Γράφει η Χλόη Κουτσουμπέλη

 

 

 

ΟΙ ΠΟΛΛΑΠΛΟΙ ΚΟΣΜΟΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΕΗ

Για την ποιητική συλλογή του Γιώργου Βέη, «ΒΡΑΧΙΑ»
Εκδόσεις Ύψιλον 2020

 

Υπάρχουν άνθρωποι ταξιδευτές που διασχίζουν τα όρια του χρόνου και του τόπου. Επισκέπτονται εξωτικά μέρη, έρχονται σε επαφή με αρχαίους και σύγχρονους πολιτισμούς και μεταλαμπαδεύουν πάλλουσα και ζωντανή την εμπειρία τους, έτσι ώστε ο αναγνώστης να εμβαπτίζεται μέσα στην πολυχρωμία και στην διαφορετικότητα των Κόσμων. Όμως ο Γιώργος Βέης δεν κάνει μόνον αυτό. Γιατί τα πιο όμορφα και δύσκολα ταξίδια του Γιώργου Βέη συντελούνται μέσα του. Αφορμή για την έμπνευσή του είναι η Φύση με την πλατειά της έννοια, ως προαιώνια κοιτίδα, ως Θεϊκή πνοή που εξασφαλίζει την ισορροπία. Ο Βέης στέκεται στο κέντρο της Φύσης, όπως ένα βότσαλο στο κέντρο πολλών ομόκεντρων κύκλων μέσα στα νερά της λίμνης. Το παραμικρό πέταγμα ενός κρασοπουλιού μπορεί να αποτελέσει την αφετηρία ενός στοχασμού που απλώνεται και βαθαίνει για να ενωθεί με τη θάλασσα. Γιατί η συγχώνευση είναι η μαγική λέξη για τον Γιώργο Βέη. Μία συγχώνευση του «εγώ ένας άλλος», του ποιητικού υποκειμένου με τον εαυτό του, αλλά και του εαυτού με το σύμπαν.

τότε είναι που νομίζει/ότι όλα έρχονται αποφασιστικά προς το μέρος του/να τον κάνουν για πάντα δικό τους.

Και πιο κάτω:

Ήδη/αυτή η πάχνη γίνεσαι.

Ο Γιώργος Βέης περιηγείται έκθαμβος και αθώος μέσα στο εσωτερικό και εξωτερικό Κόσμο και αποστολή του-το ξέρει πως είναι- να φωτίζει και να ονοματίζει τα μικρά, εύθραυστα πέταλα αμυγδαλιάς που συνθέτουν όλο το χιόνι της πραγματικής Ομορφιάς. Ομορφιά για τον Βέη είναι η ένωση και η αρμονία.

Έτσι κι εμείς μαθαίνουμε ξανά/ξεχνάμε και μαθαίνουμε πάλι από την αρχή/ισότητα, γαλήνη και μουσική

Έτσι δημιουργεί μία Αρκαδία, ένα δικό του φυσικό Σύμπαν, εξόχως ποιητικό. Στην πανίδα του συγκαταλέγονται τριζόνια, σκίουροι, κρασοπούλια που στην προηγούμενη ζωή τους ήταν ρυάκια, φλύαρες κίσσες με τις ορμητικές τρίλιες τους να ευαγγελίζονται δικαιοσύνη, τσίχλες πόθοι, συκοφάγοι με τις φωλιές τους να κρύβουν το Μυστήριο του Χρόνου, πουλιά με τον πόθο τους να υποδηλώνει τη σοφία της λαχτάρας τους, γλάροι που μετρούν την απόσταση με την τροφή, σουσουράδες που ψαλιδίζουν χρόνο για να κερδίσουν γρήγορα την πολύτιμη απόσταση, κάμπιες που γνωρίζουν ότι το έλατο θα γίνει ο τάφος τους, ενώ θάμνοι με μύρτιλα ως φωλιές ερώτων, γέρικες γλυσίνες παλίμψηστα, ξινομηλιές που υπαινίσσονται το αίνιγμα της μεταμόρφωσης, φτελιές κρυψώνες φωτός, πορτοκαλιές που συμμετέχουν στην αλχημεία της ελπίδας, θημωνιές που συλλαβίζουν τον ερχομό, ιτιές με τα ικετευτικά κλαδιά τους λέξεις λύτρωσης, υάκινθοι ως θάρρος θανάτου αποτελούν την ιδιόμορφη χλωρίδα του. Ο άνεμος υπόσχεται στο έλατο ερωτική λυτρωτική δύναμη θανάτου και το ηφαίστειο στην Αρχαία Θήρα κλαίει γιατί θέλει να γίνει ήλιος, ένα αστέρι καλόγνωμο.

Να γίνεσαι ατμός, να εξαερώνεσαι μέσα σ΄αυτή την Φύση όπου όλα είναι ατέλειωτα, αιώνια και διαρκή, σε μία κυκλωτική επανάληψη, όπου καταλύονται τα όρια χρόνου και τόπου, όπου τα ασημένια βραχιόλια του δέκατου ένατου αιώνα κουδουνίζουν καθώς παιδιά χορεύουν γύρω από το αναπόφευκτο τέλος τους.

ΑΣΗΜΕΝΙΑ ΒΡΑΧΙΟΛΙΑ

Αττική 19^ος αιώνας
Τ’ ακούω το βράδυ,
Καθώς αγγίζει το ένα το άλλο
Παιδιά της μνήμης ηχηρά
Αναζητώντας τα χέρια
Λένε το γλέντι εκείνο
Πριν τον χαμό.

Γιατί όλα για τον Βέη έχουν μία συνέχεια και μία συνοχή, οι ανθρώπινες πράξεις, το Έλεος και ο Φόβος επαναλαμβάνονται συνέχεια όχι γραμμικά αλλά κυκλικά και το τέλος συνέχεια τρώει την ουρά της αρχής μέσα στην ανθρώπινη ιστορία.

Ένα επίχρυσο νυφικό γιορντάνι λαιμού του δέκατου ένατου αιώνα για όσους το φόρεσαν, δεν είναι παρά η επανάληψη μίας ευχής, «με γεια σου» που η ηχώ της διατρέχει τους αιώνες.

Και μία χρυσή καρφίτσα-χελώνα και σκουλαρίκια από νυφική φορεσιά από την Κέρκυρα του δέκατου ένατου αιώνα αποτελεί ταυτόχρονα διαχρονικό έμβλημα εγγύησης τύχης και σοφίας στην Κίνα. Αφού όλα συνδέονται και όλα αποτελούν το Όλον.

Και ποιο είναι τελικά το αίνιγμα; Ποιο είναι το στοίχημα; Ποιο είναι το μυστικό που ψιθυρίζουν στον ποιητή τα «Φύλλα Χλόης» του αγαπημένου του Ουίτμαν ή η Λευκή Φάλαινα του Μέλβιλ που αρμενίζει αιώνια στην παγκόσμια λογοτεχνία;  Ποια είναι η ιδανική ουτοπία που όντας μέσα σ’ αυτήν παραμένουμε θνητοί;

Ο Γιώργος Βέης απαντά:

Ας σταματήσουμε εδώ λοιπόν/στην άκρη των κυμάτων/άπληστοι, ακοίμητοι,/με το κεφάλι ψηλά/ως τάματα στη νίκη/ένα με τ’ άστρα των μηνυμάτων/ένα με τα κήτη που φθάνουν ως εδώ/ένα με το καλοκαίρι του νου/σελήνη στη μέση του λιμανιού.

Το εφήμερο και το διαρκές, η εξαγνιστική δύναμη της φύσης, το πάθος της ζωής που εξορκίζει το θάνατο αλλά και το θαύμα ενός φτερού ή μίας μελωδίας τζαζ, τα μικρά και τα ασήμαντα που όμως είναι σπουδαία και θαυμαστά, κρίκοι όλα της παγκόσμιας αλυσίδας των πολλαπλών Κόσμων έξω και μέσα μας.

Μία βαθιά και πλατιά συλλογή ενδοσκόπησης και στοχασμού, που μπορεί να γίνει μονοπάτι και δρόμος και θάλασσα.

Χλόη Κουτσουμπέλη
© Poeticanet