Εκτύπωση του άρθρου

Δημοσιεύουμε χωρίς σχόλια το ποίημα "ΑΠΑΤΡΙΣ" του νεαρού (17 ετών) Αλέξανδρου Σάντο ο οποίος δοκιμάζει τα ποιητικά φτερά του.

ΑΠΑΤΡΙΣ

Οι αλυσίδες την κρατούν ακινητοποιημένη.
Ίσως, όμως, και να μην ευθύνονται αυτές.
Είχε έρθει η σειρά μου.
Κολλάω το πρόσωπό μου στο δικό της.
Μυρίζω τη μεταλλική μυρωδιά του αίματος αναμειγμένο με ιδρώτα.
Παίρνω το ακάνθινο στεφάνι από τα χέρια
του διπλανού μου και της το φοράω.
Την χτυπάω. Δεν αντιδράει.
Τα γαλάζια μάτια της μου ζητάνε μια εξήγηση.
Νιώθω ότι πρέπει κάτι να πω.
Ψάχνω τις κατάλληλες λέξεις, μα το βλέμμα της…με παγώνει…
Γυρίζω στη θέση μου. Είναι η σειρά του επόμενου.
Η αίθουσα είναι γεμάτη. Πόση ώρα ακόμα ;
Κι άλλο χαστούκι. Ιαχές επιδοκιμασίας ακούγονται
και ξαφνικά ένας γδούπος.
Τρέχω να δω. Άραγε υπέκυψε;
-Είναι νεκρή;
-Δεν ξέρω.
Ζαλίζομαι. Λευκοί χιτώνες παντού.
Δάφνινα στεφάνια.
-Είναι νεκρή! Η Ελλάδα είναι νεκρή!
Επικρατεί σιγή. Χαρτί που σκίζεται, μάσκες που πέφτουν.
Κοιτάζω τριγύρω. Τώρα τους αναγνωρίζω.
Είναι ο γείτονας μου!
Και εκεί ο συμμαθητής μου, ο καθηγητής μου…
-Και τώρα;
Σιωπή.
Ένας ένας αποχωρούν.
Σκέφτομαι πως πρέπει να φύγω μα νιώθω κάποιον να μου τραβάει το μανίκι.
Ένα παιδί.
-Ποια είναι η Ελλάδα;
Ένας κόμπος ανεβαίνει στο λαιμό μου.
Δε θυμάμαι τι του απάντησα.
Το βλέπω να απομακρύνεται.
-Η πατρίδα μας !
Γυρνάει και με κοιτάζει με απορία.
-Και τώρα τι θα απογίνουμε χωρίς πατρίδα;
Τα όρνια κόβουν βόλτες γύρω από το πτώμα.
Πρέπει να φύγω από εδώ μέσα.
Περνάω το κατώφλι.
Τα μεγάφωνα ουρλιάζουν:
«…ΚΑΙ ΣΑΝ ΠΡΩΤΑ ΑΝΤΡΕΙΩΜΕΝΟΙ…»
Λιποθύμησα;

Αλέξανδρος Σάντο


Ημ/νία δημοσίευσης: 29 Οκτωβρίου 2011