Γράφει ο Κωνσταντίνος Β. Μπούρας
Τα πράγματα με «Το όνομά τους»
Σάρα Θηλυκού, Το όνομά τους, Αθήνα 2019
Η ξεχωριστή και ιδιαίτερη αυτή ποιητική συλλογή δείχνει με ανάγλυφο τρόπο τις θεολογικές καταβολές της ποιήτριας με το άκρως βιβλικό αλλά και συμβολικό όνομα Σάρα Θηλυκού, που δεν είναι ψευδώνυμο, λειτουργεί όμως σε πολλά επίπεδα.
Κι ως motto διαλέγει η έμπειρη λογοτέχνις το «άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς» (Γέν 1, 27). Κι εδώ αυτός ο διαχωρισμός των φύλων ως υπόμνησις ή «υπόθεσις εργασίας» καθώς λέμε εμείς οι τεχνοκράτες λειτουργεί ως μουσική εισαγωγή σε ένα έργο καλαίσθητο και με ιδιαίτερη φροντίδα της δημιουργού του για την αρμονία και την ευταξία. Ζούμε σε καιρούς χαοτικούς. Η διαρκώς επιταχυνομένη αύξησις της εντροπίας «χτυπάει κόκκινο». Προσπάθειες σαν αυτή είναι απολύτως επαινετές γιατί λειτουργούν σαν πυροσβέστες, ψυκτικοί, μειώνοντας με πνευματικό τρόπο την υπερθέρμανση του πλανήτη και λόγω της ολοένα εντεινόμενης επιθετικότητας κι άλογης βίας.
Και τώρα ας διατρέξουμε ένα προς ένα αυτά τα κομψά τεχνουργήματα, αρχής γενομένης από τους τίτλους τους (σε εισαγωγικά):
«Οιδίπους» προφητικός. Οιδίπους ομιλών ως Τειρεσίας. «Μεταφυσικός» κι ανωθρώσκων. Κορεσμένος από την Ύλη και τα σαθρά φαινόμενά της.
«Οδυσσέας» ομφαλοσκοπούμενος. Μεταφέρων την δράσιν εις τα εσώτερα πεδία. Αρνούμενος την ανούσια κι ανοίκεια περιπλάνηση μόνο και μόνο για να αποφύγεις να αντικρίσεις τον εαυτό σου όπως πραγματικά είναι. «Γνώθι σαυτόν». Επιτακτική ανάγκη για την καλή ποιήτρια, καθώς και δια κάθε υγιώς σκεπτόμενον άνθρωπον.
«Νάρκισσος» που δεν ναρκισσεύεται, που δεν επαναπαύεται στις παλαιές του δάφνες, δεν αρκείται στις ξεφτισμένες δόξες της νιότης, μόνο συμφιλιώνεται με αυτό που βλέπει κι αυτό που είναι τού φαίνεται αρκετό. Ικανοποίηση της αποδοχής του εαυτού. Απαραίτητη παραδοχή. Ικανή κι αναγκαία συνθήκη για να βρεις τη γαλήνη μέσα κι έξω. Ακόμα κι όταν δεν ταυτίζεται με την «ολύμπια ηρεμία» ή με το «ωκεάνιο συναίσθημα». Είναι όμως γνώση και σοφία. Καθόλου λίγο για τον σύγχρονο άνθρωπο στις ταραγμένες εποχές μας.
«Ύπνος», αδελφός του Θανάτου, αλλά και ζωοδόχος πηγή ονείρων που μας επιτρέπουν να συνεχίσουμε τη ζωή μας και να αντέξουμε τη μέρα μας.
Ο «Κρίτων» προτρέπει τον αγαπημένο του Σωκράτη να φύγει αμέσως προς την αιωνιότητα, να θυσιαστεί «για όσους ποτέ τους δεν θα καταλάβουν». Να φύγει, πριν τον προλάβει η τόση φωτεινιά, η δροσιά που υπόσχεται ο αφρός τού κυμάτου τον καθηλώσει πάλι στην ίδια ηδονική αποχαύνωση του ελληνικού-μεσογειακού τοπίου. Υπέροχο ποίημα. Με βαθιά νοήματα. Η ψυχή μας άνω-θρώσκει, ενώ το υλικό μας σώμα ακολουθεί αντίθετη, ακριβώς αντίρροπη κατεύθυνση…
«Φλωμπέρ» ή ύμνος στην αδυναμία, στο λάθος εκείνο που αποδεικνύεται σωστό. Κι αυτό κάνει τη λογοτεχνία θελκτική. Όχι το στρωτό και το λειασμένο, το αναμενόμενο, όχι.
Ο «Γουέμπστερ» υποδηλώνει σαφώς τον φόβο μήπως απομυθοποιηθούν τα πάντα κι απογυμνωθούν ανεπιστρεπτί κι αναπότρεπτα.
«Μαγκρίτ», σαν πίνακας με λέξεις. Επιτυχημένος ωστόσο.
Ο δικός της «Τενεσή Ουίλιαμς» [με την δική της ορθογραφία] μου φέρνει δάκρυα στα μάτια με στίχους όπως:
«Μπορώ να κατοικήσω σε μια μέρα;
Για πάντα
με τον τρόπο που κατοικεί
ένα πουλί
ή ένα κλαδί
στην επικράτεια του ανέμου;
Και όμως υπάρχει
μπορεί να υπάρξει
η κάθε μέρα της ζωής
μια διαρκής ιεροτοπία»
Και τι είναι ακριβώς «μια διαρκής ιεροτοπία»; Ένα τοπίο καθαγιασμένο μακριά από τα ανθρώπινα; Κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα ρυπαίνει; Ακόμα και η πνευματική δραστηριότητα;
«Γκωγκέν», όπως παιχνίδι με το Φως και το φάσμα του Θανάτου. Κι ο Χρόνος μια ακαθόριστη κηλίδα. Σαν αιώνια κουκίδα.
Ο «Οράτιος» συμβουλεύει τη στωϊκή υπέρβαση των πάντων μέσα από την διαλογιστική απόσταση, που δεν ταυτίζεται και με την απραξία.
Αυτό ήταν το «άρσεν». Μέχρις εδώ φτάνει η χάρη του. Τώρα περνάμε στο δεύτερο μέρος του βιβλίου, όπου βασιλεύει και κυριαρχεί το «θήλυ». Για να δούμε πώς αλλάζει – αν αλλάζει – το ύφος κι ο τόνος εδώ. Ας γίνουμε εξερευνητές και σε αυτήν την άγνωστη χώρα της Σάρας Θηλυκού.
Διαβάζουμε τα ποιήματα κατά σειράν:
Η «Δανάη» της ποθεί την ανυπαρξία και τον εκμηδενισμό της σάρκας έτσι ώστε να γλιτώσει από την περιπλάνηση.
Η «Γιουρσενάρ» ταυτίζεται με τα στοιχεία της φύσης, που δεν είναι πάντα ρομαντικά, αλλά και καταστροφικά-αναζωογονητικά.
Η «Πολυδούρη» της Σάρας Θηλυκού είναι ένα ποίημα κραυγαλέο, εκκωφαντικό, ουρλιάζει στα αυτιά της ψυχής μας με έναν πόθο παλαιό, σχεδόν αρχαίο, παράταιρο στις σύγχρονες καταναλωτικές ζωές μας. Το παραθέτω αυτούσιο:
ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ
Το πρώτο βράδυ μέθυσα με τα ποιήματά μου
τα επαναλάμβανα συνέχεια μέσα μου
καθώς περπατούσα με βήμα γοργό
βρίσκοντας συνεχώς νέα νοήματα
φουσκώνοντας από υπερηφάνια
σε πεδίο αναπεπταμένο
Το δεύτερο βράδυ μέθυσα με τα ποιήματα
των άλλων, των μεγάλων
τους διάβασα τους ερωτεύτηκα τους έκλαψα
Το τρίτο βράδυ
ζητούσα κιόλας ένα χέρι να μ' αρπάξει
Τι να τα κάνω τα ποιήματα
δεν έχουν σάρκα
ούτε μπορούν να σβήσουν
τη δίψα
το βράδυ ενός καλοκαιριού
ψέματα όλα
πως τάχα μπορεί να περνά η ζωή
δίχως καθόλου να τη ζεις
Τι να τα κάνω τα ποιήματα
την ποίηση εγώ ζητώ
Δεν έχω ακούσει ποτέ στη μέχρι τώρα ζωή μου ποιητική φωνή τόσο δυνατή, τόσο εκφραστική, τόσο απελπισμένη. Ξέρετε, εμείς που γράφουμε κατά συρροήν καθ’ έξιν και κατ’ επανάληψιν, αλλά όχι και κατ’ επάγγελμα, φτάνουμε καμιά φορά στο τείχος, στο φράγμα εκείνο της γλώσσας το τρομερό, όταν ο κώδικας εξαντλείται και δεν μπορείς να εκφράσεις την καταιγίδα που σου τρώει την καρδιά και την θύελλα που σαρώνει τα νεύρα, δεν μπορείς να βασιστείς για να χτίσεις την οργή σου πάνω στις ίδιες τριμμένες, λειασμένες λέξεις. Δεν σου αρκούν αν ζητάς να στηρίξουν το βάρος μιας ύπαρξης, μιας ζωής χαμένης, ενός βίου αβίωτου. Ναι, ετούτο το ποίημα της Σάρας Θηλυκού θα το προσυπέγραφε θαρρώ η ίδια η Πολυδούρη. Μεγάλος άθλος. Μέγιστος.
Η «Κυρά της Θάλασσας» επιδεικνύει την λογική αντιστροφή του Celan: δεν είναι ο ήλιος που δύει πάνω στη θάλασσα αλλά η θάλασσα αυτή καθ’ εαυτή «δύει». Έντεχνος στοχασμός, ανεστραμμένος.
Τρίπτυχος «Φαίδρα» ερωτευμένη με έναν ιδανικό Ιππόλυτο, με το είδωλό του, με ένα όραμα που δεν έχει αγγίξει ποτέ, αφού έχει εξαϋλωθεί, χωρίς σάρκα και οστά πλέον, όπως ο στοχασμός της, η στείρα επιθυμία της που δεν βρίσκει δρόμο να εκπληρωθεί. Όμως αρνείται να βουλιάξει στην απελπισία. Την σώζει η ποίηση. Σωσίβιο και παραμυθία ψυχής.
Η «Αχμάτοβά» της εγκεφαλική και χαμένη, με συνείδηση όμως της νοητικής υπεροχής της.
Συνταρακτικό «Το κοριτσάκι με τα σπίρτα»:
«…η παγωνιά μουδιάζει την απόγνωση
α, δεν ανάβω τo καλοριφέρ απόψε
να πιάσει το μολύβι μου φωτιά
να γίνω
το κοριτσάκι του παραμυθιού
που έχει γιαγιά και γιορτινό τραπέζι
έχει εκείνον να της κρατά το χέρι
το χέρι μου που έτσι άεργο
όλο ποιήματα σκαρώνει»
Έντονο το στοιχείο της δραματικότητας, σ’ αυτό και σε άλλα, σχεδόν σε όλα τα ποιήματα αυτού του τόμου, όπου διαφορετικές φωνές ενορχηστρώνονται σε μία: αυτή της ποιήτριας που ασφυκτιά σε αντιπνευματικούς καιρούς.
Η «Ιφιγένεια» σέρνει «φωνή στην έρημο εντός βοά».
Η «Ντόροθυ Πάρκερ» μας προτρέπει να επανέλθουμε στα στοιχειώδη, που δεν είναι όμως πρωτόγονα και πρωτοβάθμια.
Η άκρως θεατρική «Λαίδη Microsoft» συνομιλεί με τον ηλεκτρονικό συνδετήρα τής φωτεινής της οθόνης.
Η «Pham Thi Tra» επιθυμεί να αποδράσει από τη θανατίλα του Βιετνάμ, ξέρει όμως πως είναι μακρύς ο δρόμος προς τη Δύση και κρύος. Έτσι λοιπόν αποφασίζει αναρωτώμενη:
«…παγώνουν κάποτε οι ψυχές μες στην ελευθερία;
Πεθαίνω γιατί δεν μπορώ να αναπνεύσω
η αιωνιότητα μου προκαλεί ασφυξία
η ύπαρξη όλη είναι ένας πόνος
το βάρος της πού να ακουμπήσω;
θέλω να αποδράσω στην ανυπαρξία […]
Πεθαίνω γιατί δεν μπορώ να αναπνεύσω
κανένας άλλος κόσμος δεν υπάρχει
στου Βιετνάμ τη δύση χρώματα λαμπερά μετρώ
ο εαυτός μου είναι ο τόπος που μου ανήκει
κι εκεί στην ομορφιά θα ζω για πάντα ευτυχισμένη».
Και περνάμε αισίως στο τρίτο και τελευταίο μέρος της φράσης που χρησιμοποιείται σαν μόττο, μεταβαίνουμε στο «εποίησεν αυτούς».
Εδώ τα πράγματα είναι πιο κοινωνικοποιημένα, πιο περίπλοκα, τα άτομα δεν είναι μόνα τους, αλλά σε συνάφεια, αν όχι και σε σχέση με τους άλλους. Ας το διατρέξουμε αργά κι ηδονικά αυτό το κορεστικόν (αλλά ουχί κεκορεσμένον) τριμερές βιβλίον:
«Εσύ κι εγώ» «…Με τα φτερά του έρωτα βαριά στους ώμους και τα πόδια μας στη γη. Βαθιά, πολύ βαθιά μέσα στο χώμα». Απόηχος της γνωστής ταινίας του Βιμ Βέντερς.
Στο ποίημα «Εξόριστοι και άλλοι» επιχειρείται μια λογική-νοητική αντιστροφή. Το ανεκπλήρωτο της επιθυμίας οδηγεί σε λογοτεχνική ακροβασία. Στην αρχή η ποιητική φωνή μιλάει για «αυτοεξορία». Μετά όμως αναρωτιέται μήπως δεν είναι εκείνη η εξόριστη αλλά οι άλλοι. Το θέμα της αλλοτρίωσης και της εφηβικής αγωνίας για την ενηλικίωση επανέρχεται εδώ αργά και σταθερά, πιο καθαρό παρά ποτέ.
Το «ωκεάνιο συναίσθημα» όμως ξεχειλίζει στο πόνημα «Γη και ουρανός». Η σύζευξις των τεχνητώς κεχωρισμένων πεδίων επιτυγχάνεται δια της εκπληρώσεως ενός πόθου εντελώς νόμιμου, δικαίου, σαρκικού. Εδώ αίρεται ο τριμερής χωρισμός του ανθρώπου σε σώμα-ψυχή-πνεύμα και το δημιούργημα του Θεού εισέρχεται δια της προσευχής, της επιμονής και της προσήλωσης στη αγάπη του για τον άλλον στην παραδείσια εκείνη ευδαιμονία που κανένας δεν απεμπολεί οικειοθελώς. Γιατί, ναι, υπάρχει ευτυχία στη γη, αναφωνεί η καλή ποιήτρια. Κι έτσι είναι! Η ποίηση για πρώτη φορά αισιόδοξη και προτρεπτική για ζωή, έρευνα, μελέτη των συνθηκών κι αναδημιουργία του χαμένου αλλά όχι κι εσαεί απολεσθέντος Κήπου της Εδέμ.
Το αίτημα της αγάπης επιτακτικό στο ποίημα «Αίμα και νερό».
«Ψυχή και σώμα». Η ψυχοσωματική ενότητα αδήριτη.
«Πρόσφυγες και ιθαγενείς» όλοι μας. Αθώοι κι ένοχοι. Επείγουσα η επινόηση μιας νέας γλώσσας, ποιητικής, καθομιλουμένης.
«Άγγελοι και διαβάτες» να είμαστε πάντα, αλλά σε έναν κόσμο μαγικό, αναζωπυρωμένο από την αγάπη. Αλλιώς θα είμαστε σκιές.
«Χώματα και νερά» ανιαρά και βαρετά στην πληκτική καθημερινότητα εναλλαγής εικόνων και ήχων. Μόνον η αγάπη, η αγάπη που μας αναλογεί κι εκείνη που μας υπερβαίνει δίνει νόημα, σκοπό και στόχο στη ζωή μας.
«Μαζί και μόνοι» στην καθημερινή μας μάχη με την Ύλη, την αδηφάγο, τη βίαιη, την επιθετική. Και πώς να το συνηθίσεις κάτι τέτοιο;
«Ρήγας και Ρήγισσα» στο «ταξίδι όνειρο στην Ελευθερία».
Το τελευταίο αυτής της συλλογής αλλά όχι και στερνό ποίημα «Ωραία και Ελένη» επικοινωνεί υπογείως (ή διακειμενικώς, για να το πω πιο επιστημονικά) με την «Ελένη» του Ρίτσου, αλλά και με τη «Σονάτα του σεληνόφωτος», χάρη στον ασίγαστο ρομαντισμό που αποκαθηλώνεται διαρκώς χάρη στην υπαρξιακή αγωνία και στην επίγνωση της φθοράς, της τυχαιότητας, του μοιραίου εν τέλει των πραγμάτων, που ακολουθούν απλώς την μόνη νομοτέλεια, του Θανάτου.
Έρως και Θάνατος διασταυρώνουν τα ξίφη τους σε αυτή την ποιητική συλλογή που αξίζει τον τίτλο και τον χαρακτηρισμό της ως μεγαλειώδους, προφητικής νέων καιρών, ηθών κι εθίμων που θα έρθουν για να μας αναζωογονήσουν. Επιτέλους, μια ποιήτρια που δεν μεμψιμοιρεί για το χθες και δεν μαυρίζει το τώρα, αλλά οραματίζεται ένα μέλλον φωτεινό, συμβατό με τα όνειρά μας.
Σάρα Θηλυκού, θα γεννάς πάντα, αθάνατα έργα, αντάξια των πόθων και των ελπίδων μας.
Ευτυχώς, υπάρχει ακόμη σύγχρονη ελληνική Ποίηση.
Δρ. Κωνσταντίνος Β. Μπούρας
© Poeticanet
Ημ/νία δημοσίευσης: 8 Μαΐου 2020
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 18
- Στάθης Κουτσούνης, Μπροστά σε αλλότριο ρόπτρο. Κριτικές επισκέψεις και άλλα κείμενα (1989 - 2020)
- Παυλίνα Παμπούδη, Νυχτολόγιο,
- Για το βιβλίο του Γιώργου Βέη: ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΕΚΕΙ ΑΠ' ΟΠΟΥ ΞΕΚΙΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΦΘΑΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 16
- Βασιλική Ράπτη, Η λεπταίσθητη Λαίδη μου
- Αλέξιος Μάινας, Προσκόμματα και ποιμαντικές λύσεις...
- Αλέξιος Μάινας, Προσκόμματα και ποιμαντικές λύσεις
- Θεοδόσης Πυλαρινός: Ο ποιητής Αντώνης Φωστιέρης
- οι Κυψέλες του Γιώργου Αλισάνογλου και η Παπούσα της Βίκυς Κατσαρού
- Ποιητική της ζωής
- ΑΝΤΩΝΗΣ ΦΩΣΤΙΕΡΗΣ – "ΘΑΝΑΤΟΣ Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ"
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 15
- Χλόη Κουτσουμπέλη, Η γυμνή μοναξιά του ποιητή Όμικρον
- Παυλίνα Παμπούδη, Σημειώσεις για το άγραφο
- Παυλίνα Παμπούδη, Σημειώσεις για το άγραφο
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 14
- ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΛΕΞΙΟΥ, Φωτογραφία ξωμάχου ή Τα μάγια
- Άννα Γρίβα, Δαιμόνιοι
- Στου κανενός τη χώρα του Στάθη Κουτσούνη,
- Παναγιώτα Λάσκαρη, “Μικρή σπουδή πάνω στο πρόσωπο ενός Τεύκρου – Συνομιλώντας με τον Γιώργο Σεφέρη”
- Χρύσα Ευστ. Αλεξοπούλου, Πορείες Κατάδυσης
- ΣΑΤΙΡΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗ: ΛΙΓΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΑ PIXELS ΤΟΥ Δ. ΚΟΣΜΠΟΥΛΟΥ
- Πέτρος Γκολίτσης, Σφαχτάρια στο λευκό, Θράκα, 2020
- ΟΙ ΑΝΘΙΣΜΕΝΕΣ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΤΗΣ ΑΝΘΟΥΛΑΣ (ΔΑΝΙΗΛ)
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 13
- Ο χρόνος είναι ποίηση
- Στάθης Κουτσούνης Άννα Βασιάδη,
- ΟΙ ΠΟΛΛΑΠΛΟΙ ΚΟΣΜΟΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΕΗ
- Γιώργος Βέης, Βράχια
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 12
- Ο θρίαμβος του ασήμαντου, του ανώνυμου και του μηδαμινού. Ιωάννης Πανουτσόπουλος
- Ανθούλα Δανιήλ "Δεκαετίες τερματίζουν όλες μαζί στο νήμα"
- Βασίλης Λαδάς, "Λεύκωμα"
- Αποξέοντας τον παλίμψηστο συμβατικό πάπυρο και «σκρατσάροντας» τον ηλεκτρονικό: «Η ποίηση να είναι ασφαλής!»
- Με το μέτρο της ποίησης
- Ξαναδιαβάζοντας τη συλλογή του Αντώνη Φωστιέρη Ποίηση μες στην Ποίηση
- Δημήτρη Χουλιαράκη, Ψυχή στα δόντια,
- Ξάνθος Μαϊντάς, Αφανών Γυναικών
- Alda Merini, Θεϊκή μανία, μτφρ. Έλσα Κορνέτη
- SILENCIO / ΣΙΩΠΗ
- Eva Runefelt, Στα χέρια της μνήμης
- ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΟΥ ΠΛΗΚΤΡΟΛΟΓΙΟΥ
- Ρούλας Αλαβέρα, Ηλεκτρονικός Πάπυρος,
- ΔΗΜΗΤΡΑ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ: ΕΙΚΟΣΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΧΤΥΠΟΙ ΚΑΙ ΣΙΩΠΗ
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 12
- KATOIKOI TΟΥ ΠΛΗΚΤΡΟΛΟΓΙΟΥ 2
- Λαθραία οργή, της Λίλυς Εξαρχοπούλου (εκδόσεις Μελάνι 2018)
- Ο κόσμος «γεννιέται» σε τρεις πράξεις
- Παναγιώτης Αρβανίτης, Παράθυρο στο Βερολίνο, Γαβριηλίδης, 2019
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 11
- Η θαμπάδα της ύπαρξης ( ή η λευκόφαιη υφή της)
- Αλόη Σιδέρη, Ανάμεσα στο μακριά και το πιο μακριά
- Μάρκος Δενδρινός, Το χρυσάφι του Δόγη
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 9
- ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΟΥ ΠΛΗΚΤΡΟΛΟΓΙΟΥ
- Τάναϊς: Μία δοκιμή στην ποίηση του Ιωσήφ Βεντούρα
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ
- Κώστα Βούλγαρη, Η αλήθεια, Και ο άλυπος θάνατος
- Fátima Fernandes, Εξορκισμός
- Kώστας Λιννός, Μετασχηματισμοί Δ΄
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 8
- Άντζελα Γεωργοτά, Το ανεπίδοτο της συντριβής
- Λουκάς Τζόγιας, Αποσπάσματα καλών τρόπων
- Eλένη Βελέντζα, Ίσως πόθοι
- Γιώργος Καρτάκης, Ο θρίαμβος της λογικής
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 7
- Ηρώ Νικοπούλου, Το πριν και το μετά την παύλα,
- Ο Ηλίας Γκρής, «Σαν άλλος Οιδίποδας»
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ
- Το γεγονός της γραφής στο περιθώριο
- ΕΙΡΗΝΗ ΡΗΝΙΩΤΗ: «ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΜΟΝΟ»
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 6
- "Μια βόλτα μόνο" της Ειρήνης Ρηνιώτη
- Ασημίνα Ξηρογιάννη, Λίγη φθορά για γούρι
- «Σκοτεινή Κλωστή Δεμένη» της Άννας Γρίβα
- «Λευκός Καμβάς» της Αναστασίας Παρασκευουλάκου
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 5
- Aντιγόνη Κατσαδήμα, Φτιάχνοντάς τα με τον Βαλερύ
- Η ΕΣΩΤΕΡΗ ΦΥΣΗ Νικόλας Ευαντινός
- Γιώργος Βέης, Για ένα πιάτο χόρτα
- ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΔΕΜΕΡΤΖΗ «Πώς κλίνεται το ρήμα όλλυμι»
- «Ανθολογία σύγχρονης αραβικής ποίησης»
- ΓΙΩΤΑ ΜΑΡΚΟΥ, Χορός Σαλτιμπάγκων
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ
- Θανάσης Χατζόπουλος: Φιλί της Ζωής
- Δημήτρης Αθανασίου, Αναχρονισμοί και ψίθυροι
- Ανδρέας Λασκαράτος, Δημοτικά τραγουδάκια
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ
- Για ένα πιάτο χόρτα
- Οι ποιητικές ψηφίδες του Χάρη Μιχαλόπουλου
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ
- Παναγιώτης Αρβανίτης, «Ο τυφλός επισκέπτης»,
- Άρις Kουτούγκος, Καλοκαίρια Τρόπος του λέγειν
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ
- Πορτρέτο Πριν το Σκοτάδι της Λιάνας Σακελλίου
- Κατερίνα Κούσουλα "Ο ΤΩΝ ΩΡΑΙΩΝ ΜΑΚΑΡΩΝ-περιοδεύων κήπος επταήμερος
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ
- Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ
- Ιωσήφ Βεντούρας: Το παιχνίδι
- Ηλίας Τσέχος: Α γ ρ ι ό χ ο ρ τ ο σ τ ό μ α
- Χρυσούλα Σπυρέλη: Ο Ποιητής Αλέξανδρος Βαρόπουλος
- Χρυσούλα Σπυρέλη: Ο ποιητής Τάκης Καρβέλης
- ΦΡΟΣΟΥΛΑ ΚΟΛΟΣΙΑΤΟΥ - ΕΥΦΡΟΣΥΝΗ ΜΑΝΤΑ ΛΑΖΑΡΟΥ
- Από τη μνήμη στο ταξίδι και αντίστροφα: μια σύντομη περιδιάβαση στο ποιητικό έργο του Γ. Βέη
- Σταυρούλα Χριστοδουλάκου - Όπου να ’ναι θα βρέξει
- Δημήτρης Κοσμόπουλος - Κατόπιν εορτής
- TANAIS
- ΦΩΤΗΣ ΚΑΓΓΕΛΑΡΗΣ
- ΓΙΩΡΓΗΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ: Η ποίηση των αιώνιων ιδεών
- Ενηλικίωση της ουτοπίας
- Στιγμιότυπα του σώματος
- ΠΟΛΥ ΜΑΜΑΚΑΚΗ: Υπόσχεση διάρκειας και ουσίας
- Το Στιχάρι της Άντειας Φραντζή: μικρές ιστορίες αναγνώσεων
- Παναγιώτης Κερασίδης - Ενηλικίωση της ουτοπίας
- Στάθης Κουτσούνης - Στιγμιότυπα του σώματος
- Ζωή Σαμαρά
- Έφη Καλογεροπούλου - Άμμος
- Δώρα Κασκάλη - Ανταλλακτήριο ηδονών
- Αγγελική Κορρέ - Ο μονόκερως και η ψύχωση
- Μαρία Κουλούρη - Μουσείο άδειο
- Ελένη Κοφτερού - Γράμμα σε γενέθλια πόλη
- Πόλυ Χατζημανωλάκη - Το αλφαβητάρι των πουλιών
- Παναγιώτης Μαυρίδης - Επί παντός επιστητού
- Κώστας Λιννός - Μετασχηματισμοί Γ΄
- Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΣΩΤΗΡΗΣ Π. ΒΑΡΝΑΒΑΣ
- ΕΦ’ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΥΛΗΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΥΛΗΣ
- Πόλυ Μαμακάκη - Περίπατοι στον κήπο για δύο (poema, 2013)
- Γεωργίου Δ. Μπίκου, «Το βιβλίο ως διδακτικό μέσο και οι κυρίαρχοι τρόποι ανάγνωσης
- Ωδή και Ελεγεία των (μεταφραστικών) οδών
- Βασίλης Κάρδαρης ΜΙΜΗΣΗ ΓΥΝΑΙΚΑΣ
- Μαρία Κουλούρη - "Μουσείο Άδειο" (Μελάνι, 2013)
- «Θαύμα Ιδέσθαι» της Αθηνάς Παπαδάκη
- Της μη συμμορφώσεως άγιοι
- Από την Ύβρη στη Νέμεση
- Γιώργου Δουατζή, Πατρίδα των καιρών
- ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΣΙΝΤΑΒΗΣ
- Τα πηγάδια της Ιστορίας, του Χ. Χατζήπαπα
- Δήμητρα Χ. Χριστοδούλου, Ο τρόμος ως απλή μηχανή,
- ΧΑΡΑΣ ΣΑΡΛΙΚΙΩΤΗ: ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΙ ΤΟΠΟΙ
- ΝΑΤΑΛΙΑ ΚΑΤΣΟΥ: Κοχλίας
- Κυριάκος Συφιλτζόγλου: «Έκαστος εφ’ ω ετάφη»
- Γιώργος Αλισάνογλου
- ΑΓΑΘΗ ΔΗΜΗΤΡΟΥΚΑ, Di cani e d’ altro
- Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, Κάπου περνούσε μια φωνή
- ΘΕΩΝΗ ΚΟΤΙΝΗ: Θεός ή αγάπη
- ΛΙΑΝΑ ΣΑΚΚΕΛΙΟΥ: Πορτρέτο πριν το σκοτάδι
- ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΟΠΟΥΛΟΥ: Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ
- Γιώργος Βέης: Μετάξι στον κήπο
- Κυριακή Αν. Λυμπέρη: ΕΜΑΥΤΟΥ
- Βασίλης Ζηλάκος: Η Κούπα του τσαγιού
- Η ανεξαρτησία της ποίησης
- Νεκταρία Μενδρινού: Αειθαλή και Φυλλοβόλα
- Ιορδάνης Παπαδόπουλος: Το βουνό και ο ποιητής δεν πήραν είδηση
- Αντιγόνη Φέσσα: Προσευχή πουλιού
- Γιώργος Βέης: Η Εμμένεια της Ποίησης
- Νίκος Ερηνάκης: Πρόλογος
- Γιώργος Βέης: Ν όπως Νοσταλγία
- ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΠΕΛΕΖΙΝΗΣ: ΠΑΛΑΙΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΘΕΜΑΤΑ
- Στον Ύπνο του Ποιητή του ΝΟΤΗ ΓΕΡΟΝΤΑ
- Γιώργος Βέης, Ν όπως Νοσταλγία
- Γιάννης Πάσχος, Ζωή εκτός ωραρίου
- Γιάννης Κοντός, Ηλεκτρισμένη πόλη
- Ιουλίτα Ηλιοπούλου, 11 τόποι για ένα 1 καλοκαίρι
- Στάθης Κουτσούνης, Έντομα στην εντατική
- Γιώργος Αραμπατζής: Παραβολές του κινηματογράφου
- Δημήτρης Λαμπρέλλης: Η μυστική αποβάθρα
- Γιώργος Βέλτσος: Από Βηθανίας
- Αριστέα Παπαλεξάνδρου: Ωδικά πτηνά
- Δημήτρης Ελευθεράκης: Ρέκβιεμ για ένα φίλο
- Χάρης Ψαρράς, η δόξα της ανεμελιάς
- Παναγιώτης Κερασίδης, Λείπουμε
- Έφη Πυρπάσου: Ξενάγηση
- Γιάννης Στίγκας: Η όραση θ' αρχίσει ξανά
- Κλεοπάτρα Λυμπέρη: Η μουσική των σφαιρών
- Μανόλης Πρατικάκης: Το αόρατο πλήθος
- Πανάγος Πέππας: Ημερίδα
- Άννα Γριμάνη: «Venetia»
- Σπύρος Λ. Βρεττός : «Συνέβη»
- Πάνος Κυπαρίσσης : «Το χώμα που μένει»
- Αντώνης Μακρυδημήτρης: Η ακριβολογία των ονείρων
- ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΕΝΗΝΤΑ ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ του Paul Celan
- ΥΠΟΔΕΙΓΜΑΤΙΚΟ ΑΙΣΘΗΤΙΚΟ ΜΟΡΦΩΜΑ της Δήμητρας Χ. Χριστοδούλου
- Wallace Stevens: Δεκατρείς τρόποι να κοιτάς ένα κοτσύφι και άλλα ποιήματα
- Σωτήρης Σαράκης: «Η τελετή» του Χρίστου Παπαγεωργίου
- Κλεοπάτρα Λυμπέρη: «Η μουσική των σφαιρών» του Χρίστου Παπαγεωργίου
- Ανθή Μαρωνίτη, Το ακόντιο του Γιώργου Βέη
- Ο Άνθρωπος από τη Γαλιλαία: ένα χριστολογικό ποίημα για τη σιωπή του Θεού
- ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΚΟΣΜΩΝ του Γιώργου Βέη
- Ο βίος και το έργο του Ανδρέα Κάλβου του Λεύκιου Ζαφειρίου
- Σπύρος Λ. Βρεττός, Το εγκώμιο της φυγής, εκδ. Γαβριηλίδης, 2006.
- ΓΕΝΝΗΤΡΙΕΣ του Γιάννη Δάλλα
- ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΤΗΣ ΑΣΦΑΛΤΟΥ της Μαρίας Κυρτζάκη
- ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ του Νίκου Σπανού
- ΑΣΦΥΚΤΙΟΝΙΑ του Αλέξανδρου Σ. Αρδαβάνη
- Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΞΕΝΩΝΑΣ του Μανόλη Πρατικάκη
- ΛΟΝΔΙΝΟ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ της Μαρίας Τοπάλη
- ΠΕΡΑ ΑΠ' ΤΗ ΜΕΡΑ του Νίκου Βιολάρη
- Η ΑΠΑΤΗ ΤΗΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗΣ του Ζάχου Σιαφλέκη
- ΛΕΞΕΙΣ ΓΡΑΜΜΕΝΕΣ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ του Gaston Baquero
- ΕΒΡΑΙΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΟΥ ΜΕΣΑΙΩΝΑ του Ιωσήφ Βεντούρα
- ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΕΣ ΜΕΤΑΒΟΛΕΣ του Μιχαήλ Μήτρα
- ΔΙΑΜΕΡΙΣΕΙΣ του Δημήτρη Κατσαγάνη