LUCIAN BLAGA

Σιγή

Τόση η σιγή τριγύρω μου που σαν ν’ ακούω
το φεγγαρόφωτο να μου χτυπάει στα τζάμια.
Στο στέρνο μου
σαλεύει κάποια αλλότρια φωνή
και τραγουδάει εντός μου ένα τραγούδι ξένο.
Λένε ότι οι πρόγονοι που’ χουν πεθάνει πρόωρα,
με αίμα ακόμη νεαρό στις φλέβες,
με πάθη ακόμη φλογερά στο αίμα,
με ήλιο ακόμη ζωντανό στα πάθη,
πισωγυρίζουν
κι έρχονται να ζήσουν 
μέσα μας
τη ζωή που εν ζωή δεν την έζησαν.
Τόση η σιγή τριγύρω μου που σαν ν’ ακούω
το φεγγαρόφωτο να μου χτυπάει στα τζάμια.
Ποιος, ω ψυχή, ποιος ξέρει σε τι στέρνο
θα πεις κι εσύ 
κάποτε, ύστερα από αιώνες,
επάνω σε γλυκές χορδές σιγής,
σε άρπα από σκοτάδι – τον πνιγμένο σου πόθο
την ακρωτηριασμένη χαρά της ζωής σου ; Ποιος ξέρει ;
Ποιος ξέρει ;