Ένα από τα βασικά θέματα της ποίησης είναι ο χρόνος. Η μεγαλύτερη ίσως πρόκληση για τον χρόνο είναι η ποίηση.
Η σχέση του χρόνου με την ποίηση είναι σχέση έρωτα και μίσους. Ο χρόνος είναι ρευστός. Ρέει, άλλοτε ορμητικά κι άλλοτε ήρεμα, όπως το νερό ενός ποταμού, που ποτέ δεν μένει σταθερό στο ίδιο σημείο. Η ποίηση έλκεται από αυτή τη ροή, επιχειρεί να την αποτυπώσει, να γίνει διαχρονική. Κινδυνεύει όμως να γίνει βορά στη ροή του χρόνου. Για να πετύχει η ποίηση τη διαχρονικότητά της ένας τρόπος νομίζω υπάρχει: να παίρνει κάθε φορά, όπως το νερό, το σχήμα των πραγμάτων στα οποία περιέχεται, το σχήμα των πραγμάτων στα οποία αναφέρεται. Και να μεταβάλλεται όπως μεταβάλλονται και τα πράγματα.
Από τις καταστάσεις που αντιστέκονται στον χρόνο, όπως η ομορφιά ας πούμε ή ο έρωτας, η ποίηση μπορεί να έχει τη μεγαλύτερη διάρκεια.
Είμαστε χρόνος κι είμαστε λέξεις. Αν οι λέξεις μας είναι στέρεες, μπορούμε, προσωρινά έστω, να ζήσουμε την ψευδαίσθηση της αθανασίας, την ψευδαίσθηση ότι ελέγχουμε τον χρόνο, ότι τον έχουμε προς στιγμήν αιχμαλωτίσει.
Οι περισσότεροι αντιλαμβάνονται τον χρόνο ως ευθεία. Οι ποιητές ως κύκλο, για την ακρίβεια ως κύκλους.
Η ποίηση δεν ενδιαφέρεται για την αιωνιότητα, αλλά για τη διαχρονικότητα. Και για τη δύναμη της στιγμής ασφαλώς. Η δύναμη της στιγμής θα μπορούσε να ισοδυναμεί με τη σύλληψη μιας μεταφοράς.
Μπροστά σ’ ένα ρολόι ο άνθρωπος είναι αδύναμος, μπροστά στην ποίηση μπορεί να πάρει δύναμη.
Ο χρόνος δανείζει, η ποίηση χαρίζει.
Η ταχύτητα του χρόνου μπορεί ενίοτε να ισορροπήσει κάπως με τη βραδύτητα της γραφής.
Ο χρόνος είναι γεννήτορας των πάντων, η ποίηση γεννά επιλεκτικά και κυρίως διαστρέφει.
Ο χρόνος καταβροχθίζει τα πάντα, η ποίηση καταβροχθίζει τις σάρκες της.
Ο χρόνος μάς ξηλώνει σαν παλιό πουλόβερ, η ποίηση ράβει φόρεμα με την ψευδαίσθηση ότι θα ντύσει τη γύμνια μας. Και πάλι όμως έρχεται ο χρόνος να το ψαλιδίσει. Αν θα τα καταφέρει ή όχι εξαρτάται από τη δύναμη της (γ)ραφής.
Μονάχα τη στιγμή που γράφουμε ή τη στιγμή που διαβάζουμε βγαίνουμε εκτός χρόνου.
Ποίηση και χρόνος μπορεί να βαδίζουν παράλληλα. Διότι όταν συναντηθούν, όλοι ξέρουμε ποιος θα καταπιεί ποιον.
Για την ποίηση και τους ποιητές ο αντίπαλος δεν είναι ο θάνατος, αλλά ο χρόνος.
Εν τέλει:
«Η αιωνιότητα με ζαλίζει
«Η αιωνιότητα με ζαλίζει
μες στης φθοράς την αγκαλιά
μ’ ασφάλεια τον χρόνο μου θηλάζω»
μ’ ασφάλεια τον χρόνο μου θηλάζω»
(Στάθης Κουτσούνης:«Ουτοπία» – Στιγμιότυπα του σώματος, Μεταίχμιο 2014)
Στάθης Κουτσούνης
© Poeticanet
© Poeticanet
Ημ/νία δημοσίευσης: 24 Αυγούστου 2019
- ΣΤΕΦΑΝΟΥ, ΛΥΝΤΙΑ
- BELLI, GIOCONDA
- COLLINS, BILLY
- ΑΓΓΕΛΑΚΗ-ΡΟΥΚ, ΚΑΤΕΡΙΝΑ
- ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ
- ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΣΟΝΕΤΟΥ
- ΒΑΡΒΕΡΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ
- ΒΕΗΣ, ΓΙΩΡΓΟΣ
- ΒΛΑΒΙΑΝΟΣ, ΧΑΡΗΣ
- ΙΣΑΡΗΣ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ
- ΚΑΡΟΥΖΟΣ, ΝΙΚΟΣ
- ΚΩΣΤΑΒΑΡΑΣ, ΘΑΝΑΣΗΣ
- ΜΗΤΡΑΣ, ΜΙΧΑΗΛ
- ΠΑΛΑΜΑΣ, ΚΩΣΤΗΣ
- ΡΟΥΜΑΝΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΟΥ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟΥ
- ΛΑΓΙΟΣ, ΗΛΙΑΣ
- ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΑ
- ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΚΑΙ Η ΣΕΛΗΝΗ ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ.
- ΟΙΚΟΣ & ΠΟΙΗΣΗ
- ERICH FRIED
- JATTIN GOMEZ, RAUL
- JUARROZ, ROBERTO
- ROTHENBERG, JEROME
- SEXTON, ANNE
- ΓΟΝΑΤΑΣ, Ε.Χ
- ΚΑΡΑΒΑΣΙΛΗΣ, ΓΙΩΡΓΟΣ
- ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΗΣ ΒΕΓΓΑΛΗΣ
- Ποιητές του περιοδικού AutreSud
- ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ
- ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ, ΓΙΩΡΓΟΣ
- NOVAC, ANDREI
- Βάλια Γκέντσου, Παραμύθια ανάποδα (Θεμέλιο, 2020) ΩΣ ΑΓΑΠΗΤΑ ΤΑ ΣΚΗΝΩΜΑΤΑ ΣΟΥ* Τα μεσημέρια στο σπίτι κυλούσαν αργά σαν μεγάλα ποτάμια ο βυθός παγίδευε τις βεβαιότητες Πήγαινα και καθόμουν στο πίσω μέρος μιας άδειας εκκλησίας σ
- ΒΛΗΣΙΔΗ, ΕΛΕΝΗ
- ΚΑΤΣΑΜΠΗ, ΣΤΕΛΛΑ
- ΛΟΥΚΙΔΟΥ, ΕΥΤΥΧΙΑ-ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ
- ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΙΗΣΗ
- ΠΕΡΙ ΖΩΩΝ ΓΛΩΣΣΑΣ
- ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΟ
- ΣΙΔΕΡΗΣ, ΝΙΚΟΣ
- ΤΙΜΟΘΕΟΥ, ΑΝΤΡΕΑΣ
- CALLEJON, BEGONIA
- ROFFÉ, MERCEDES
- WILMS MONTT, TERESA
- WILMS MONTT, TERESA
- ΖΝΤΡΑΒΚΑ ΜΙΧΑΙΛΟΒΑ
- ABRUTYTE, NERINGA
- AKHMATOVA, ANNA
- ALTOLAGUIRRE, MANUEL
- AMIRTHANAYAGAM, INDRAM
- AMΜONS, A.R.
- ...Δείτε περισσότερα