RUXANDRA NOVAC

 

Επιμέλεια μετάφραση: Άντζελα Μπράτσου
© Poeticanet

 

BIO

Ruxandra Novac (n. 1980, Făgăraș). Considerată astăzi unul dintre vârfurile de lance ale grupării „Fracturi”, care a dominat producţia literară a începutului de mileniu, Ruxandra Novac a început să scrie poezii în perioada liceului. A debutat public la Cenaclul „Interval” din Brașov, în 1997. Este autoarea volumelor ecograffiti. poeme pedagogice. steaguri pe turnuri (Editura Vinea, 2003, 2005, Editura Tracus Arte, 2018, premiul Iustin Panța 2004), Alwarda (Pandora M, 2020, premiul Cartea de poezie a anului 2020, premiul Sofia Nădejde pentru poezie 2021, premiul Observator Cultural pentru poezie, premiul Observator Universitas 2021). Textele ei au fost incluse în diferite antologii din România, Moldova, Statele Unite, Marea Britanie, Spania, Belgia, Slovenia, Cehia etc.  În prezent, Ruxandra Novac trăiește în Germania.

BIO

Την Ruxandra Novac (γεν. 1980, πόλη Fagaras της Ρουμανίας) την αξιολογούν και θεωρούν σήμερα ως μια από τις αιχμές του δόρατος της ομάδας «Fracturi/Ρωγμές», η οποία κυριάρχησε στη λογοτεχνική παραγωγή των αρχών της χιλιετίας. Άρχισε να γράφει ποιήματα κατά τη διάρκεια του γυμνασίου. Έκανε το δημόσια εμφάνιση της στην Λογοτεχνική Λέσχη «Interval/Μεσοδιάστημα» στο Μπρασόβ, το 1997. Είναι η δημιουργός των τόμων ecograffiti/τοιχογραφίες εμπνευσμένες από τη φύση. poeme pedagogice/ παιδαγωγικά ποιήματα. steaguri pe turnuri / σημαίες πάνω σε πύργους (Εκδοτικός Οίκος Vinea, 2003, 2005, Εκδοτικός Οίκος Tracus Arte, 2018, Βραβείο Iustin Panța 2004), Alwarda (Pandora M, 2020, Βραβείο Βιβλίο Ποίησης της Χρονιάς 2020, Βραβείο Ποίησης Sofia Nădejde για ποίηση 2021, Βραβείο Observator Cultural για ποίηση Observator Universitas 2021). Κείμενά της έχουν συμπεριληφθεί σε διάφορες ανθολογίες στη Ρουμανία, τη Μολδαβία, τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Μεγάλη Βρετανία, την Ισπανία, το Βέλγιο, τη Σλοβενία, την Τσεχία κ.α. Επί του παρόντος, η Ruxandra Novac ζει στη Γερμανία.

---

 

1 cali 

Dimineaţa în noiembrie marea își aduce mizeriile ei,  din california și din canada direct în sînge. Insulele se  îndepărtează una de alta, apa urcă încet în structură,  cu capul dat pe spate, să fie luată direct în plin, ca  un val de petrol, stricînd istoria personală, inversînd  echilibrul. Un triunghi violet se întinde pe frunte, e  întors pe jumătate, deviat de la structură, dar căutînd‑o,  ars de lumină, cu disperare — cu disperare, pe faţă.  

Desigur sînt sisteme de protecţie care se autogenerează  și cad. Direct în inima mea lichidă, în inima mea  făcută din mătasea babilonului, răsfrîntă pe margini  sub acid. Într‑o mișcare de la nord la sud, sub o rotiţă  de fier care coboară pe stern, pregătindu‑te pentru ce  e mai rău, dar nimic nu e rău, o mișcare lentă care  închide orizontul, foarte precisă, de la nord la sud, care  arde siguranțele una cîte una.
 

1 cali 

Τα πρωινά του νοεμβρίου, η θάλασσα φέρνει από τη καλιφόρνια και από τον καναδά τις  βρωμιές της και τις ρίχνει κατευθείαν στο αίμα. Τα νησιά απομακρύνονται το ένα απ’ το άλλο, το νερό ανεβαίνει αργά στο εσωτερικό του σκελετού/της ανατομικής δομής, με το κεφάλι γερμένο προς τα πίσω, για να το δεχτεί άμεσα κατά μέτωπο, σαν να είναι ένα κύμα βενζίνης, ανατρέποντας την προσωπική ιστορία και αντιστρέφοντας την κατάσταση ισορροπίας. Ένα βιολετί τρίγωνο απλώνεται στο μέτωπο, μισό λοξό, με απόκλιση από το σκελετό/την ανατομική δομή, αλλά καμένο από το φως, αναζητώντας την απελπισμένα – με απόγνωση, προσωπικά.  

Φυσικά, είναι μηχανισμοί ασφαλείας που αυτοδημιουργούνται και πέφτουν. Κατευθείαν στη ρευστή καρδιά μου, στην καρδιά μου φτιαγμένη από μετάξι από βαβυλώνα, αναδιπλωμένη στις άκρες κάτω από οξύ. Σε μια κίνηση από βορρά προς νότο, κάτω από ένα σιδερένιο γρανάζι που κατεβαίνει πάνω στο στέρνο και σε προετοιμάζει για το χειρότερο αλλά τίποτα δεν είναι κακό, μια αργή κίνηση που σφραγίζει τον κλειστό ορίζοντα, πολύ ακριβής, από βορρά προς νότο, η οποία καίει μία-μία τις ασφάλειες.

 

2 bucureștiromania 

Sînt în capitala lumii, a inimii mele, după trei zile de agitație tăcută. Nu e locul meu aici. Prietenii mei vor muri, va fi ca și cum n‑am fi existat vreodată. Suferă deja, știu că în mare măsură e vorba de mecanisme ale adaptării funcționale doar pe jumătate, jumătatea greșită, cea care dă un gust de benzină în gură. Am studiat asta timp de șapte ani, între 1999 si 2006, zi de zi, cu atenție. Mecanisme deviate, mici fisuri genetice, plus mai nou durerea fizică și o mică absență undeva în spate, mică, dar pentru totdeauna. Durerea fizică ajută.  Am învățat că trebuie să provoci durerea undeva ca să o anulezi în altă parte. Ca un fel de vopsea neagră care se scurge dintr‑un punct în altul. Din tîmple la claviculă, la ischium, apoi din nou, metodic, la cele treisprezece oase ale feței. Sînt punctele care se văd din avioane de fapt, invadînd harta. Apoi mă întorc. Camera e albă, fereastra se aburește de la respirație, explodează de la  respirație. Trebuie să provoci durerea. Camera e albă, plutește deasupra orașului, suspendată din iunie 2006, deasupra orașului. Adorm, mă trezesc, adorm din nou.

 

2 βουκουρέστιρομανία 

Βρίσκομαι στην πρωτεύουσα του κόσμου, της καρδιάς μου, στο τέλος τριών ημερών σιωπηλής ανησυχίας. Δεν είναι η θέση μου εδώ. Οι φίλοι μου θα πεθάνουν, θα είναι σαν να μην είχαμε υπάρξει ποτέ. Πονάνε ήδη, ξέρω ότι σε γενικές γραμμές πρόκειται για μηχανισμούς λειτουργικής προσαρμογής μόνο κατά το ήμισυ, το λάθος μισό, αυτό που φέρνει μια γεύση βενζίνης στο στόμα. Αυτό το μελέτησα για επτά χρόνια, μεταξύ 1999 και 2006, μέρα με τη μέρα, διεξοδικά . Αποκλίνοντες μηχανισμοί, μικρές γενετικές ρωγμές, συν τον τελευταίο καιρό ένα σωματικό πόνο και μια μικρή έλλειψη κάπου στην πλάτη, μικρή, αλλά αιώνια. Ο  σωματικός πόνος βοηθάει. Έχω μάθει ότι πρέπει να προκαλείς τον πόνο κάπου σ’ ένα σημείο για να τον μουδιάσεις σ’ ένα άλλο σημείο. Σαν ένα είδος μαύρης μπογιάς που στάζει από το ένα σημείο σε άλλο. Από μέσα στους κροτάφους μέχρι τη κλείδα, στο ισχίο και μετά ξανά, συστηματικά, στα δεκατρία οστά του προσώπου. Αυτά είναι τα σημεία που φαίνονται στην πραγματικότητα από τα αεροπλάνα που πετούν στον αέρα καταλαμβάνοντας τον χάρτη. Μετά επιστρέφω. Το δωμάτιο είναι λευκό, η αναπνοή μου θολώνει το παράθυρο και το κάνει να εκραγεί. Πρέπει να προκαλείς τον πόνο. Το δωμάτιο είναι ολόλευκο, αιωρείται πάνω από την πόλη, κρεμασμένο πάνω από την πόλη από τον Ιούνιο του 2006. Αποκοιμιέμαι, ξυπνάω, ξανακοιμιέμαι.

 

3 hafniristanbul 

Cum să obții căldură cînd nu îți e proprie căldura.  Să faci baie în fluvii și în mare. Să porți pelicula de apă peste tot, ca să te protejeze de atingeri, atingerile sînt accidente. Se explică simplu, e o poveste de o simplitate incredibilă, a celor făcuți să înainteze cu capul în jos, cu musculatura proastă, în competiție.  Cruzimea tăcută, singura ta armă, folosită numai pentru tine și cei apropiați. Împotriva ta, creînd  reţele dificile, ultramultiplicate, cîmpuri magnetice  dureroase, ducîndu‑te departe, oriunde vrei, în asia  și în australia și în cosmos. Mă gîndesc la cerul violet, sfîșietor, al pămînturilor virgine și al orașelor haotice, zdrobite de chimie. În afara lor, cele obișnuite, orașele care se repară, foarte încet, și care nu contează pentru  nimeni. Sînt atîtea grade între cald și rece, trebuie să  îl găsești pe cel precis, al tău, toată viaţa ta depinde  de asta. E un secret pe care îl știi de fapt, l‑ai știut tot timpul, se evaporă cu apa de pe piele, la reflux, printre  plantele roșii, apoi argintii.

 

3 hafnir Kωνσταντινούπολη 

Πώς να αποκτήσεις θερμότητα όταν δεν σου είναι εγγενής. Να λούζεσαι σε μεγάλα ποτάμια και στη θάλασσα. Να φοράς το υδαρές πέπλο όπου κι αν πας για να σε προστατεύει από αγγίγματα, διότι τα αγγίγματα είναι ατυχήματα. Αυτό εξηγείται εύκολα, είναι μια απίστευτα απλή ιστορία, μια ιστορία όσων είναι φτιαγμένοι για να προχωρούν σε διαμάχη με σκυμμένα κεφάλια και με ελαττωματικό μυώνα. Η σιωπηλή σκληρότητα, το μοναδικό σου όπλο που χρησιμοποιείται μόνο για τον εαυτό σου και για τους πιο κοντινούς σου ανθρώπους. Ενάντιά σου, δημιουργώντας περίπλοκα, υπερπολλαπλασιασμένα δίκτυα, επώδυνα μαγνητικά πεδία τα οποία σε μεταφέρουν μακριά, όπου θέλεις, στην ασία και στην αυστραλία και στον απώτερο διάστημα. Σκέφτομαι τον βιολετί, οδυνηρό ουρανό, τον ουρανό των αδιάβατων εδαφών και των χαοτικών πόλεων, των τσακισμένων από τη χημεία. Πέρα από αυτές, οι συνηθισμένες, οι πόλεις που σιάζονται, πολύ αργά, και που δεν έχουν σημασία για κανέναν. Υπάρχουν  τόσους πολλούς βαθμούς θερμοκρασίας μεταξύ ζεστού και κρύου, πρέπει να βρεις τον σωστό, αυτόν που σου ανήκει, γιατί όλη σου η ζωή εξαρτάται από αυτό. Είναι ένα μυστικό που στην πραγματικότητα γνωρίζεις, πάντα το ήξερες, εξατμίζεται από το δέρμα μαζί με το νερό, κατά την άμπωτη, ανάμεσα στα κόκκινα φυτά που γίνονται ασημί.  

 

27

Repetări de scenarii, scenarii repetitive, și se poate merge în nervi și va fi pe minus fiindcă e o repetare a ceea ce s-a întîmplat deja, dar dacă se merge în specie și e un ritual bine conceput, cît poate să îl conceapă cineva inform, care încearcă să iasă, și iese cîte puţin, și dacă la un moment dat peretele de sticlă se fisurează ușor? Şi dacă se sparge? Şi dacă atunci ești la 5 000 de metri deasupra pămîntului? Şi dacă ești doar pe o mică platformă de 1 m pătrat? Şi dacă toate aceste calcule se întorc întotdeauna comprimate în plexul solar, unde ar trebui să fie un animal de aur lichid, dar e doar viteză și reacţie, și dacă ai obţine puţin control? Dacă controlul nu ajută, dacă nimic nu ajută, dacă tehnicile tale sînt insuficiente, dacă ești cu adevărat pierdut? Orașul se deschide enorm, a devenit lichid, se sparge în raze, undeva există niște arme îngropate, le auzi zgomotul, se încarcă, orașul e în pericol, întotdeauna a fost.
 

27

Επαναλήψεις σεναρίων, επαναλαμβανόμενα σενάρια, και κάποιος μπορεί να έχει πρόσβαση στο νευρικό μονοπάτι αλλά θα καταλήξει χαμένος επειδή είναι απλώς μια επανάληψη αυτού που έχει ήδη συμβεί, αλλά τι γίνεται αν προσπελάσει κανείς το γονιδιωματικό μονοπάτι και γίνει ένα καλά μελετημένο τελετουργικό, όσο άμορφα μπορεί να το φανταστεί κάποιος που προσπαθεί να βγει έξω, και βγαίνει λίγο-λίγο, και αν κάποια στιγμή ο γυάλινος τοίχος ραγίσει ελαφρά; Και τι γίνεται αν σπάσει; Και τι γίνεται αν ακριβώς τότε βρίσκεστε στα 5.000 μέτρα πάνω από το έδαφος; Και τι γίνεται αν βρίσκεσαι σε μια μικρή, ενός τετραγωνικού μέτρου πλατφόρμα; Και τι γίνεται αν όλοι αυτοί οι υπολογισμοί επιστρέψουν πάντα σ’ ένα συμπιεσμένο σχήμα στο ηλιακό πλέγμα, εκεί όπου θα έπρεπε να υπάρχει ένα ζώο από υγρό χρυσό, αλλά όπου υπάρχει (στην πραγματικότητα)  μόνο ταχύτητα και μόνο αντίδραση, και αν θα μπορούσες να αποκτήσεις λίγο έλεγχο; Τι γίνεται όμως αν δεν βοηθάει το να πάρεις τον έλεγχο, τι γίνεται αν όλα είναι άχρηστα, τι γίνεται αν οι τεχνικές σου θεωρούνται ανεπαρκείς, αν είσαι πραγματικά χαμένος; Η πόλη ανοίγει σε τεράστιες διαστάσεις, έχει γίνει υγρή, σπάει σε ακτίνες, κάπου υπάρχουν θαμμένα όπλα, μπορείς να αντιληφθείς το κροτάλισμά τους, τις γεμίζουν, η πόλη κινδυνεύει, πάντα ήταν σε κίνδυνο.

 

30

Din acid. De-a lungul fluviilor. Din poluare. Din chihlimbare și din africa. Din cumin și chimia lui ascunsă. Din senzori striviţi. Din alunecare. Din lumina solară bruiată, de-a lungul fluviilor. Din melasă. Din substanţe. Din vegetaţie. Din alwarda, floarea de la marginea prăpastiei. Din ritm. Din backseats. Din stele, care sînt lichide. Din gări, sparte în oja nopţii. Din alunecare. Din iradiere. Din deficienţe. Din neon. Din intoxicare. Din repliere. Din cîntece elastice, pentru că e o membrană elastică de fapt, curbată în plex pe sunet. Din globuri statice, orbitoare. Din curacao prelins pe mînă. Din siguranţă. Din siguranţă, care nu există.

 

30

Από τα οξέα. Κατά μήκος μεγάλων ποταμών. Από τη ρύπανση. Από τις κεχριμπαρένιες πέτρες και από την αφρική. Από το κύμινο και την κρυφή του χημεία. Από τους συνθλιβόμενους αισθητήρες. Από την ολίσθηση. Από το μπλοκαρισμένο ηλιακό φως κατά μήκος μεγάλων ποταμών. Από τη μελάσα. Από τις ουσίες. Από τη βλάστηση. Από το alwarda, το λουλούδι στην άκρη του γκρεμού. Από τον ρυθμό. Από backseats, τα πίσω καθίσματα. Από τα αστέρια, που είναι υγρά. Από τους σιδηροδρομικούς σταθμούς διαλυμένους στο βερνίκι νυχιών της νύχτας. Από την ολίσθηση. Από την ακτινοβολία. Από τις ελλείψεις. Από το νέον. Από τη μέθη. Από την υποχώρηση. Από τα ελαστικά τραγούδια, διότι στην πραγματικότητα  πρόκειται για μια ελαστική μεμβράνη, καμπυλωτή στο πλέγμα πάνω στον ήχο. Από τις στατικές και εκτυφλωτικές σφαίρες. Από το κουρασάο που στάζει στο χέρι. Από την ασφάλεια. Από την ασφάλεια που δεν υπάρχει.

 

42

Din triaje și din trasee. Din tropical blues. Din mătase.  Din bani. Din rutele asiatice, pe care le știu, s-au întors.  Din apa calmă. Din beauty. Din exploziile nervoase.  Din luni de căldură densă, dislocate apoi în abur, prăbușite în corp. Sau din ereditate. Din chimie. Din  comportamente. Din minusuri. Din ordinea inversă. 

Din undele care îți conduc inima și o opresc.  Din benzi subacvatice. Din blindfold. Din forțări care îți fac corpul să prindă contur — și îl opresc.

 

42

Από τα αμαξοστάσια και από τις δρομολογήσεις. Από τον γιουνίπερο tropical blues. Από το μετάξι. Από τα χρήματα. Από τα ανατολίτικα δρομολόγια, τα οποία γνωρίζουν, έχουν επιστρέψει. Από τα ήρεμα ύδατα. Από τη beauty. Από τις νευρικές εκρήξεις. Από τις μήνες έντονης ζέστης, εκτοπισμένες στη συνέχεια μέχρι να γίνουν ατμός, να καταρρέουν στο σώμα. Ή από τη κληρονομικότητα. Από τη χημεία. Από τις συμπεριφορές. Από τα μειονεκτήματα. Από την αντίστροφη σειρά.

Από τα κύματα που οδηγούν την καρδιά σου και τη σταματούν. Από τις υποβρύχιες λωρίδες. Από blindfold[2]. Από ασκήσεις που κάνουν το σώμα σου να αποκτάει σχήμα — και το σταματούν.

 

23

Din educaţie. Din brutalizare care nu este de fapt  brutalizare. Din control. Din atenţie. Cu ochii  strînși, larg deschiși, strînși, larg deschiși. Din întîlniri  de celofan, aruncate pe corpuri. Din confuzia de  după — care coase culorile — ceva care să te modifice,  o rugăciune inversă a inimii. Din delicateţe. Din  dizolvare. Din persistenţă. Din asimetrie. Din bruieri  temporale. Din neoane. Din atenţie. Din bariere — la  înălţime. Din frică. Din teroare. Din brutalizare, care  este a creierului. Din piele. Din salivă, care vine din  locuri ascunse. Din atenţie. Din atenţie. Din atenţie.  Din atenţie. 

 

23

Από τη παιδεία. Από κακοποίηση η οποία στην πραγματικότητα δεν είναι κακοποίηση. Από έλεγχο. Από ενδιαφέρον. Με τα μάτια ερμητικά κλειστά, ορθάνοιχτα, κλειστά, ορθάνοιχτα.  Από διαφανείς συναντήσεις, πεταμένες πάνω σε κορμιά. Από τη σύγχυση που ακολουθεί — που ράβει μεταξύ τους τα χρώματα — κάτι που να σε μεταλλάξει, μια αντίστροφη προσευχή της καρδιάς. Από ευγένεια. Από διάλυση. Από επιμονή. Από ασυμμετρία. Από χρονικά μπλοκαρίσματα. Από λαμπτήρες νέον. Από ενδιαφέρον. Από εμπόδια — ψηλά. Από φόβο. Από τρόμο. Από αγριότητα, που ανήκει στον εγκέφαλο. Από δέρμα. Από σάλιο, που προέρχεται από κρυφά σημεία. Από ενδιαφέρον. Από νοιάξιμο. Από ευαισθησία. Από μέριμνα.

 

20

Care e culoarea ta preferată? Ce îţi place să faci? Care sînt lucrurile care te fac atent? Părul ud al femeilor, pielea, unele substanţe. Ce vezi dacă închizi ochii?  Moschei arse de soare, iarbă sub păcură, baraje spulberate sub forţă lichidă, orașe luminate noaptea cînd dispare arhitectura și lucrează neoanele, corpuri  supuse somnului, chimie, dominare prin chimie. 

Ce te intristează cel mai mult? Acum sau vreodată?  Acum lumina asta proastă, solidă, care cade peste plante, peste lucrurile din casă, e oribil. Aș putea să o ating, e lumina de după‑amiază, puţine lucruri sînt mai triste, mai lipsite de speranţă. 

Ce ţi‑a plăcut în ultimele zile, în ultimele nopţi? Marea Seto, căprioarele, statuile medievale, reprezentările  religioase, praful lor chinuit, anumite lucruri care se  repetă. Cînd am mîncat zăpadă dimineaţa, pe munte.  Somnul ușor de la jetlag și somnul greu de la chimie, corpurile sedate, acel mod asiatic de a atinge ochii, de a tăia adînc, dintr‑o mișcare. 

Ce nu este de partea ta? Oamenii buni, siniștri, cei care manevrează structurile, cei care văd mai departe.  Familiile, dar nu este decît o nevroză, cei care te trezesc înainte să plece, cei care persistă, cei care citesc  semnalele și se orientează după ele. Cei obstinați, cei care nu își pierd încrederea. E ceva înnăscut să nu îți pierzi încrederea, înnăscut și apoi întreținut de figuri galbene de ceară denumite comunitate, pentru noi  nu se mai poate face nimic. Doar prafuri, o destinație necunoscută, în spate o autostradă, unde ești tu, unde nu există încredere, ochii injectați, fața arsă de soare,  mușchii pregătiți, zîmbetul rău, în spate o autostradă  lichidă, săpată direct în ocean.

 

20

Ποιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα; Τι σου αρέσει να κάνεις; Ποια είναι τα πράγματα που σε κάνουν να προσέχεις; Τα βρεγμένα μαλλιά των γυναικών, το δέρμα τους, κάποιες ουσίες. Τι βλέπεις αν κλείσεις τα μάτια σου; Ηλιοκαμένα τζαμιά, γρασίδι κάτω από μαζούτ, σπασμένα φράγματα από την υδάτινη πίεση, πόλεις φωτισμένες τη νύχτα όταν η αρχιτεκτονική εξαφανίζεται και λειτουργούν τα φώτα νέον, σώματα κυριευμένα από τον ύπνο, χημεία, κυριαρχία μέσω της χημείας.

Τι σε στεναχωρεί περισσότερο; Το τώρα ή κάποια στιγμή; Τώρα, αυτό το αμυδρό, τσιμεντένιο φως, που πέφτει πάνω στα φυτά, πάνω στα πράγματα μέσα στο σπίτι, τι φρικτό πράγμα. Θα μπορούσα να το αγγίξω, είναι το απογευματινό φως, λίγα πράγματα είναι πιο θλιβερά, πιο απελπιστικά.

Τι σου ξύπνησε τη φαντασία αυτές τις τελευταίες μέρες, αυτές τις τελευταίες νύχτες; Η Εσωτερική Θάλασσα του Σέτο[3], οι ελαφίνες, τα μεσαιωνικά αγάλματα, οι θρησκευτικές παραστάσεις, η θλιμμένη σκόνη τους, ορισμένα πράγματα που επαναλαμβάνονται. Εκείνο το πρωί που έφαγα χιόνι, πάνω στο βουνό. Ο ελαφρύς ύπνος λόγω του τζετ λαγκ[4] και ο βαρύς ύπνος λόγω της χημείας, τα ναρκωμένα κορμιά, αυτός ο ανατολίτικος τρόπος να αγγίζεις τα μάτια, να κόβεις βαθιά, με μια μόνο κίνηση.

Τι δεν είναι με το μέρος σου; Οι καλάγαθοι άνθρωποι, οι απαίσιοι, αυτοί που χειρίζονται δομές, αυτοί που καταφέρνουν να δουν πιο μακριά. Οι οικογένειες, αλλά αυτό είναι μονάχα μια νεύρωση, αυτοί που σε ξυπνούν πριν φύγουν, αυτοί που επιμένουν, αυτοί που διαβάζουν τα σημάδια και προσανατολίζονται από αυτά. Οι πεισματάρηδες, αυτοί που δεν χάνουν ποτέ την εμπιστοσύνη τους. Είναι μια έμφυτη ιδιότητα το να μην χάνεις ποτέ την εμπιστοσύνη σου, κάτι εγγενές που στη συνέχεια τροφοδοτείται από κίτρινα κέρινα ομοιώματα απολακούμενα  κοινότητα, για μας εκεί δεν αλλάζει τίποτα. Μόνο σκόνες, ένας άγνωστος προορισμός, από πίσω ένας αυτοκινητόδρομος όπου στέκεσαι εσύ, όπου δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, τα ματωμένα μάτια, το ηλιοκαμένο πρόσωπο, οι τεντωμένοι μύες, το κακό χαμόγελο, από πίσω ένας υγρός αυτοκινητόδρομος σκαμμένος κατευθείαν στον ωκεανό.