MAXIMILIANO CID DEL PRADO   (Πόλη του Μεξικού, 1994)

Μετάφραση: Αθηνά Στυλιανή Μίχου

 

O Maximiliano Cid del Prado είναι πτυχιούχοςτης  Ισπανικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας στο πανεπιστήμιο του Μεξικού (UNAM).

Το 2016 πήρε υποτροφία από το Festival Cultural Interfaz Issste-Cultura/Los Signos en Rotación. Το 2016 και το 2017 συντόνισε το Σεμινάριο Δημιουργικής Λογοτεχνίας «RoqueDalton» στη σχολή Φιλοσοφίας και Γραμμάτων.

Τα ποιήματα και τα δοκίμια του εκδόθηκαν σε ηλεκτρονικά και έντυπα περιοδικά όπως Opción; Letralia; Blanco Móvil; Punto en Línea; Punto de partida, Buenos Aires Poetry, σε διάφορα εθνικά και ξένα ανθολόγια και σε περιοδικά όπως La Crónica,

Διακρίθηκε στο διαγωνισμό ποιήσης «CastelloDiDuino» στην Ιταλία. Συμμετείχε σε διάφορες λογοτεχνικές εκδηλώσεις, τοπικές και διεθνείς. Κάποιες από αυτές είναι: FILZócalo; FILMinería; el Festival Internacional de Poesía José María Heredia; El Escalofrío Azul, Veintitantos poemas y un brindis; Festival Di/verso; Coloquio Nacional Palafoxiano.

Τον Ιούνιο του 2019 τιμήθηκε με το βραβείο  Deza της ποίησης στο Τολέδο Ισπανίας.

Είναι εκδότης του λογοτεχνικού περιοδικού Taller Ígitur. Συμμετέχει στο περιοδικό Crítica y Pensamiento στο Μεξικό και του  Encuentro Nacional de Poesía: Diótima Versar Poéticas.

Είναι μέλος του PEN Club México και διευθυντής της Λογοτεχνικού Συλλόγου της πόλης του Μεξικού.

 

El sueño del héroe 

“Sueña el rey que es rey, y vive”
Calderón de la Barca

¡Oídos sordos, escuchen el cantar del mundo!
Sobre todas las costas sonará la voz que llama
la que canta en la encrucijada, en la verdad.

Todos los pueblos alaben al dador del sueño,
al unísono canten, hombres, canten:
Todos los siglos, todas las eras, todos los tiempos
se plasman en este presente.
Los amplios muelles del gran puerto
dicen adiós, al barco que navega.
Odiseo canta a la noche
por un hombre que sueña soñando
al conocedor de los límites del firmamento.

En mi viaje de hombre mar,
vi nombrar a lo que existe,
vi a un hombre descansar
al abrigo del ala de un ave bicéfala
que espera a ser coronada en pleno vuelo.

Encontré a Alejandro soñando
con un viejo poeta que cantaba:
“Hay una isla en el mar turbulento”.
En el mar turbulento hay una isla,
en la isla un hombre
en el hombre una palabra
en una palabra el mundo.

¿Quién ha puesto la medida del abismo
para contener a las aguas de las aguas?
¿Quién ha dado la boca al hombre
para saber nombrar lo que no existe,
para dar nombre a toda creatura?

Arriba en el cielo
y abajo en la tierra
toda ave que canta
y todo animal que se arrastra,
todo, cantor, te será para comer.

Después vi a Constantino flotando en el Jordán,
mirando al Sol invicto tirar de sus caballos
dejándose morir en occidente.

Y en la muerte de Helios,
en el séptimo día,
vi nacer a los hombres
de la pluma de una serpiente que canta,
reflejada en un lago que hierve,
en un espejo humeante
donde un dios sueña
a un hombre que se sueña soñando.

Todos los siglos, todas las eras, todos los tiempos
dicen adiós al barco que navega,
dicen a Dios: “Señor dador del sueño”.
Sobre todas las costas sonará la voz que llama
la que canta en la encrucijada, en la verdad.
¡Oídos sordos, escuchen el cantar del mundo!

 

Το όνειρο του ήρωα  

“Sueña el rey que es rey, y vive”
Calderón de la Barca

Κωφά ώττα, ακούστε τον ύμνο του κόσμου!
Θα ηχήσει σε όλες τις ακτές η φωνή που καλεί
εκείνη που υμνεί στο δίστρατο, στην αλήθεια.

Όλα τα έθνη ας εκθειάσουν τον δωρητή του ονείρου,
ομόφωνα υμνήστε, άνθρωποι, υμνήστε:
Όλοι οι αιώνες, όλες οι εποχές, όλοι οι χρόνοι
συμβαίνουν σε αυτό το παρόν.
Η πλατιά προκυμαία του μεγάλου λιμανιού
αποχαιρετά  το καράβι που αποπλέει.
Ο Οδυσσέας υμνεί στη νύχτα
έναν άντρα που νείρεται εν ονείρω
τον γνώστη των ορίων του ουράνιου θόλου.

Ταξιδεύοντας ως θαλασσόλυκος
είδα να ονομάζεται ό,τι υπάρχει
είδα έναν άντρα να αναπαύεται
κάτω από το φτερό ενός δικέφαλου πτηνού
που αναμένει να στεφθεί εν ώρα πτήσης

Συνάντησα τον Αλέξανδρο να νείρεται
ένα γέρο ποιητή που υμνούσε:
‘’Κείται μια νήσος στη φουρτουνιασμένη θάλασσα’’.
Στη φουρτουνιασμένη θάλασσα κείται μια νήσος,
στη νήσο ένας άνθρωπος
στον άνθρωπο μια λέξη
σε μια λέξη ο κόσμος.
Ποιος όρισε το μέτρο της αβύσσου
για να κατευνάσει τα ύδατα από τα ύδατα;
Ποιος έδωσε το στόμα στον άνθρωπο
ώστε να ξέρει να ονομάζει το μη υπαρκτό,
να δίδει όνομα σε κάθε δημιούργημα;

Ψηλά στον ουρανό
και κάτω στη γη
κάθε πτηνό που υμνεί
και κάθε ζώο που σέρνεται,
όλα, προς βρώση, αοιδέ, θα σου δοθούν.

Ύστερα  είδα τον Κωνσταντίνο να αρμενίζει στον Ιορδάνη ποταμό
κοιτάζοντας τον αήττητο Ήλιο να τραβάει τους ίππους του
έρμαιο να πεθαίνει στη δύση.

Και στο θάνατο του Ηλίου,
την έβδομη ημέρα
είδα να γεννιούνται οι άνθρωποι
από το φτερό μιας αοιδούς όφιδος,
που αντανακλά σε μια εν βρασμώ λίμνη,
σε έναν νεφελώδη καθρέφτη
όπου ένας θεός νείρεται
έναν άνθρωπο που νείρεται εν ονείρω. 

Οι αιώνες όλοι, όλες οι εποχές, όλοι οι χρόνοι
αποχαιρετούν το καράβι που σαλπάρει
λένε το Θεό:«Θέε δότη του ονείρου».                          

Σε όλες τις ακτές θα ηχήσει η φωνή που καλεί
αυτή που υμνεί στο δίστρατο, στην αλήθεια.
Κωφά ώτα, ακούστε τον ύμνο του κόσμου!

© Poeticanet