Εκτύπωση του άρθρου

ΝΙΚΟΛΑΣ ΕΥΑΝΤΙΝΟΣ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΟ ΕΚΔΟΣΗ ΣΥΛΛΟΓΗ
ΡΟΥΒΙΚΩΝΑΣ ΣΤΑ ΜΕΤΡΑ ΜΑΣ.

 

 

ΣΤΙΣ ΟΧΘΕΣ ΤΟΥ ΡΟΥΒΙΚΩΝΑ

Ρουβίκωνα στα μέτρα τους
δεν βρίσκουν.

Νυχθημερόν αποστηθίζουν
στρατηγικές μαχών
συνταιριάζοντας νέφη.
Προστάγματα προβάρουν χαμηλόφωνα
τις σπάθες ακονίζουν βραδυκίνητα
και για να κοιμηθούν,
βάζουν σε αλφαβητική σειρά
λογής Ονομασίες
παράδρομων ασήμαντων της Ρώμης
με μάτια άυπνα
στο κόκκινο της συγκλητικής τηβέννου.
Στρατοπεδευμένοι στον ίσκιο των βουνών
νιώθουν τα γένια και τα νύχια να μακραίνουν
νέοι, σφριγηλοί και ρωμαλέοι
αυτοί που δεν θα ξαναγίνουνε Ρωμαίοι.

Γιατί Ρουβίκωνα
στα μέτρα τους δεν βρίσκουν.

 

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΕ ΣΠΕΡΝΟΥΝ

Αν με ρωτούσαν,
«και τι έχεις να μας πεις
τώρα που τα μάτια αλέθουν
κούφιο ύπνο, ασβέστη και χαλάζι

τώρα που το αύριο μοιάζει με ζευγάρι παπουτσιών,
παρατημένο σε άκρη πεζοδρομίου
γεμάτο κέρματα για ν’ αγοράσει πόδια

τώρα που μεσήλικα εγγόνια
αγουροξυπνημένων κόσμων
φτιάχνουν σεισάχθειες κι αναχωρούν

τώρα που στα πνευμόνια της γης
θερίζει και λυσσομανά
η ανάγκη για ανάστροφα πηγάδια;»
 
θα έλεγα

«πιστεύω σε φόρεμα κόκκινο
προς χάριν  χορού ή
σε ψαρέματος καλάμι
προς χάριν αστεϊσμών ή
σε αναμμένο τζάκι
προς χάριν  παραμυθιών.

Έχετε πίστη.
Δεν γεννιόμαστε.
Φυτρώνουμε!»
Μα ποτέ δεν με ρώτησαν.

 


ΠΑΤΡΙΔΑ

Εις οιωνός άριστος
αμύνεσθαι
περί  πατρίδος

όπως και περί
του δικαιώματος
μιας  χήνας
νωχελικά να περπατά
στην κεντρική λεωφόρο
 της  νυχτερινής  πόλης

κι ας ματωθούν στο τέλος
βιαστικές ξάγρυπνες ρόδες
από το ανοιγμένο της κρανίο
και ας ακούγεται σπαρακτικό το σκούξιμό της
καθώς στα κύμβαλα θα χτυπιέται
κάποιου αόρατου πιάνου αγωνίας.
 
Οι νέοι που τυχόν τρέξουνε ξοπίσω
μιμούμενοι χειρονομώντας
του γεγονότος την παραδοξότητα

 θα νομίζουν πως πετάνε.

 

 

ΔΙΧΩΣ ΒΑΡΟΣ


Κάποτε ο ουρανός σαν σαπισμένο πόδι μελανός
έπεσε στον ύπνο μας, πλακώνοντας τον ξύπνιο μας

και ήρθανε χειμώνες καρδιοθραύστες,
που σπέρνανε σακάτικα βιολιά στο χώμα των χορών

και μαυροαίματα πουλάκια χιμούσαν στις ανθρωποφωλιές
τρώγοντας την όρεξη για ψωμί

και κίτρινες βροχές κυλούσανε στις φλέβες
όσων σκάβανε το ρημαγμένο χώμα
 
και μαθητές αρίστευαν, άκριτα μαζεύοντας συγκομιδές
από τα δέντρα μιας χρήσης

και το πτώμα του Τάλου καλώδια γεννοβολούσε
δίχως ακτές να προστατεύει
 
κι οι λέξεις, δίχως ευχή ή κατάρα,
ξαρμάτωτες κι ανεμικές ήταν μαύρα μαγνάδια
στον κούφιο αέρα 

κι εμείς σε κοιμισμένα ύδατα κάναμε τον πεθαμένο
για να γλιτώσουμε από το βάρος μας….

 


ΥΜΝΟΣ


                                                                         Στον συμπολεμιστή Γιάννη Στίγκα


Δόξα στη Ρώμη με τις πλινθόκτιστες ρητορείες,
                               τους λαβύρινθους ανέμους
                               και τις αλαβάστρινες φούρκες.
Δόξα στη Ρώμη του νεκρού τραγοπόδαρου
                              της λιοκαμμένης κατακόμβης
                               των φονικών ψαλμών.
Δόξα στη Ρώμη των ηδυπαθών ονείρων
                              των αχαλίνωτων χαλιναριών
                              της λειψανάβατης νιότης.
Δόξα στη Ρώμη  των στομωμένων πιδάκων
                               των πυρίμαχων πύργων
                               των διαβητικών άστρων.
                             
   Της στραγγαλιστικής γοητείας και της γοητευτικής μέγγενης.

Δόξα και στον Αθάνατο Καίσαρα
                                           με τις ιστορικές του εκπορθήσεις
                                           το ψυχρηλατημένο βλέμμα του
                                           και το καλλιγραφημένο του ριζικό,
                                           που διέβη τον Rubico χωρίς εμάς
                                           περνώντας έξω από μας, 
                                           αφήνοντάς μας εδώ που όρισε
                     η γεωγραφία της κλίσης μας
                       να φουσκώνουμε τα νερά μας
                 να μετρούμε το βάθος μας
                                           να γινόμαστε όλο και πιο επικίνδυνοι.
                                 
                                  Σαν απειλητικά σύνορα να υπάρχουμε….
                                          
                                          γιατί Ρουβίκωνας στα μέτρα μας
                                           είναι το αίμα μας,
                                           και μόνο το αίμα μας.

Νικόλας Ευαντινός


Ημ/νία δημοσίευσης: 16 Σεπτεμβρίου 2010