Σπύρος Λ. Βρεττός : «Συνέβη»
Αθήνα. Εκδ. «Γαβριηλίδης» 2007. Σελίδα 60
 
Κριτική: ΧΡΙΣΤΟΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

 
     Αν τα πράγματα για την τέχνη της ποίησης ήταν διαφορετικά, υπό άλλες και πιο οικείες δηλαδή συνθήκες, αν μπορούσε να μπει σε κάθε σπίτι, να διαβαστεί και να αξιολογηθεί, να κριτικαριστεί και να δεχτεί συναισθήματα, τότε ο ποιητής Σπύρος Βρεττός και τα ποιήματα του θ’ αποτελούσαν μία από τις πρώτες επιλογές, αυτής της υποτιθέμενης διαδικασίας. Γιατί ο Βρεττός γράφει απλά, απέριττα, λιτά, καθόλου απλοϊκά ή λυρικά, το αντίθετο με μια σχεδόν καθομιλουμένη κατανοητή γλώσσα, η οποία σε παρασέρνει στο βάθος των ερεθισμάτων του.
     Τα θέματα του δημιουργού όμως, όπως και πολλών άλλων συναδέλφων του, ιδίως νεότερης ηλικίας και άλλων που ανήκουν στη συνθλιβείσα γενιά του ’80, τα παίρνει, όπως λέγαμε και για τον Κυπαρίσση, από την αρχαία ελληνική παράδοση. Πράγματι, αντλώντας ερεθίσματα που έρχονται από το συγκεκριμένο γνωσιολογικό χώρο, ο Βρεττός βρίσκει αναλογίες και ομοιότητες και συνθήκες σκέψης τού τότε και τού τώρα, του τότε χωρίς το τώρα, του τώρα χωρίς το τότε. Ο Βρεττός, γνήσιος και συνετός συνομιλητής, αυτής της περιόδου, με τους φιλοσόφους, καταθέτει το παρόν βιβλίο σχεδόν συμβολικά, παραμένοντας αναλλοίωτος στο χρόνο, χωρίς να μπορεί να ξεσπάσει, δίνοντας όμως ότι καλύτερο μπορεί κάτω από δυναμικές και άλλοτε ηρωικές παραμέτρους, την πλήρη τους ερμηνεία και την προσωπική του ματιά.
     Καθελκώντας σε μια θάλασσα η οποία είναι προσιτή, η οποία μπορεί να δεχτεί αναταράξεις μόνον ψυχολογικές και ευαίσθητες από κάτι που θα κάνει τη βαρύτητα να νικηθεί ολοκληρωτικά αλλά συνδυάζοντας και διαλεκτικά το επεισόδιο, ο Βρεττός ανάγει τον έρωτα όχι όπως ο συμπολίτης του Διονύση Καρατζάς, ο οποίος τον βιώνει σχεδόν με παιγνιδιάρικο τρόπο αλλά σαν διαδικασία, η οποία μπορεί να εμπεριέχει πόνο και οδύνη και άλλες ποιητικές εξάρσεις, κυρίως ψυχολογικές. Όλη η ποιητική συλλογή του Βρεττού αλλά και το υπόλοιπο έργο που έχει καταθέσει μέχρι σήμερα, βρίθει από μια ερωτικών στιγμών και ασίγαστου ερωτικού πυρετού, μέσα βέβαια σε όρια που δεν ξεπερνιούνται,, καθώς ως αναγνώστες, δεν παρατηρούμε υπερβατικές ή υπερρεαλιστικές, θα έλεγα, πιο καίρια εκφραστικές συνισταμένες, που ο Βρεττός σαν ποιητής αποπειράται χρόνια τώρα.
     Παρά τους ανερμήνευτους και δύσκολους τίτλους των ποιημάτων του, που όντως παραπέμπουν – θέλω να πιστεύω όχι από αυταρέσκεια – στη ρευστή ποίηση του Βρεττού, το σίγουρο είναι πως έχοντας αρκετά σημαντική θέση, ανάμεσα σε συνομηλίκους τους, άλλοτε γεύεται τον κόσμο του ονείρου και άλλοτε, πατώντας στη γη, ειλικρινά μας εκπλήσσει.

Κριτική: Χρίστος Παπαγεωργίου