Κι αν όσα έγραψα ως τώρα καν δεν είναι
ποίηση, για το ευαίσθητο στομάχι
του Κρόνου, που παλεύει
στα στομάχια σας, με την ιστορική
δυσκοιλιότητά του· αν
–λέω- δεν είναι ποίηση,
δεν χάθηκε ο κόσμος
(όχι τουλάχιστον απ’ τους κακούς
ποιητές) μπορείτε κάλλιστα
να τα πετάξετε. Ωστόσο,
επιτρέψτε μου μια τελευταία
προσπάθεια:

Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΩΝ ΜΕΣΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ
 

Τώρα σκεφτείτε πόσες λέξεις
με δυνατό, ελαφρώς αψύ
και πλούσιο άρωμα, σαν το θυμάρι,
θα χάσετε, αν πάψω
να ονειρεύομαι αδέσποτες πλαγιές,
αδήλωτες δροσιές κι αδούλωτα χωριά·
αν -λέω- αρχίσω να μετράω
τις λέξεις μου – κι αυτές
που μένουν να τις βάζω
σε εισαγωγικά (— —)*

 

*ΣΗΜ. Στην μεταμοντέρνα
γλώσσα οι λέξεις απαιτούν
πάντα εισαγωγικά,
τα οποία υπαινίσσονται πως ο ομιλητής
δεν είναι διόλου αφελής
ώστε να εμπιστευτεί
τις λέξεις.

 

Μεταξύ αυτών:
Εγκάτοικος, φιδόπουλο, μνέσκω, πονιδιασμένος,
τετρομασμένος, ακαρτέρει, φιλιατρό,
κεραυνοκράχτες, μνέσκανε,
ζουρλάδι, συρτοπάπουτσα,
μυγόχεσμα, αλληθώρικος,
τσίπλα, ανεμοστρούφουλας ,
άθλιβος, αιματοπότης,
γλυκοσύντυχος, γνόφος,
καλοκέρι, δολοευλαβής, θυμώδης,
κρυώδης και αφτούμενος,
μανή, θεκέλ, φάρες.

Συνέλθετε, ασύστατοι! Όταν πέσει
ο άνθρωπος στα τέσσερα
θα ’ναι για να χιμήξει
στον άνθρωπο –
κυριολεκτικά.

Γιώργος Μπλάνας