωπο σφιχτό Με συνοφρυωμένους φόβους κι ελπίδες και πείσματα.

Άσε με να σου πω για το περίγραμμα το εσωτερικό των χεριών που βρήκε σώμα ν’ αγκαλιάσει Για τις παλάμες που απέκτησαν λόγο χορευτικό σε σάρκινη σκηνή -Λόγο ύπαρξης θα τον έλεγαν άλλοι- Για τον χρόνο που κυλά μαζί κι όχι χώρια από άνθρωπο Για τους τόπους του σώματος που δέχονται και φιλοξενούν και φιλοξενούνται Ξένοι ως τώρα μαζί και άξενοι για άλλους επισκέπτες

Άσε με κάτι λίγο μόνο να σου πω Για το χάδι που ερευνά Για το φιλί που βαθαίνει Για το άγγιγμα που διδάσκει το ρίγος και την ηδονή Για τη σκέψη που αναπολεί μέχρι δακρύων χαράς τα δάκρυα εποχών άλλων Για το χρόνο μαζί Για τη ζωή που μοιράζεται Για το ταξίδι που για σένα ξεκίνησε Και μαζί σου συνεχίζει στον καιρό

ΙV

Παραπλεύρως συλλαβών και στίξεων σφαδάζουν δάχτυλα με δέρμα Χωρίς Με ξηλωμένα τα δακτυλικά τους αποτυπώματα Τις γραμμές του δέρματος τις ιδιάζουσες και προσωπικές Τόσο που κάπου ξέμειναν και κόλλησαν και έμειναν τα χέρια Δίχως αφή και δίχως πρόσωπο Να σαλεύουν Κίνηση οστών και νεύρων στις διαδρομές της μνήμης Να κρατήσουν όγκους στον αέρα και σχήματα - Εις μάτην - Οχήματα για ταξίδια άλλα

Πώς έμειναν τα δάχτυλα χωρίς αφή; Κι οι χούφτες δίχως το μέσα σχήμα που αναπνέει; Πώς έμεινε η ανάσα χωρίς ηχώ; Τι αξία το βλέμμα χωρίς αντίκρυσμα; Enjoy your pain Διότι τόσος πόνος δε συμβαίνει συχνά Κάνε ό,τι (δεν) μπορείς να τον θυμάσαι Πονηρή απόλαυση Συμβουλή πονετική Πως όλα αλλάζουν Όλα γυρνάνε [και ξανα-γυρνάνε;]

Κι είναι το δάκρυ που αντικρύζει το χιονιά Και πρέπει να προλάβει να κυλήσει Πριν παγώσει ολοσχερώς το βλέμμα
   
V

Κι ήταν τόσο ανάρμοστο δηλαδή που διατήρησε ολάνθιστη σε γυάλα την ευτυχία; Με τόση ευαισθησία που την ανέθρεψε; Να φέρει την πλήρη και αποκλειστική ευθύνη Της πορείας Και της έκβασης Και του χρόνου μαζί Που επιτελούσε θεάρεστο έργο Χωρίς να ρωτά αν υπήρχε από κοινού ευτυχία Και συναίνεση Και συμμετοχή Στο αδίκημα του έρωτα; Δικό της το οικοδόμημα εκ θεμελίων Μόνο που ξέχασε να ράνει με αίμα τα θεμέλια Να βάψουν οι τοίχοι με το αίμα της Αργότερα αναγκαστικά μάτωσε Στα ξαφνικά Μα ήταν ήδη αργά: Δόμηση αυθαιρέτως τελεσθείσα Επί βάθρων σαθρών Και η πτώση σφοδρή
Μελάνι στο χαρτί Αντίδοτο δακρύων
                                                                        
Μεταξία Μητούση