Είναι μύθος πως το παιχνίδι αφορά στα παιδιά. Ναι, βέβαια, και τα παιδιά παίζουν. Αλλά όχι τόσο πολύ όσο οι «μεγάλοι»: οι «μεγάλοι» παίζουμε ακατάπαυστα, κι όχι μόνο με τις μεγάλες ιδέες και τα αισθήματα μας. Παίζουμε καθημερινά, συστηματικά, μέχρι θανάτου, κάθε είδους παιχνίδι - ακίνδυνο ή επικίνδυνο, ανόητο, απελπισμένο ή μοιραίο: χαρτιά, ρουλέτα, ποδόσφαιρο, γκολφ, πολιτική, διπλωματία, πόλο επί χόρτου, λαχεία, χρηματιστήριο, πόλεμο, κ.τ.τ.). Για τέτοιου είδους παιχνίδια, που είναι κατά κάποιο τρόπο ομαδικά,   χρειάζονται παρτενέρ, χρήμα, οπαδοί, στρατοί, πιστοί, ψηφοφόροι.  

Υπάρχουν όμως και μερικά μοναχικά παιχνίδια, για άτομα με ειδικές δεξιότητες - όπως αυτό που χαρίζεται στους ποιητές.

Τι γοητευτικό και ψυχωφελές παιχνίδι!

Οι ποιητές το παίρνουν, παίζουν μαζί του και – σαν κακομαθημένα παιδιά - παρενοχλούν τη συμπαντική ψυχή (που αδιαφορεί για τη μορφή της), αναγκάζοντάς τη «διατυπούμενη» να «υπάρξει» για να μεθέξουν κι εκείνοι.

Και, για το παιχνίδι αυτό οι ποιητές έχουν στη διάθεσή τους μόνο ένα απλό, αλλά θαυμαστό μέσο: τις λέξεις.

Χρησιμοποιούν λοιπόν τις λέξεις (και τα κενά ανάμεσα στις λέξεις) σαν πολύχρωμο παιδικό Lego ήχων, ρυθμών και αντιστίξεων για να «οικοδομήσουν» ποίηση, και να ψυχαγωγηθούν – με την ετυμολογική έννοια της ψυχαγωγίας.

(Το ποίημα απαρτίζεται από λέξεις που η σειρά και η συναρμογή τους –η σύνταξη– είναι μη αναμενόμενη ή έστω ελαφρά διαφορετική από τον καθημερινό λόγο ή και από το λόγο της πεζογραφίας. Αυτό και μόνο, αμέσως αμέσως, δίνει την αίσθηση μιας άλλης οπτικής, ενός «κουνημένου» ή διπλοτραβηγμένου ενσταντανέ.

Οι λέξεις, πάλι, απαρτίζονται από συλλαβές. Οι συλλαβές από φθόγγους. Οι φθόγγοι από γράμματα. Κι εδώ σταματά η «υλική» υπόσταση του ποιήματος:

Τα γράμματα προέρχονται από αρχέτυπους ήχους. Οι ήχοι, από άφατα συναισθήματα.

Τα συναισθήματα, από α-νόητα, ασύλληπτα στοιχεία, ανάλογα προς το στοιχειώδες σωματίδιο της πυρηνικής φυσικής (το ελάχιστο) που η ύπαρξή του προβλέπεται απλώς από τη θεωρία και δεν έχει ακόμα πειραματικά επαληθευτεί.

Κάπου λοιπόν στον πυρήνα της λέξης, υπάρχει η ουσία, το τελικό άτμητο. Από αυτό εκπορεύεται η μαγική δύναμη του λόγου.

Η δύναμη αυτή υπάρχει πάντα. Η ουσία της λέξης, μέσω του εσωτερικού ρυθμού του ποιήματος (ή και των χρήσιμων «παραφωνιών» και κυρίως της δίεσης), μπορεί να «περάσει» άμεσα, να συναντήσει, και να συνευρεθεί με το άτμητο της ψυχής.)

Γιατί, ο σκοπός της Ποίησης είναι –το πιστεύω βαθύτατα– να διατηρεί την επαφή μας με το όλον, με τη συλλογική ψυχή, με το Ένα:

Ο πρώτος που αναφέρεται ως Ποιητής είναι ο Θεός / Δημιουργός / Νους / Λόγος. Ο Αιών, που Παις έστι, παίζων….

Παυλίνα Παμπούδη
(© Poeticanet/Τα περιεχόμενα του Poeticanet  προστατεύονται από copyright.).