Πήγα να δω τον Κύριο εν ζωή εσταυρωμένο,
μόνο, με τα κοράκια, κάτω απ’ τον ουρανό,
τον ήλιο ν’ ατενίζει στη δύση, ματωμένο,
αφού τον είχε νιώσει συχνά συγγενικό.

Κι ο ήλιος όλο δύει. Μακριά, περνάνε κάρα
και κλαίνε μέσ’ στη σκόνη οι ταπεινοί τροχοί.
Στα χόρτα φτερουγίζει μια πεινασμένη φάρα:
κόρακες, καρακάξες και πλήθος νεοσσοί.

Της νύχτας τα λυχνάρια ανάβουνε, μιλιούνια,
σε έναστρους κοιτώνες όλο και πιο υψηλούς^•
μα, απ’ της Νεκρής Θαλάσσης τα βάθη κι ως την Πούλια,
κανένας τόσο μόνος όσο έμεινε ο Ιησούς.

Προσμέναμε να δούμεν αγγέλους μ’ αγιασμό,
παρηγορίας σήμα να στείλουν οι ουρανοί,
αφού στη γη ο Μεσσίας ήρθε μ’ έναν σκοπό:
τα πάθη να γνωρίσει, το δόλο, από φιλί.
Κι έπεσε το σκοτάδι, η δρόσος κι η σιγή.