LUCIAN BLAGA

Της πράξεως υιός δεν είμαι εγώ

Αναρίθμητοι εσείς, οι υιοί της πράξεως,
παντού: στους δρόμους, κάτω απ’ ουρανούς, σε σπίτια.
Μόνον εγώ, εδώ: άχρηστος κι ακαμάτης,
άξιος για να με πνίξουν στα νερά.
Κι ωστόσο περιμένω, πάει πολύ που περιμένω
Έναν πανάγαθο και δίκαιο διαβάτη, να του πω:
Ω, μη το βλέμμα σου από μένα στρέψεις,
μη τη δική μου αδράνεια στιγματίσεις.
Ανάμεσά σας, τρέφω μέσ’ στις παλάμες μου
έναν καρπό μυστικό, που κάπου αλλού στρογγυλεύει.
Γι’ αυτό, μη με καταραστείτε, μη με καταραστείτε !
Αβύσσου φίλος,
της σιγής ο σύντροφος,
ψηλά, πάνω απ’ τις πράξεις σας, χορεύω.
Κάποτε πάλι, παίζω τον κοκάλινο αυλό των προγόνων
και τότε ο εαυτός μου σαν τραγούδι πετάει προς του θανάτου
                                                    τη μεριά.
Του αδερφού μου το βλέμμα γεμάτο ερωτήματα
της αδερφής μου η υποδοχή γεμάτη απορία^•
πλην όμως και μ’ ακούει και με κατέχει
- καθώς στα πόδια μου κουλουριασμένο κείται -
το φίδι ετούτο που με τα μάτια ολάνοιχτα
του υπερπέραν ατενίζει τη σοφία.

În marea trecere, 1924

Lucian Blaga