ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΟΥΜΑΝΙΔΗΣ

Ποίημα για το επετειακό τεύχος (αριθ. 50) του POETICANET
--------------------------------------------------------------------------------

ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΑΓΑΛΜΑ ΗΜΙΤΕΛΕΣ.
(Σπουδή σε μείζονα κλίμακα)

Ι
Όταν το σώμα δέχεται δονήσεις μυστικές
⸺ ισχυρούς κλονισμούς του αγνώστου ⸺
μες στην αυτάρκεια του· αντιστέκεται.
Δεν πέφτει αυτό. Λυγίζει.
                           Ταλαντεύεται,
όπως το δέντρο στην άκρη του γκρεμού,
που το φυσούν οι παγεροί βοριάδες.

Όρθιος ο άνθρωπος συνομιλεί με τ’ άστρα.
Κάτω απ’ τα πόδια του γιορτάζουν οι λειχήνες.
Ροές, πνοές και ρεύματα.
Μοσχοβολάει το χώμα, και θυμάται,
όλα εκείνα, που για μας είναι λησμονημένα.

(Ποιος είπε πως οι συμφορές δεν έχουν τελειωμό.)

ΙΙ
Κύκλος το σώμα, τα χέρια φτερά.
Χορογραφία μιας κάθετης άνοιξης, λες.
Οπτική εκδοχή του «όχι».

Πάνω στην πέτρα κάποτε,
ακούμπησ’ η καρδιά να γαληνέψει,
κι απέκτησε μορφή, ψυχή, και δόξα.

ΙΙΙ
Ανάμεσα νου και ψυχής, το σώμα.
Έγινε πέρασμα. Τόπος με ωραίες αυταπάτες.
Και το πουλί, στο πιο ψηλό κλαδί τι λέει;
«Ο κόσμος όλος είναι οι φλέβες σας
στα νεύρα σας κυκλοφορεί το θαύμα.»

ΙV
Όλα είναι ζήτημα λεπτής ισορροπίας,
έργο της σμίλης, των ρυθμών, του πάθους.

Άκου πως τραγουδάει το σφυρί,
και πως ραγίζει ο χρόνος.

Άγαλμα ατελές, και ολοκληρωμένο.
Ομοίωμα κάποιου, που αντιστάθηκε,
στα φοβερά επερχόμενα. Στη γοητεία της πτώσης

                                                   (Χρήστος Τουμανίδης, άνοιξη 2025)
© Poeticanet