ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ  

  Ο Μαλλαρμέ το είχε ήδη πει τον 19^ο αιώνα «Η ποίηση δεν γράφεται με ιδέες, αλλά με λέξεις». Ύστερα ήρθε ο 20^ος, και το πνεύμα του Μοντερνισμού όχι  μόνο το επιβεβαίωσε, αλλά και το επέβαλε ως όρο της «ποιητικής» του. Και φυσικά, με τον ερχομό του νέου αιώνα σταδιακά ΟΛΑ ΑΛΛΑΞΑΝ και τίποτε δεν ήταν όπως πριν, σ’ ολόκληρο το λογοτεχνικό και καλλιτεχνικό φάσμα. Και μαζί με τη λέξη Μοντερνισμός ήρθε να προστεθεί και μια άλλη: Πρωτοπορία. Η δεύτερη υπήρξε (και συνεχίζει να είναι) ευάλωτη σε παρανοήσεις. Διότι αν ο Μοντερνισμός «στέγασε», κάτω απ’ την ευρύχωρη ομπρέλα του, κινήματα, ρεύματα, σχολές, τάσεις, κλπ, η Πρωτοπορία ήταν (και παραμένει μέχρι σήμερα) περισσότερο μια ιδέα, η οποία, την ώρα που πάει να γίνει «θεσμός» αλλάζει κατεύθυνση, μεταμορφώνεται και τελικά γίνεται μια Νέα Πρωτοπορία προκειμένου να εκφράσει το αίτημα της αλλαγής/ ανατροπής/ αμφισβήτησης, που κάθε καινούργια εποχή διεκδικεί και μάλιστα συχνά με διαφορετικούς όρους από εκείνους που «θεσμοθέτησε» ο Μοντερνισμός, στις ποικίλες φάσεις του, στην ιστορική του πορεία.  
  Και η ποίηση; Προσωπικά πιστεύω ότι παραμένει το πιο ευέλικτο μέσο καλλιτεχνικής έκφρασης και συνεπώς «εκ φύσεως» τίθεται στις «υπηρεσίες» της κάθε Νέας Πρωτοπορίας για να επαναδιατυπώσει το αίτημα για καινοτομία, πειραματισμό, διαφορετικότητα, και παράλληλα να προετοιμάσει το έδαφος για την επόμενη Νέα Πρωτοπορία, η οποία «εκ των πραγμάτων» θα προκύψει μελλοντικά. 
  Όσον αφορά τα δικά μου ποιήματα (η συγκεντρωτική έκδοση «Διακριτικές μεταβολές», Απόπειρα 2004, προσφέρεται για μια συνολικότερη αποτίμηση), χωρίς να είμαι και απόλυτα βέβαιος, νομίζω ότι κινούνται στο έδαφος μιας «μεταβατικής περιόδου», ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, σε σχέση με το σημερινό (κυρίαρχο…) ποιητικό τοπίο. Ημεδαπό αλλά (γιατί όχι;) και αλλοδαπό.
                                                           
                                                             ΜΙΧΑΗΛ ΜΗΤΡΑΣ