ΡΩΜΑΝΟΥ  ΤΟΥ  ΜΕΛΩΔΟΥ: ΚΟΝΤΑΚΙΟΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΡΝΗΣΙΝ ΤΟΥ ΠΈΤΡΟΥ.

Μετάφραση: Δημήτρης Κοσμόπουλος

© Poeticanet 

 

ΑΚΡΟΣΤΙΧΙΔΑ:"Τοῦ ταπεινοῦ Ῥωμανοῦ αἶνος", ἦχος πλάγιος δ΄ 

 
Προοίμιον Ι
Τῶν φοβερῶν κυμάτων ἐπιλησθεὶς 
καὶ τῷ ῥητῷ τῆς κόρης ἀλλοιωθείς, 
ὁ Πέτρος ἔλεγε· "Χριστὲ ὁ Θεός, 
τῇ ζάλῃ βυθιζόμενος ἀξίως ἐδειλίασα 
καὶ λόγῳ ἐρωτώμενος ἀρνήσει ὑποπέπτωκα, 
ἀλλὰ δακρύων βοῶ σοι· 
‘’σπεῦσον, σῶσον, ἅγιε, τὴν ποίμνην σου" ».
Προοίμιον ΙΙ
ιἌλλος βυθὸς ἐπὶ γῆς ἡ παιδίσκη· ἀλλὰ εὑρὼν ὕστερον κορυφαῖα, 
ἐπὶ σὲ τὸν λιμένα καταφεύγω· 
Κύριε, τὰ δάκρυά [μου] εἰς πρεσβείαν κινήσω σοι, 
καὶ κράξω σοι διὰ τοῦτο· 
«Σπεῦσον, σῶσον, ἅγιε, τὴν ποίμνην σου».
Προοίμιον ΙΙΙ
 Ὁ ποιμὴν ὁ καλὸς ὁ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ θεὶς ὑπὲρ τῶν προβάτων, 
σπεῦσον, σῶσον, ἅγιε, τὴν ποίμνην σου. 

Οι οίκοι:

Α΄
 Τὸν νοῦν ἀνυψώσωμεν, τὴν φρένα ὑφάψωμεν, 
τὸ πνεῦμα μὴ σβέσωμεν, 
τῇ ψυχῇ διαναστῶμεν καὶ σπουδάσωμεν 
σχεδὸν συμπαθεῖν τῷ ἀπαθεῖ· 
ἀφήσωμεν πάντα λογισμὸν πολυμέριμνον 
καὶ προσκολληθῶμεν τῷ ἐν σταυρῷ· 
ἄγωμεν πάντες, εἰ δοκεῖ, ἅμα τῷ Πέτρῳ 
εἰς τὴν Καϊάφα αὐλὴν σὺν αὐτῷ
 βοήσωμεν Χριστῷ τὰς τοῦ Πέτρου πάλαι φωνάς· 
"Κἂν ἐν ξύλῳ ἀνέρχῃ, κἂν ἐν τάφῳ κατέρχῃ, 
μετὰ σοῦ πάσχομεν καὶ θνήξομεν καὶ κράξομεν· 
«Σπεῦσον, σῶσον, ἅγιε, τὴν ποίμνην σου».

Β΄ 
Οὐ μάτην ἐμνήσθημεν τοῦ Πέτρου, φιλόχριστοι, 
ἀλλ' ἵνα ζηλώσωμεν 
τὴν ἀγάπησιν τοῦ φίλου, οὐ τὴν ἄρνησιν 
τοῦ ὄντως δειλοῦ καὶ τὴν φυγήν. 
Τῷ φίλτρῳ γὰρ Πέτρος ὑπερζέσας τὸ πρότερον, 
τῷ φόβῳ ἐσβέσθη μετὰ μικρόν· 
ὅμως δεξάμενος αὐτοῦ τὴν προθυμίαν, 
τὴν ταλαιπωρίαν συνέγνω Χριστός,
 εἰδὼς τὴν ἀσθενῆ φύσιν ταύτην καὶ ταπεινήν, 
τὴν ἑκάστῳ ἀνέμῳ κλονουμένην καλάμην, 
τὴν ἀεὶ τρέμουσαν τὸν κίνδυνον καὶ κράζουσαν· 
«Σπεῦσον, σῶσον, ἅγιε, τὴν ποίμνην σου».
Γ΄
 Ὑμεῖς οὖν, φιλόχριστοι, τοῦ Πέτρου ἀκούσαντες
 τὰ ὦτά μοι κλίνατε 
καὶ τοῖς τοῦ εὐαγγελίου ὑπακούσατε ῥητοῖς 
καὶ αὐτοῖς δότε τὸν νοῦν.
 Φησὶ γὰρ Ματθαῖος ἐν τῇ βίβλῳ  διέγραψε· 
Μετὰ τὸ δειπνῆσαι εἶπε Χριστός· 
«Τέκνα μου, φίλοι μαθηταί, τῇ νυκτὶ ταύτῃ 
ἀρνεῖσθέ με πάντες καὶ φεύγετέ με».
 Καὶ πάντων ὁμαδὸν ἐκπλαγέντων, Πέτρος βοᾷ· 
«Εἰ καὶ πάντες ἀρνοῦνται, ἀλλ' ἐγὼ οὐκ ἀρνοῦμαι· 
μετὰ σοῦ ἔσομαι καὶ θνήξομαι καὶ κράξω σοι· 
«σπεῦσον, σῶσον, ἅγιε, τὴν ποίμνην σου».
Δ΄ 
«Τί λέγεις, διδάσκαλε», ὁ Πέτρος ἐβόησεν εγώ σε ἀρνήσωμαι; 
Ἐγὼ λίπω σε καὶ φύγω; Καὶ οὐ μνήσκομαι τῆς κλήσεώς σου 
καὶ τῆς τιμῆς; ακμὴν ἐνθυμοῦμαι πῶς τοὺς πόδας μου ἔνιψας, 
καὶ λέγεις· "Ἀρνεῖσαί με", λυτρωτά; 
Ἔτι λογίζομαι, σωτήρ, πῶς τὸν νιπτῆρα 
βαστάζων προσῆλθες τοῖς ἴχνεσί μου,
 ὁ φέρων τὴν ξηρὰν καὶ βαστάζων τὸν οὐρανόν· 
ταῖς χερσὶν αἷς ἐπλάσθην νῦν τοὺς πόδας ἐπλύθην, 
καὶ βοᾶς ὅτι σκανδαλίζομαι και ού κράζω σοι˙

‘’σπεῦσον, σῶσον, ἅγιε, τὴν ποίμνην σου’’;
Ε΄
 Ἀκμήν, ἀναμάρτητε, ἀκμήν, ἀτελεύτητε,
 τὸν νόστον τοῦ δείπνου σου 
ἐν τῷ στόματί μου ἔχω, καὶ πῶς δύναμαι ἀρνήσασθαί σου
 τὴν δωρεάν; 
εἰ γένωμαι, οἴμοι, ὡς προδότης ὁ μύστης σου, 
καλὸν τὸ θανεῖν με ἢ γὰρ τὸ ζῆν· 
εἴπερ λανθάνω ἀκριβῶς τοῦ μυστηρίου 
οὗ οἶδα καὶ εἶδον καὶ πάλιν ὁρῶ,
 συμφέρει μοι τὰ νῦν πρὸς τὸν ᾅδην ζῶντα δραμεῖν· 
κολληθήτω ἡ γλῶσσα ἄρτι τῷ λάρυγγί μου, 
ἐάν σε ψεύσωμαι ἢ παύσωμαι τοῦ κράζειν σοι· 
‘’σπεῦσον, σῶσον, ἅγιε, τὴν ποίμνην σου"».
ΣΤ΄
 Πρὸς ταῦτα τὰ ῥήματα ὁ πλάσας τὸν ἄνθρωπον 
τῷ Πέτρῳ ἀντέφησε· 
"Τί μοι λέγεις, φίλε Πέτρε;’’ Οὐκ ἀρνεῖσαί με’’; 
Οὐ φεύγεις ἐμέ; Οὐκ ἀθετεῖς; 
Κἀγὼ τοῦτο θέλω, ἀλλ' ἡ πίστις σου ἄστατος 
καὶ οὐκ ἀντιβαίνεις τοῖς πειρασμοῖς· 
μέμνησαι πῶς παρὰ μικρὸν κατεποντίσθης, 
εἰ μὴ τὴν παλάμην ἐπέδωκά σοι;
 έπέζευσας μὲν γὰρ ἐν θαλάσσῃ ὥσπερ κἀγώ, 
ἀλλ' εὐθέως ἐσείσθης καὶ ταχέως ἐλήφθης· 
καὶ λοιπὸν ἔφθασά σε κράζοντα καὶ λέγοντα· 
‘’σπεῦσον, σῶσον, ἅγιε, τὴν ποίμην σου’’.
Ζ΄
Ἰδοὺ καὶ νῦν λέγω σοι ὅτι, πρὶν ἀλέκτορα φωνῆσαι,
 τρὶς ψεύσῃ με, 
καὶ ὡς κύματα θαλάσσης περικλύζων καὶ βυθίζων τὸν 
νοῦν, τρὶς ἀπαρνῇ·
 καὶ τότε μὲν κράξας, νῦν δὲ κλαύσας, εὑρήσεις με 
οὐ χεῖρά σοι δόντα ὥσπερ τὸ πρίν· 
ταύτῃ γὰρ κάλαμον λαβών, ἄρχομαι γράφειν 
συγχώρησιν πᾶσι τοῖς ἐκ τοῦ Ἀδάμ· 
ἡ σάρξ μου, ἣν ὁρᾷς, ὥσπερ χάρτης γίνεταί μοι, 
καὶ τὸ αἷμά μου μέλαν ὅθεν βάπτω καὶ γράφω, 
δωρεὰν νέμων ἀδιάδοχον τοῖς κράζουσι· 
‘’σπεῦσον, σῶσον, ἅγιε, τὴν ποίμνην σου’’».
 Η΄
«Νῦν οὖν, ἀτελεύτητε», ὁ Πέτρος ἀντέφησε,
« νῦν ὅτι ἐσήμανας 
τὸ ποσάκις σε ἀρνοῦμαι, 
ἐμφανίζω σοι κἀγὼ τὴν ἐμὴν γνώμην, σωτήρ˙
 εἰ γὰρ καὶ γινώσκεις πρὶν εἰπεῖν με, φιλάνθρωπε, 
ἀλλ' ὅμως δηλῶ σοι ἅπερ φρονῶ· 
ἐπὶ ἀγγέλων καὶ βροτῶν καὶ σοῦ τοῦ κτίστου 
τῶν ἄνω καὶ κάτω νῦν ὁμολογῶ· 
κἂν δέῃ με θανεῖν, οὐκ ἀρνοῦμαι σέ, λυτρωτά· 
μετὰ σοῦ θέλω ζῆσαι, μετὰ σὲ δὲ μὴ ζῆσαι· 
διὰ τί βλέπω γὰρ τὸν ἥλιον, μὴ κράζων σοι· 
‘’σπεῦσον, σῶσον, ἅγιε, τὴν ποίμην σου;"
Θ΄
 Ὁ Πέτρος μὲν πρόθυμος ὡς φίλος ἐπίσημος,
 ὁ πλάστης δὲ ἕτοιμος 
βοηθῆσαι πάλιν Πέτρῳ, ὡς εἰδὼς αὐτοῦ
 τὸ ὀλισθηρὸν καὶ τὸ σαθρόν. 
τοιαῦτα οὖν λέξας καὶ ἀκούσας ὁ κύριος 
ἀπήγετο θέλων πρὸς τὸ παθεῖν 
ὑπὸ ἀνόμων κρατηθείς, ὡς ἠβουλήθη, 
καὶ ὑπὸ Ἰούδα, ὡς οἶδεν, πραθείς· 
καὶ ἤχθη εἰς τὴν τοῦ Καϊάφα τότε αὐλήν· 
ἠκολούθει δὲ Πέτρος ἵνα ἴδῃ τὸ τέλος, 
καὶ ἰδὼν ἔπτηξεν, ἐτρόμασεν, ἐκραύγασεν· 
«Σπεῦσον, σῶσον, ἅγιε, τὴν ποίμνην σου». 
Ι΄
Ὑπὸ διαθέσεως πολλῆς ὁ ἀπόστολος τῷ ὄχλῳ προσπλέκεται 
καὶ εἰσέρχεται σπουδαίως· καὶ γενόμενος ἐντὸς τῆς αὐλῆς
 βλέπει ἐκεῖ 
τὸ πῦρ δεδεμένον καὶ τὸν χόρτον καθήμενον, 
Χριστὸν παρεστῶτα τῷ ἱερεῖ· 
καὶ μὴ βαστάσας τὸ κακόν, ἤδη δακρύει 
καὶ τύπτει τὸ στῆθος καὶ λέγει σιγῇ·
 "Δεδέσμευσαι, Χριστέ, καὶ ἀνέχει καὶ καρτερεῖς, 
καὶ ἐμπτύει τὴν ὄψιν, δι' ἣν κρύπτει τὰς ὄψεις 
Σεραφὶμ φρίττοντα καὶ τρέμοντα καὶ κράζοντα· 
‘’σπεῦσον, σῶσον, ἅγιε, τὴν ποίμνην σου’’».
ΙΑ΄
 Ῥαπίζει, διδάσκαλε, καὶ ζῶ καὶ προσέχω σοι;
 Ὑβρίζη, φιλάνθρωπε, 
καὶ ὁρᾷ ἡ γῆ καὶ στέγει καὶ οὐ σχίζεται τοῦ καταπιεῖν 
τοὺςκατά σού; 
έμπαίζη καὶ βλέπει οὐρανὸς και ούχ εἱλίσσεται;

και  οὐκ ἀγανακτοῦσιν οἱ ἐν αὐτῷ; 
Καὶ οὐ θυμοῦται Μιχαὴλ σοῦ ῥαπισθέντος, 
καὶ καίει καὶ φλέγει τοὺς ἐπὶ τῆς γῆς;
 φέρει δε Γαβριὴλ καὶ οὐ φλέγει τοὺς κατά σού; 
Εἰ καὶ πᾶσαι δυνάμεις αἱ τῶν ἄνω σιγῶσιν, 
ἀλλ' ἐγὼ πλήττομαι καὶ φύρομαι καὶ κράζω σοι· 
‘’σπεῦσον, σῶσον, ἅγιε, τὴν ποίμνην σου".
ΙΒ΄
 Ὡς ταῦτα δὲ ἔφησεν, ὁ Πέτρος ἠσύχασε καὶ ὑπὸ ἐκπλήξεως 
συσχεθεὶς οὐδὲν προσεῖπεν· ἀλλ' αιφνίδιον  σιγήσας καλῶς 
ἔφη κακῶς,
 ἵνα ἀληθεύσῃ ὁ Χριστός, ἡ ἀλήθεια, 
καὶ γένηται ψεύστης πᾶς γηγενής. 
τί οὖν ἐροῦμεν, ἀδελφοί; Ὅτι ὁ πλάστης 
ἵνα ἀληθεύσῃ, ἀρνεῖται Κηφᾶς;
 Μὴ γένοιτο ἱνὰ οὕτως εἴπω περὶ Χριστοῦ, 
ἀλλὰ οὕτως νοήσω ὅτι πάντα προβλέπει 
καὶ δηλοῖ καὶ προασφαλίζεται τοὺς κράζοντας· 
«Σπεῦσον, σῶσον, ἅγιε, τὴν ποίμνην σου». 
ΙΓ΄
Μικρὸν οὖν ἡσύχασεν ὁ Πέτρος, ὡς έφημεν· 
ὀλίγον ἐπαύσατο 
ἀπὸ τῆς ἀδημονίας καὶ ἐκάθητο ἐντὸς τῆς αὐλῆς
 σύννους, στυγνός˙
παιδίσκη δὲ μία τοῦτον περιεβλέπετο 
καὶ περιεκύκλου τὸν μαθητήν· 
ἄνω καὶ κάτω ἀκριβῶς κατανοοῦσα 
καὶ καταλαβοῦσα, βοᾷ πρὸς αὐτόν· 
"Καὶ σύ ποτε σὺν τῷ Γαλιλαίῳ ἦσθα σαφῶς." 
Ἀπεκρίθη δὲ Πέτρος· "Οὐ γινώσκω ἃ λέγεις, 
ἀγνοῶ τοῦτον ὃν κηρύττουσιν οἱ κράζοντες· 
‘’σπεῦσον, σῶσον, ἅγιε, τὴν ποίμνην σου."
ΙΔ΄
 Ἀφῆκες, ἀπόστολε, ταχέως τὸ κράτημα
 καὶ κόρη σε ἔρριψεν· 
ἀλλ' ἀνάστηθι, ἐξάλλου καὶ ἀνάζωσαι τὴν πρώτην ἰσχύν, 
ὡς ἀθλητής·
 οὐκ ἔσχες τὴν πάλην πρός τινα δυνατώτερον, 
καὶ πῶς κατηνέχθης λόγῳ ψιλῷ; 
Κόρη προσῆλθέ σοι μικρά,
 ἥτις καὶ τάχα 
ψελλίζουσα εἶπεν ἃ εἶπεν πρὸς σέ, καὶ ταύτης ὡς βρυγμὸν δειλιάσας τὸν ψελλισμόν, 
ἀπεφήνω πρὸς ταύτην·
 "Οὐ γινώσκω ἃ λέγεις". 
Διὰ τί κόρη σε ἐπτόησε και οὐκ ἔκραξας 
‘’Σπεῦσον, σῶσον, ἅγιε, τὴν ποίμνην σου’’;
ΙΕ΄
Νομίζων ὁ δίκαιος ὅτι τὸ κοράσιον τοῖς ἔσω προσβέβληται, 
τὴν αὐλὴν καταλιμπάνει καὶ προσκόψας τῷ πυλῶνι αὐτῆς
 πίπτει κἀκεῖ.
 παιδίσκη γὰρ ἄλλη προσελθοῦσα, ὡς γέγραπται, 
τοῖς θερμαινομένοις οὕτω φησίν; 
ὅτι "Καὶ οὗτος ὁ ἀνὴρ τῷ Ναζωραίῳ 
συνῆν καθ' ἑκάστην, καὶ δῆλός ἐστι".
 Πρὸς ταῦτα δὲ Κηφᾶς ἀπεκρίθη θορυβηθείς· 
"Οὐ γινώσκω τὸν ἄνδρα, οὐκ ἐπίσταμαι τοῦτον· 
ἀγνοῶ ἄνθρωπον ὃν λέγουσιν οἱ κράζοντες· 
‘’Σπεῦσον, σῶσον, ἅγιε, τὴν ποίμνην σου.’’».
ΙΣΤ΄
 Οὐκ οἶδας τὸν ἄνθρωπον, ὦ Πέτρε, ὡς ἔφησας; 
Οὐκ οἶδας τὸν ἄνθρωπον; 
Μή τι τοῦτο θέλεις λέγειν ὅτι ἄνθρωπον οὐκ οἶδας ψιλόν, ἀλλὰ θεόν;
 Μὴ ἄρα διδάξαι τοὺς ἀνόμους ἐσπούδασας 
ὅτι Θεὸς πέλει ὁ σταυρωθείς; 
εἰ γὰρ καὶ ἔπαθεν σαρκὶ σάρκα ὁ φέρων, ό άσαρκος ήλθεν εκ της Μαριάμ,
 ἀλλ' οὖν ἐστὶ θεὸς καὶ οὐ θνῄσκει θνῄσκων σαρκί· 
ὡς ὁρᾶται, κρατεῖται· ὡς δὲ μὴ θεωρεῖται, 
οὐδενὶ πρόσκειται εἰ μή τι δ' ἂν τοῖς κράζουσι· 
‘’Σπεῦσον, σῶσον, ἅγιε, τὴν ποίμνην σου’’. 
ΙΖ΄
Ὑμνοῦμέν σε, δέσποτα, ὅτι ἀγαθὸν ψαλμός·
 αἰνοῦμέν σε, κύριε, 
ὅτι πάντα σὺ ὑπέστης,
 καὶ ὁ Πέτρος σου μηδὲν ὑποστὰς ψεύδεται σέ· 
αὐτὸς ἐμαστίζου καὶ ὁ Πέτρος ἠρνεῖτό σε, 
μηδὲν ὑπομένων  ὁ μαθητής· 
ἤδη γὰρ δεύτερον βληθεὶς ὑπὸ θηλείων, 
τὸ τρίτον ἡττᾶται ὑπ' ἄλλων ἀνδρῶν.
 καὶ γὰρ μετὰ μικρὸν προσελθόντες ἄλλοι τινὲς 
ἐπιτίθενται Πέτρῳ, καὶ ἀρνεῖται μεθ' ὅρκων, 
καὶ εὐθὺς ὄρνις τοῦτον ἤλεγξε, καὶ ἔκραξε· 
‘’Σπεῦσον, σῶσον, ἅγιε, τὴν ποίμνην σου’’. 
ΙΗ΄
Ἀκούσας τοῦ ὄρνιθος ὁ Πέτρος φωνήσαντος,
 εὐθέως ἐκραύγασε 
κωκυτὸν μετὰ δακρύων· "Οἴμοι, οἴμοι, ποῦ ἀπέλθω; ποῦ στῶ;
 ποῦ δὲ φανῶ; τί λέξω; τί φράσω; τί ἀφήσω, τί λήψομαι; 
τί πράξω; τί πάθω; τί ὑποστῶ; 
ποίαν θρηνήσω μου πληγήν, πρώτην, δευτέραν; 
Τριπλῆ γὰρ ὀδύνη ἐπῆλθεν ἐμοί·
 τρισσῶς ὁ δολερὸς ἔβαλέ με τὸν ἀφελῆ· 
ἀφανῶς ἐτοξεύθην, φανερῶς κατεβλήθην· 
ποῦ τὸν νοῦν <νύν>  έμετεώρισα και ούκ ἔκραξα· 
‘’Σπεῦσον, σῶσον, ἅγιε, τὴν ποίμνην σου’’;
ΙΘ΄
 Ἰσχύς μου καὶ ὕμνησις ὑπάρχεις, φιλάνθρωπε·
 μὴ ἐγκαταλίπῃς με». 
ταῦτα Πέτρος ἔφη κλαίων ὅτε ἤρχετο πρὸς τοὺς μαθητὰς
 τοῦ λυτρωτοῦ.
 έπέθηκε χεῖρας  ἐπὶ τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ˙ 
ἐβόησεν· "Οἴμοι, δοῦλοι Χριστοῦ· 
ἤδη ἐπλήρωσα Χριστοῦ τὴν προφητείαν 
ἐπὶ τῇ ἀρνήσει ἐμοῦ τῇ τριπλῇ˙
 συγκλαύσατέ μοι οὖν καὶ θρηνοῦντες λέξατέ μοι· 
"ποῦ ὁ πόθος καὶ ζῆλος; Ποῦ ἡ πίστις καὶ νῆψις; 
ποῦ τον νοῦν,Πέτρε, μετεώρισας και οὐκ ἔκραξας· 
Σπεῦσον, σῶσον, ἅγιε, τὴν ποίμνην σου;"»
Κ΄ 
Νικᾶται ὁ εὔσπλαγχνος  τοῦ Πέτρου τοῖς δάκρυσι 
καὶ πέμπει τὴν ἄφεσιν· 
τῷ λῃστῇ γὰρ ὁμιλήσας ὑπαινίττεται τὸν Πέτρον ἐκεῖ
 ἐν τῷ σταυρῷ·
 "Ὦ φίλε λῃστά μου, μετ' ἐμοῦ γενοῦ σήμερον, 
ἐπειδὴ ὁ Πέτρος ἔλιπε μέ· 
ὅμως ἐκείνῳ τε καὶ σοὶ καὶ τοῖς ζητοῦσιν 
ἀνοίγω τὰ σπλάγχνα, φιλάνθρωπος ὤν˙
 δακρύων, ὦ λῃστά, "Μνήσθητί μου", λέγεις ἐμοί, 
καὶ ὁ Πέτρος δὲ κλαίων· "Μὴ ἀφήσῃς με", κράζει· 
δι' αὐτὸ σοὶ κἀκείνῳ λέγω σὺν τοῖς κράζουσι· 
‘’σπεῦσον, σῶσον, ἅγιε, τὴν ποίμνην σου’’.
ΚΑ΄
‘’ Οὐδεὶς ἀναμάρτητος, οὐδεὶς άτελεύτητος·
 μὴ ὀλιγωρήσητε, 
ἐγὼ μόνος δίχα μώμου· διὸ ἅπασιν ὑμῖν ἐφαπλῶ
 τὴν δωρεάν’’»." Ἀλλ' ἴσως ἐρεῖ τις· «Πόθεν τοῦτο, ὦ ἄνθρωπε, 
ὅτι ἀνεκλήθη Πέτρος πεσών;»
Ἤδη δεικνύω ἀκριβῶς καὶ διὰ τίνος 
ἐπέμφθη τὸ δῶρον τῷ Πέτρῳ ποτέ· 
ἀγγέλου ἦν φωνὴ ὁμιλοῦντος ταῖς γυναιξίν·
 «Ὅταν εἴπητε πᾶσιν, εἴπατε καὶ τῷ Πέτρῳ· 
μὴ φοβοῦ, εἶπεν ὁ διδάσκαλος· ἀνάκραξον· 
Σπεῦσον, σῶσον, ἅγιε, τὴν ποίμνην σου».
ΚΒ΄
 Συνάντησον, ἅγιε, καὶ δέξαι τὸν κύριον
 πρὸς σὲ πορευόμενον 
ἐκ ταφῆς ὡς ἐκ παστάδος· δι' ἐμοῦ γὰρ 
τοῦ ἀγγέλου αὐτοῦ λέγει πρὸς σὲ˙ «μὴ ἀπόγνως τὴν ἄφεσιν, 
ἀλλ' εὔχου μὴ πίπτειν εἰς πειρασμόν˙" 
Μὴ οὖν πλεκέτω τις ἡμῖν τις ὅτι τῷ Πέτρῳ 
οὐ συνεχωρήθη τὸ πταῖσμά ποτε·
 συγχώρησιν Χριστὸς θέλων δοῦναι ἦλθεν εἰς γῆν˙
συγχωρῆσαι θελήσας τῷ σταυρῷ προσηλώθη˙ 
συγχωρῶν θάνατον ὑπέταξε τοῖς κράζουσι· 
«σπεῦσον, σῶσον, ἅγιε, τὴν ποίμνην σου».
ΚΓ΄
 «Συγχώρησον, δέσποτα», τῷ πλάστῃ βοήσατε,
 ὑμεῖς οἱ νεόλεκτοι, 
ἐπειδὴ τῆς κολυμβήθρας ἀπογεύεσθε
 γλυκείας πηγῆς καὶ ἀγαθῆς.
 φωτίζεσθε μᾶλλον καὶ μὴ μόνον βαπτίζεσθε· 
μὴ δόλῳ τὸ δῶρον δέξασθε νῦν, 
μήποτε εἴπῃ ὁ θεός· «Ὅτε εἰσῆλθον, 
ἐμίαναν οὗτοι τὴν γῆν τὴν ἐμήν».
μή γένοιτο δὲ νῦν ἵνα οὕτως λέξῃς, Χριστέ, 
ἀλλ' ἵν' ἔλθῃς ταχέως, ἵνα δέξῃ ἡδέως 
σὺν ἡμῖν τούτους τοὺς  σοι πάντοτε κραυγάζοντας· 
«Σπεῦσον, σῶσον, ἅγιε, τὴν ποίμνην σου». 

 

ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΡΝΗΣΙΝ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ
ΑΚΡΟΣΤΙΧΙΔΑ: « ΤΟΥ ΤΑΠΕΙΝΟΥ ΡΩΜΑΝΟΥ ΑΙΝΟΣ»
                             

Προοίμιο Ι
Έχοντας λησμονήσει τ’ άγρια κύματα
αλλοιωμένος από της παιδίσκης κόρης την κουβέντα
έλεγε ο Πέτρος: «Χριστέ, Θεέ μου,
στην δίνη βυθισμένος των φοβερών κυμάτων λιγοψύχησα
κι όταν με ρώτησε η κόρη κατρακύλισα στην άρνηση.
Όμως  δακρύζοντας σου το φωνάζω:
«Έλα  Τρισάγιε, σώζε τους πιστούς σου» 
*
Προοίμιο ΙΙ
Βυθός βαθύτερος έγινε στην στεριά η παιδίσκη κόρη.
Αλλά στο τέλος βρήκα εσένα το απάνεμο
το σίγουρο λιμάνι, την καταφυγή μου.
Κύριε, τα δάκρυά μου στάζουνε φωτιά για σένα
κι είναι γι’ αυτό που σου κραυγάζω:
«Κόπιασε, έλα Τρισάγιε και σώζε τους πιστούς σου».
*
Προοίμιο ΙΙΙ
Ποιμένα μου Καλέ, εσύ που την  ψυχή σου έδωσες για τα πρόβατά σου,
Τρέξε και σώσε, ώ Τρισάγιε, τους πιστούς σου.
*
ΟΙΚΟΙ
*
Α΄.
 Άς ανυψώσουμε τον νού, άς πυρπολήσουμε την σκέψη ,
     για να μην σβήσει μέσα μας του πνεύματος η χάρη,
    άς πάρει δύναμη η ψυχή κι ας ασκηθούμε
     για να συμπάθουμε με τον Χριστό τον απαθή.
Κι άς διώξουμε τον λογισμό, μέριμνες φορτωμένο
για να προσκολληθούμε στου Χριστού μας τον Σταυρό.
Ας ξεκινήσουμε όλοι, αν θέλουμε,   τον Πέτρο ακολουθώντας
για του Καϊάφα την αυλή. Μαζί του
στον Ιησού Χριστό ας φωνάξουμε με τις αλλοτινές κραυγές του Πέτρου.
Κι αν στον Σταυρό καρφώνεσαι, στον τάφο αν κατεβαίνεις
μαζί σου εμείς παθαίνουμε, πεθαίνουμε και κλαίμε:
«Έλα κοντά μας γρήγορα, Τρισάγιε τα παιδιά σου σώσε».

*
Β΄.
 Δεν θυμηθήκαμε τον Πέτρο κατά τύχη, ώ φίλοι του Χριστού,
 παρά για να ζηλέψουμε του φίλου την αγάπη, όχι την άρνηση
του δειλιασμένου αληθινά κι αδύναμου φευγάτου.
Γιατί  φλεγόμενος ξεκίνησε απ’ τα φίλτρα της αγάπης
μα σ’ ολιγάκι σβήστηκε η φλόγα του στον φόβο,
σαν χιόνι έπεσε απάνω του, πάγος στα σωθικά του.
Αλλ’ ο πανδέγμονας Χριστός την προθυμία του εδέχθη
και στην αδυναμία του συγχώρεση  του δίνει,
την ταπεινή κι αδύναμη την φύση των ανθρώπων
γνωρίζοντας, την καλαμιά που ο αγέρας την κλονίζει,
και πάντα σε τρεμούλιασμα στον κίνδυνο μπρός ανακράζει:
« Τρέξε κοντά μας, ώ Τρισάγιε, και σώσε τα παιδιά σου».

*
Γ΄.
 Σείς που αγαπάτε τον Χριστό κι ακούτε για τον Πέτρο
τ’ αυτιά σας γείρετε σε μένα, ακούσατέ με
και μάθετε τ ’αμάραντα του Ευαγγελίου τα λόγια
και μες στον νου φυτέψτε τα, λόγια της σωτηρίας.
Γιατί ο Ματθαίος ο απόστολος στο Ευαγγέλιο γράφει
ότι μετά τον Μυστικό Δείπνο είπε ο Χριστός:
«Τέκνα μου, φίλοι μαθητές, εσείς την νύχτα ετούτη
θα μ’ αρνηθείτε άπαντες, μακρυά θα σκορπιστείτε».
Κι ως όλοι μείνανε άναυδοι, βροντά κι αστράφτει ο Πέτρος:
Μα κι όλοι να σ’ άφήσουνε, ποτέ μου δεν σ’ αρνιέμαι.
Μαζί σου θα ’μαι πάντοτε, κι άμα χρειαστεί πεθαίνω,
Κράζοντας, «Τρέξε, Ιησού Χριστέ, και σώσε τα παιδιά σου.» 

*
Δ΄. 
«Διδάσκαλέ μου τι μας λές», βόγγηξε ο Πέτρος δυνατά,
«εγώ να σε απαρνηθώ, μόνο σου να σ’ αφήσω,
την κλήση σου την άγια  και την τιμή να λησμονήσω;
Σαν να’ ταν τώρα μού’ ρχεται, πως μού έπλυνες τα πόδια,
πώς λές σε μένανε, «μ’ αρνιέσαι» λυτρωτή μου;
Κι ακόμα συλλογιέμαι, ώ Σωτήρα, πώς κρατώντας
την λεκάνη γεμάτη νερό ξοπίσω μου ήρθες,
εσύ, μ’ όλη την γή στο χέρι σου, τον ουρανό βαστώντας.
Τα χέρια οπού με πλάσανε μου πλύνανε τα πόδια,
και μου φωνάζεις ότι εγώ σ’ αρνιέμαι και δεν λέω:
«Σπεύσε και σώσε τον πιστό λαό σου, Πανάγιε;»

*
Ε΄.
 Κι ακόμη ώ Αναμάρτητε κι Ατέλεστη  Τελειότης,
του Δείπνου σου, το στόμα μου, δροσίζει η ουράνια γεύση,
πώς γίνεται να αρνηθώ την άγια δωρεά σου;
Αλλοίμονο αν γινόμουνα, ο μύστης σου προδότης,
χίλιες φορές ο θάνατος παρά να ζήσω έτσι.
Αν σβήσει και λησμονηθεί μέσα μου το μυστήριο,
‘Κείνο που είδα και γεύτηκα και πάλι ξαναβλέπω,
Καλλίτερα να κατεβώ στον Άδη ζωντανός.
Άς παραλύσει η γλώσσα μου, μέσα στον λάρυγγά μου,
ψεύτης ανίσως και σου βγώ ή πάψω να κραυγάζω:
«Κόπιασε γρήγορα και σώσε τα παιδιά σου, των Αγίων Άγιε».

 *
ΣΤ΄.
 Στου Πέτρου τούτες τις φωνές, απάντησε ο Πλάστης:
«Ώ φίλε Πέτρο, τι μου λές «δεν θα σε αρνηθώ»;
Μακρυά μου δεν θα φύγεις; Μήτε κι αθετείς;
Κι εγώ το ίδιο θέλω. Μα είναι άστατη η πίστη σου,
στους πειρασμούς αντίσταση δεν έχεις στην καρδιά σου.
Και για θυμήσου, λίγο ακόμα και θα καταποντιζόσουν
εγώ δεν σου άπλωσα το χέρι για να κρατηθείς;
Στην θάλασσα άρχισες να περπατάς όπως κι εγώ
κι ευθύς σείστηκε το κορμί σου, κι άρχισες 
γρήγορα να βουλιάζεις.
Λοιπόν σε πρόφτασα όπως έκραζες και έλεγες:
« Τρέξε και σώσε τα παιδιά σου, των Αγίων Άγιε».
*
Ζ΄. 
Τώρα σ’  το ξαναλέγω, ότι πριν να λαλήσει ο πετεινός,
για μένα τρείς φορές θα πεις ψέμμα, πως δεν με ξέρεις
με  βυθισμένο  νού σε  τρικυμία, όπως στης θάλασσας τα κύματα
εμένα τρείς φορές θ’ απαρνηθείς.
Τότε όμως μ’ εφώναξες, μα τώρα έχοντας κλάψει
δεν θα με βρείς, το χέρι να σου δώσω όπως και τότε.
Γιατί μ’ αυτό το χέρι κρατώντας το καλάμι ξεκίνησα να γράφω
συγχώρεση για όλους που κρατούν απ’ του Αδάμ  την ρίζα.
Και το κορμί μου μπρός σου που το βλέπεις, γίνεται χαρτί μου
μαύρο μελάνι το αίμα μου, εκεί βουτάω κι υπογράφω
χαρίζοντας δωρεά απαρόμοιαστη κι αιώνια,
σ’ όσους το κράζουν δυνατά και μου το λένε:
« Τρέξε και σώσε τα παιδιά σου, των Αγίων Άγιε»».

*
Η΄.
«Τώρα, λοιπόν, Ατέλεστη Τελειότητα Θεέ μου», ο Πέτρος τότε απάντησε
«γιατί μου το φανέρωσες πόσες φορές σ’ αρνιέμαι
σου φανερώνω και εγώ, Σωτήρα, όσα κουβαλώ.
Μ’  όλο που πριν τα χείλη ανοίξω, εσύ καλά κατέχεις
Φιλάνθρωπε, το τι θα πώ, όμως θα  σού εξομολογηθώ
όσα στα τρίσβαθα η ψυχή μου κρύβει.
Μπροστά σ’ αγγέλους και θνητούς, μπροστά σε σένα, ώ Κτίστη
επουρανίων κι επιγείων, τώρα βαθειά τα ομολογώ.
Κι αν είναι να ’βρω την θανή, δεν σε αρνιέμαι, ώ Λυτρωτή. 
Μ’ εσένανε ποθώ να ζώ, ζωή χωρίς εσένανε δεν είναι.
Τον ήλιο ν’ αντικρύζω; Και γιατί,  σε σένα άμα δεν κράζω:
«Σπεύσε σώσε μας  Τρισάγιε, την ορφανή σου ποίμνη».»

*
Θ΄.

Κι ο Πέτρος είταν πρόθυμος φίλος Χριστού ξεχωριστός,
κι ο Πλάστης πάντοτε έτοιμος τον Πέτρο να συνδράμει 
γιατί καλά την ξέρει των ανθρώπων την σαθρή την φύση
τα απανωτά γλιστρήματα και της ψυχής μας τις παγίδες.
Τέτοια αφού είπε κι άκουσε, λοιπόν, ο Κύριός μας
Μονάχος του κι εκούσια τράβηξε προς το Πάθος
κι  οι άνομοι τον έπιασαν κατά την βούλησή του,
κι ο Ιούδας τον επούλησε όπως καλά γνωρίζει.
Τον κουβαλούνε στην αυλή τότε  του Καϊάφα.
Κι ο Πέτρος ακολούθησε το τέλος για να μάθει,
και βλέποντας διπλώθηκε από τρόμο κι η κραυγή του:
«Τρέξε, σώσε μας, Τρισάγιε, την ορφανή σου ποίμνη».

*
Ι΄.
 Όλος στην  αναστάτωση ο Απόστολος μπλέκεται με τον όχλο
και μπαίνει μέσα γρήγορα. Μα στην αυλή όταν μπήκε
εκεί βλέπει τ’ ανείδωτα: Την Φλόγα να’ χουν δέσει
και το χορτάρι σ’ έδρανο την Φλόγα να δικάζει,
βλέπει τον Ιησού Χριστό μπρος στον Αρχιερέα.
Πώς να βαστάξει το άδικο; Δάκρυα τον πλημμυρίσαν
Κρούει το στήθος, στην καρδιά, τούτα τα λόγια λέει:
« Είσαι δεμένος, ώ Χριστέ, καρτερικά υπομένεις
φτύνουν την Άγια Όψη σου, Αυτήν όπου την τρέμουν
όταν την δουν τα Σεραφείμ, κρύβουν τα πρόσωπά τους 
και φρίττουνε τρεμάμενα και κράζουνε και λένε:
« Τρέξε και σώσε τα παιδιά σου, των Αγίων Άγιε»».

*
ΙΑ΄.
Ραπίζεσαι Διδάσκαλε, κι ακόμα ζώ και βλέπω;
Σε  βρίζουνε, Φιλάνθρωπε, Χριστέ μου και Θεέ μου,
Κι η γή στέκει και τους κοιτά, δεν σχίζεται να καταπιεί
τους άνομους και τους φριχτούς, σκληρούς βασανιστές σου;
Σ’ εμπαίζουνε κι ο ουρανός θωρεί και δεν διπλώνει,
να φύγει το στερέωμα, να πέσει το σκοτάδι;
Και δεν αγανακτούνε πια, οι δυνάμεις οι επουράνιες;
Δεν πνίγεται από την οργή των Αρχαγγέλων στρατηγός,
ο Μιχαήλ, να ρίξει πυρ  στους φοβερούς φονηάδες;
Κι αν όλα τα επουράνια φρίττουνε στην σιγαλιά τους,
Κλονίζομαι και δέρνομαι, θρηνώ και σου ανακράζω:
«Τρέξε, σώσε μας, Τρισάγιε, την ορφανή σου ποίμνη».

                                                 *
ΙΒ΄.
Και τούτα σαν ελάλησε  ησύχασε ο Πέτρος
Κι απ’ την κατάπληξη άναυδος δεν είπε τίποτε άλλο.
Μα ενώ σωστά εσίγησε , ξάφνου κακώς εμίλησε
για ν’ αληθεύσει ο Χριστός, η μόνη Αυτοαλήθεια,,
και ψεύτες όλοι να φανούν την γήν οι κατοικούντες.
Και τι να πούμε γίνεται, αδέρφια στου Χριστού την χάρη;
Τάχα, για να αληθεύσει ο ο Πλάστης μας, ο Κηφάς τον αρνιέται;
Μη γένοιτο τούτο να πώ, για τον Κύριό μας τον Χριστό.
Αλλ’ έτσι το κατανοώ: Πώς όλα τα προβλέπει
τα κάνει φανερά και τους κατασφαλίζει,
όσους απ’ την καρδιά τους κράζουνε κι αναφωνούν:
«Τρέξε, σώσε μας, Τρισάγιε, την ορφανή σου ποίμνη».

*
ΙΓ΄.
Λίγο ο Πέτρος ησύχασε καθώς και πρίν  το είπαμε
Λιγάκι έπαψε σ’ αυτόν η τρικυμία της στεναχώριας
μες στην αυλή καθότανε περίσκεπτος και πικραμένος.
Μια κόρη, μια παιδίσκη με τα μάτια της τον έτρωγε
κι όλο γυρόφερνε του Ιησού τον  μαθητή.
Κι αφού τον εξεψάχνισε από πάνω μέχρι κάτω 
όταν  πιά τον κατάλαβε τον ερωτάει φωναχτά:
«Κι εσύ στα σίγουρα είσουνα κάποτε με τον Γαλιλαίο».
Κι ο Πέτρος αποκρίθηκε: «Δεν ξέρω τι’ ναι αυτά που λές».
Πέτρο, γιατί σε φόβισε το άγουρο κοράσιο
κι εσύ δεν το εφώναξες μ’ όλη την δύναμή σου:
« Τρέξε και σώσε τα παιδιά σου, των Αγίων Άγιε»».

*
ΙΔ΄.
 Γρήγορα τ’άφησες το στήριγμά σου, Απόστολε, και μια παιδίσκη σ’ έρριξε.
Όμως σηκώσου απάνω και πετάξου, φόρεσε ξανά την πρωτινή σου δύναμη
σαν άξιος αθλητής.
Μήπως και πάλεψες με κάποιον δυνατώτερό σου,-
αλλά πώς  ενικήθηκες με μιάν απλή κουβέντα; 
Κορίτσι ήρθε κοντά σου, μικρή παιδίσκη
κι ίσως με ψιθυρίσματα σου είπε όσα σου είπε.
Μα εσύ  στον φόβο σου έλαβες  το ψιθύρισμα για τρίξιμο δοντιών 
Κι έντρομος της απάντησες: «Δεν ξέρω τι μου λές».
Γιατί σε τρόμαξε τόσο η κόρη και δεν φώναξες:
«Τρέξε και σώσε τα παιδιά σου, των Αγίων Άγιε»».
                     
*
ΙΕ΄.
Του φάνηκε του δίκαιου, πως το κοράσιο  το ’βαλαν οι μέσα στην αυλή,
και την αυλή την παρατά και φεύγοντας στην πύλη της σκοντάφτει
κι εκεί σωριάζεται.
Κι ως οι γραφές το μαρτυρούν άλλη παιδίσκη υπηρέτρια ήρθε κοντά του
και τούτα είπε σ’ όσους πυρωνόνταν στην φωτιά πού’ χαν ανάψει:
Πως δηλαδή: «Και τούτος ο άντρας είτανε με τον Ναζωραίο
Την κάθε μέρα,  ας μην μας ξεγελά, είναι φως – φανάρι».
Τρόμαξε με την φασαρία ο Κηφάς, θορυβημένος αποκρίθηκε:
« Μήτε και ξέρω για ποιόν μου μιλάτε κι ούτε τον γνωρίζω.
Τούτο τον άνθρωπο σας λέω δεν τον γνωρίζω που τον καλούνε οι κράζοντες:
 «Τρέξε και σώσε τα παιδιά σου, των Αγίων Άγιε»».
                                             
*

ΙΣΤ΄.
Πέτρο, τον άνθρωπο αυτόν δεν τον γνωρίζεις, όπως αποκρίθηκες;
Δεν τον γνωρίζεις  τον άνθρωπο ετούτον;
Μην άλλο γυρεύεις να πείς, ότι άνθρωπος απλός δεν είναι τούτος
αλλά πως είναι Θεάνθρωπος;
Μήπως, λοιπόν, και νοιάστηκες ανόμους να διδάξεις
Ότι Θεός είναι ο Ερχόμενος που πάει να σταυρωθεί;
Γιατί κι αν βάσανα στο κορμί του υπόφερε Εκείνος που την σάρκα μας εφόρεσε,
Ο Άσαρκος σάρκα έλαβε από την Μητρόθεο την Παρθένο Μαριάμ,
αλλ’  είναι όμως και Θεός,- πεθαίνοντας η σάρκα του, ποτέ του δεν πεθαίνει.
Σαν άνθρωπος που φαίνεται κρατούμενος, μα σαν Θεός δεν φαίνεται
Ερχόμενος σε ‘κείνους μοναχά, όταν με πίστη του φωνάζουν:
«Τρέξε, σώσε μας, Τρισάγιε, την ορφανή σου ποίμνη».

*
ΙΖ΄.
Σε υμνούμε, Δέσποτα Άγιε, είναι ο ψαλμός αγαθωσύνη.
Αίνους σου πλέκουμε, Κύριε Ιησού Χριστέ,
γιατί τα πάντα υπόφερες για μας. Κι ο Πέτρος, ο δικός σου Πέτρος
με τον πρώτο κλυδωνισμό, λέει ψέμματα για σένα.
Εσένα σε μαστίγωναν κι ο Πέτρος σε αρνιόταν,
δεν άντεξε να υπομείνει το παραμικρό ο μαθητής.
Δυό φορές βέλη δέχτηκε απ’ τις μικρές γυναίκες
την τρίτη την στερνή φορά νικήθηκε από άντρες.
Γιατί λιγάκι πιο μετά κοντά του ήρθανε κάποιοι
στον Πέτρο επιτέθηκαν κι αρνιέται, δίνει όρκους,
μα ευθύς το ορνίθι ελάλησε, συνέρχεται και κράζει:
«Τρέξε, σώσε μας, Τρισάγιε, την ορφανή σου ποίμνη».

*
ΙΗ’.
Σαν άκουσε ο Πέτρος τ’ ορνίθι να λαλεί, αμέσως έβγαλε κραυγή
με θρήνους και με δάκρυα: «Αλλοίμονο και τρισαλλοίμονο  πού να κρυφτώ;
πού να σταθώ; Και πού να ξεκαμπίσω;
Και τι μπορώ να πω; Και με ποια λόγια; Τι ν’ αφήσω, άραγε; Τι να κρατήσω; 
Και τι να πράξω; Τι θα πάθω; Τι’ ναι να τραβήξω;
Ποιά να θρηνήσω μου πληγή, την πρώτη ή την δευτέρα;
Τριπλό πικρό το βάσανο, έπεσε απάνω μου σαν κεραυνός.
Τρεις σαϊτιές φαρμακερές κατάφερε ο πονηρός,
σε μένανε τον αφελή κι ανόητα ολιγόπιστο.
Κρυφά και δολερά με χτύπησε, σα φανερά έγειρα κι έπεσα.
Ο νούς μου πού πετάριζε, άρριζος και μετέωρος
κι ο ανόητος δεν έκραξα με όλη την φωνή μου:
  «Τρέξε, σώσε μας, Τρισάγιε, την ορφανή σου ποίμνη».

*
ΙΘ΄.
«Η δύναμή μου και του ύμνου μου η καρδιά είσαι, Κύριέ μου, Φιλάνθρωπε.
Παρακαλώ να μην μ ’εγκαταλείψεις».
Τούτα μες στους λυγμούς του κλαίγοντας έλεγε ο Πέτρος, ο ερχόμενος
πάλι προς τους δικούς του, προς τους μαθητές του Λυτρωτή.
Έπιασε με τα χέρια του την κεφαλή του.
 Βόγγηξε: «Αλλοίμονό μου, δούλοι του Χριστού.
Κιόλας έκαμα πράξη του Κυρίου Χριστού την προφητεία
και την επλήρωσα ακριβά με την τριπλή την άρνησή μου.
Κλάψτε μαζί μ’ εμένα και θρηνήστε, όμως πέστε μου:
«πού  ο πόθος και ο ζήλος; Πού πήγε η πίστη κι η εγρήγορση;
Πού φτεροκόπαγε και πού άσκοπα τριγύρναγε, Πέτρο, ο νους σου αδύναμος;
 Γιατί, Πέτρο δεν ύψωσες φωνή να κράξεις:
 ‘’  Τρέξε, σώσε μας, Τρισάγιε, την ορφανή σου ποίμνη ‘’; »

*
Κ΄.
Λυγίζει ο Εύσπλαγχνος Χριστός στα δάκρυα του Πέτρου
Και στέλνει την συγχώρεση και την δική του Χάρη.
Γιατί απάνω στον Σταυρό του καρφωμένος με τον Ληστή μιλά
αλλά υπονοεί τον Μαθητή του Πέτρο:
«Αγαπημένε φίλε μου Ληστή, έλα κοντά μου σήμερα,
γιατί ο Πέτρος μ’ εγκατέλειψε.
Όμως για ‘κείνον και για σένα μα και για όλους όσους το ζητάνε
ανοίγω σπλάγχνα οικτιρμών Φιλάνθρωπος γιατί ‘μαι.
Δακρύζοντας μου λές, Ληστή, το ‘‘μνήσθητί μου’’,
Κι ο Πέτρος τρέχει κλαίγοντας, φωνάζει  ’’μη μ’αφήσεις’’.
Για τούτο λέω σ’ εκείνον και σ’ εσέ και σ’ όλους όσους κράζουν
«Τρέξε, σώσε μας, Τρισάγιε, την ορφανή σου ποίμνη».

*
ΚΑ΄.
‘’Κανένας αναμάρτητος, κανείς ανίκητος και άτρωτος. Μην λιγοψυχάτε,
Μόνος υπάρχω δίχως το παραμικρό ψεγάδι, για τούτο, σ’ όλους σας
απλώνω της Χάρης μου την δωρεά’’».
Και κάποιος μπορεί να ρωτήσει: «Άνθρωπε, κι από πού το γνωρίζεις,
πως συγχωρέθηκε ο Πέτρος και σηκώθηκε απ’ την πτώση;»
Μα να, σας δείχνω επακριβώς και μέσα από ποιόν τρόπο
εστάλη η Δωρεά τότε στον Πέτρο.
Είτανε του λευχείμονος Αγγέλου η φωνή, όταν μιλούσε τότε στις γυναίκες:
« Όταν τα ειπείτε σ’ όλους να τα πείτε και στον Πέτρο.
Μην φοβάσαι, ο Διδάσκαλος είπε, αλλ’ ανάκραζε:
«Τρέξε, σώσε μας, Τρισάγιε, την ορφανή σου ποίμνη».

*
Β΄.
Συνάντησε, άγιε, δέξου τον Κύριο. Έρχεται προς εσένα
από τον Τάφο μέσα,  όπως από το τα δώματα τα νυφικά.
Γιατί με μένα, τον Άγγελό του, λέγει προς εσένα.
Λέγε τώρα στον Πέτρο: «Μην βυθιστείς σε απόγνωση
ότι δεν θα’ βρεις άφεση
μονάχα κάνε προσευχή στον πειρασμό μην πέσεις».
Κανείς λοιπόν σε μας τα πράγματα μην περιπλέξει
κανείς μην μπερδευτεί, ότι στον Πέτρο, τάχα,
ποτέ δεν συγχωρέθηκε τότε το πέσιμό του.
Γιατί ποθούσε την συγχώρεση να δώσει, ήρθε ο Χριστός στην γή.
να συγχωρέσει θέλησε και στον Σταυρό καρφώθηκε.
Συγχωρώντας έδεσε κι υπόταξε τον θάνατο
Για όλους εκείνους που με πίστη κράζουν:
«Τρέξε και σώσε τα παιδιά σου, των Αγίων Άγιε».

*
ΚΓ΄.
«Συγχώρεσέ μας, Δέσποτα Χριστέ», φωνάξτε προς τον Πλαστουργό,
εσείς οι νεοφώτιστοι,
 γιατί μέσα απ’ το Βάπτισμα γευτήκατε νερό
από πηγή γλυκειά και κατακάθαρη, σαν κρύσταλλο.
Κι όταν βαπτίζεστε να παίρνετε του μυστηρίου το φώς.
Μην λάβετε το δώρο αυτό με δόλο και ψευτιά,
για να μην πεί, κάποτε, ο Θεός : « Μόλις εισήλθαν
αμέσως μόλυναν ετούτοι την δική μου γή».
Κι άμποτε να μην γίνει τώρα, τέτοια να πείς , Χριστέ,
αλλά γοργά να’ ρθείς, για να δεχτείς μες στης αγάπης την ηδύτητα
μαζί με μας κι όλους αυτούς, παντοτινά να σου φωνάζουν:
«Τρέξε και σώσε τα παιδιά σου, των Αγίων Άγιε».

                                     

Μτφρ, Δημήτρης Κοσμόπουλος