Εκτύπωση του άρθρου
JULIA FIEDORCZUK
SORRELA LA LUNA
 

Φως, ανήκουστο, μια τέτοια πανίσχυρη νύχτα.
Δεν πηγάζει από πουθενά.
Δεν θέλει να υποχωρήσει.
Το πρόσωπο του φεγγαριού χαρακωμένο απ' τα κλαδιά
ο μόχθος του μυρμηγκιού
που αδιάκοπα οδεύει προς τον παράδεισο.
Επειδή το μυρμήγκι συμβάλλει στη διαδικασία,
στον χορό των γέρικων πεύκων αυτού του αμυδρού καθεδρικού,
όπου σκοτάδι σμίγει με σκοτάδι.
Επειδή ένα φύλλο συμβάλλει στη διαδικασία,
αξίζει να ζει και να πεθαίνει, να ζει και να πεθαίνει,
να ζει και να πεθαίνει αργά
σαν άστρο. Αυτά ξέρουν πώς να εντυπωσιάσουν ---
μικρές εκρήξεις της απέραντης ψυχής του κόσμου,
που δεν πηγάζει από πουθενά, που συνεχώς διαστέλλεται.
Μανούλα, αυτή η μουσική είναι τεεραάστια!
Όπως όταν οι εποχές συναντιόνται,
σε χρόνο διαυγή σαν κρύσταλλο άμμου, όπως η τρυφερότητα
των σκαντζόχοιρων που κοιμούνται πλάι στο σφυγμό της γης.
Ψηλά στα κλαδιά, ψίθυροι και καλέσματα.
Οι πρώτες νιφάδες χιονιού στα μάγουλα του παιδιού
όταν τρέχουμε να πάρουμε δώρο μας:
τον έναστρο Νοέμβριο
 πάνω από τον ποταμό Νάρεβ.
Μανούλα, αυτή η μουσική είναι τεεραάστια!
(Ο τελευταίος στίχος ήταν η απόκριση της κόρης της ποιήτριας όταν άκουσε τις "εποχές" του John Cage. Ήταν δυόμισι ετών).
 
Julia Fiedorczuk
Μετ. ΕΚΕΜΕΛ / Χρήστος Χρυσόπουλος
 

 

Ημ/νία δημοσίευσης: 8 Ιουνίου 2011