ISTVAN, LASZLO

Δείτε επίσης

Εκτύπωση του άρθρου

ISTVAN LASZLO GEHER

Πόλεις πέφτουν

Μια θρυμματισμένη τοιχογραφία,

το φρύδι σου φυλακίζει οτιδήποτε το κοιτάζει.

Δεν βλέπουμε ο ένας τον άλλον.

Μιλάμε όπως η μέρα και η νύχτα παλεύουν για το φως

στο πίσω μέρος του καθρέφτη – εδώ είναι καλύτερα

να επικρατήσει η σιωπή. Η άμπωτη και η πλημμυρίδα

του θυμού έχουν σκάψει μια σκοτεινή τάφρο

κάτω από τα μάτια σου, υπομένεις αβοήθητη

το φούσκωμα των κυμάτων,

το ρυθμικό τους λίκνισμα σε ησυχάζει,

ή έτσι θα γινόταν, αν ακόμη και η ανάπαυλα αυτή δεν ήταν κομμάτι του

θυμού σου. Έχεις δουλειές το πρωί; Η οργή σου

δεν διαρκεί περισσότερο από τον ύπνο σου.

Μπορείς να φέρεις μερικά πράγματα; Το πρόσωπό σου

αφήνει σκόνη λες και είναι από σοβά καθώς στριφογυρίζεις

και στριφογυρίζεις στο μαξιλάρι - έτσι πέφτουν οι πόλεις,

όπως πέφτει μια στιγμή

επάνω στην άλλη στιγμή.

István László Geher

Απόδοση: Χρήστος Χρυσόπουλος, Γιώργος Χαντζής

Ημ/νία δημοσίευσης: 12 Απριλίου 2008

Δείτε επίσης

ΠΟΙΗΣΗ