Εκτύπωση του άρθρου

ΚΩΣΤΑΣ ΛΙΝΝΟΣ

 

 

ΣΕΣΤΙΝΑ  ΓΙΑ  ΕΝΑ  ΝΕΚΡΟ  ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ
                                      Στη  μνήμη  της  μητέρας  μου

 


                                               Αν  είχε  η  γη  αρκετή  σιωπή
                                               Τότε  και  το  δικό  σου  φτερούγισμα
                                               Θ’ ακουγόταν  απ’ τις  αθώες  ψυχές
                                               Σαν  της  Φύσης  την  αγνή  τη  μουσική,
                                               Γιατί  δικός  σου  είναι  ο  ουρανός
                                               Και  μάτια  σου  τα  δικά  μας  δάκρυα.

                                               Γεννήθηκες  μέσ’ από  τα  δάκρυα
                                               Για  ν’ αφουγκραστείς  της  γης  τη  σιωπή,
                                               Κι  έγινε  πάλι  αγνός  ο  ουρανός
                                               Από  της  ψυχής  σου  το  φτερούγισμα·
                                               Να  σε  θρέψουν  με  άσπιλη  μουσική
                                               Ορκίστηκαν  στη  φασκιά  σου  οι  ψυχές.

                                               Ήρθαν  με  ιερή  φωτιά  οι  ψυχές
                                               Φυτεύοντας  στον  κόσμο  σου  δάκρυα,
                                               Και  πρωτάκουσες  του  νου  τη  μουσική
                                               Στου  αμέτρητου  χρόνου  τη  σιωπή·
                                               Ήταν  φως  το  δικό  σου  φτερούγισμα,
                                               Δεύτερος  ήλιος  και  διπλός  ουρανός.

                                               Όταν  σου ’δωσε  ζωή  ο  ουρανός
                                               Σ’ έβγαλαν  απ’ το  σκοτάδι  οι  ψυχές,
                                               Και  των  πλασμάτων  ήσουν  φτερούγισμα
                                               Και  των  πραγμάτων  ήσουν  τα  δάκρυα,
                                               Κι  έζησες  την  αγάπη  στη  σιωπή
                                               Κι  ήταν  η  ψυχή  σου  λευκή  μουσική.

                                               Το  πέταγμά  σου  αγαθή  μουσική,
                                               Τα  φτωχά  σου  μάτια  χρυσός  ουρανός,
                                               Αγκαλιάζοντας  ψηλά  τη  σιωπή
                                               Τα  φτερά  σου  μοιάζαν  με  βαθιές  ψυχές·
                                               Ποτίζουνε  τις  μνήμες  τα  δάκρυα
                                               Απ’ του  τραγουδιού  σου  το  φτερούγισμα.

                                               Μες  στης  αγκαλιάς  σου  το  φτερούγισμα
                                               Κλαίγαμε  που  έσβηνες  σαν  μουσική,
                                               Τόση  αγάπη  που ’χαν  τα  δάκρυα
                                               Δεν  κληρονόμησε  κανείς  ουρανός·
                                               Προίκισες  με  φως  τις  δικές  μας  ψυχές,
                                               Με  ήχο  νικηφόρο  τη  σιωπή.

                                               Φτερούγισμα  είσαι  μες  στη  σιωπή,
                                               Μουσική  καλοσύνης  για  τις  ψυχές,
                                               Δάκρυα  που  παινεύει  ο  ουρανός ! 
               


Ημ/νία δημοσίευσης: 27 Οκτωβρίου 2024