ΑΛΕΞΙΟΣ ΜΑΙΝΑΣ  

© Αλέξιος Μάινας
 

 

 

 

Η ρομαντική αποκαθήλωση 
(4 ποιήματα)   

 

 

ΛΕΖΑΝΤΑ ΓΙΑ ΦΘΑΡΜΕΝΟ ΣΚΙΤΣΟ         

Βαθιά μες στον αγρό 
εκεί που δεν πατώνεις. 

Μια μεθιστορική εποχή     
μια δύση κάρβουνα και στάχτες.   
 
Κι ένα φεγγάρι ψίθυροι στο ρέμα.  
Το φως του μαγικό πάνω απ’ τα δέντρα  
διαβάζοντας το πέλαγος, διατρέχοντας τον κόλπο 
της πλημμύρας.    
Γοργά που κάτεχε 
πριν από μας 
το ψέμα.    

Μετά, το φως του στράφηκε 
στη στέπα της πλαγιάς 
και χώθηκε με τις οχιές 
στις φλέβες 
των χειμάρρων.      

Φύρανε η όχθη, οι αβάσταχτες βροχές.   
Ο κάμπος πλέον ήταν.       

~ * ~   

ΠΡΩΤΕΣ ΕΝΔΕΙΞΕΙΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ       

Σώμα που κατοικούσε κάτι μόνο του.    

Έξω στην πέτρινη πλαγιά  
σκληρόφυλλοι θάμνοι με σκόνη.    
Με ιστούς αράχνης και σπιτόφιδα. 
Παγίδες γι’ αγριογούρουνα που πιάνουν 
μόνο σκύλους.  

Και συρματόπλεγμα 
που περιτρέχει το βουνό 
και το μοιράζει 
στις σκουριές και τα σπουργίτια.   

Ερπετοπανίδα σταυρωμένη εκεί 
στα φρύγανα, στα σιδερένια αγκάθια: 
σκολοπισμένα λάφυρα του αετομάχου.  

Στο βάθος οι ξεριζωμένοι οδοδείκτες.  
Οι παρυφές της πυρκαγιάς.  
Μια ατσαλάκωτη αιώρηση 
υγρασίας.    

Κι οχήματα που χάνονται στο παρελθόν.     
Ποδήλατα δικά μας. Ή πατίνια 
με παμπάλαια παιδιά.     
Απογεύματα γλυκά.  
Και βράδια. 
Βράδια.   

~ * ~     

ΤΟ ΧΩΜΑ ΤΟΥ ΣΟΥΕΖ    
(2η εκδοχή) 

Απογραφή των κεκτημένων ματαιώσεων.  

Κανείς μας δεν ξανάκουσε τα νεογέννητα γατιά 
της νύχτας του υπογείου.  
Έβρεχε παντού 
και φώναζε το ίδιο.  
Κανείς μας δεν ξανάδε το στερέωμα 
να παφλάζει απ’ τα ψαρόνια.  
Κανείς μας δεν ξανάδε 
το στερέωμα.   

Η λέμβος εκκρεμούσε στους ορίζοντες.   
Στ’ άνδηρα των ορυζώνων η σοδειά.        
Η προσδοκία του χρυσού στον κάμπο.  

Πλοίαρχος και σταθμάρχης επαναπατρίστηκαν 
σε κλουβιά.   
Άντρες της πίστης, με τις ουλές στα γόνατα.    
Με το παραμικρό γαλάζιο στήθος. 

Ο λοστρόμος εκδιώχθηκε. 
Το χώμα του Σουέζ.  
Οι Φιλιππίνες.   

~ * ~  

ΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΗΣ ΑΣΤΑΘΕΙΑΣ    
(2η εκδοχή)  

Η ύπαρξη ως χώρος.   

Πλέον, στα πέρατα του κήπου της Εδέμ  
όπου τα σκιάχτρα 
προσκαλούν νοσταλγούς κι αποστάτες  

διακηρύσσοντας την αυτονομία  
απ’ τον ουρανομήκη αυταρχισμό των επάλξεων  
και την ύβρη 
των διάλιθων σκήπτρων   

σαν υφάσματα ψηλά στους ιστούς  
που κροτούν και τινάζονται   
στα ραπίσματα 
των σπιλιάδων 

οι σημαίες που κυματίζουν   

χρωματίζουν τον αέρα 
ανίδεες.