Εκτύπωση του άρθρου

Κουτσουμπέλη Χλόη - poets.gr

XΛΟΗ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΕΛΗ

 

Η ΠΟΙΗΣΗ- ΦΩΛΙΑ

Είναι μια φωλιά μέσα στο τραύμα. Όμως τα πουλιά που επωάζονται μέσα της δεν είναι οι λέξεις. Το πιο πολύτιμο αυγό της είναι η σιωπή.

Για κάθε έναν είναι κάτι άλλο

Είναι τα εννέα άνθη της πορτοκαλιάς που δεν δένουν πορτοκάλι.

Είναι ο ξηρός πάγος που εξαχνώνεται.

Είναι ταυτόχρονα το γεγονός και η διάψευση. Κι όμως είναι πολλές φορές που κάποιος νιώθει ότι έχει μέσα του συντελεστεί. Τότε είναι που ο ίδιος συμβαίνει.

Είναι η δεύτερη σκιά μας. Μας τεντώνει στο άπειρο. Τη φοράμε όταν είμαστε παιδιά, είναι το άλλο δέρμα. Ο ιστός της αράχνης στο δωμάτιο, οι περίεργοι αστερισμοί που σχηματίζει το φως στο ταβάνι. Μετά τη ξεχνάμε. Όταν μεγαλώνουμε τη βλέπουμε ξαφνικά να στρίβει στη γωνία ενός δρόμου, κάτω από την επιδερμίδα, μέσα στο αίμα μας σφυροκοπούν τα βήματά της, τρέχουμε ξοπίσω της, μα μόνο μερικές ίνες μένουν κάθε φορά στο χέρι από το κοτλέ σκοτάδι που φοράει για σακάκι.

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι την έχουν αντικρίσει. Έχει λέει ανοιχτοπράσινες ραβδώσεις στην κοιλιά. Μπορεί να ζήσει σε ξερά περιβάλλοντα, αλλά χρειάζεται το νερό για να γεννήσει. Αυτοί που πιστεύουν ότι η ποίηση είναι βάτραχος την ανατέμνουν συστηματικά στα εργαστήριά τους. Κάποια στιγμή ανακαλύπτουν ότι το πτώμα είναι ανύπαρκτο, βγάζουν τις λευκές ποδιές και πετούν απελπισμένοι στον κάδο τα ματωμένα εργαλεία.

Άλλοι την αποκαλούν νυχτερίδα. Επειδή πετά τυφλά τα βράδια, κατοικεί σε σπήλαια και εκπέμπει ήχους σε υψηλή συχνότητα.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι είναι σαρκοφάγα. Μπορεί μάλιστα να σου ξεριζώσει τα μάτια ή την καρδιά. Για να βλέπεις και να νιώθεις καλύτερα.

Η ποίηση είναι η στιγμιαία αναλαμπή του άλλου κόσμου, εκεί που κολυμπάμε όλοι, πριν και αφού υπάρξουμε, στο φως.

© Poeticanet


Ημ/νία δημοσίευσης: 10 Απριλίου 2021