Εκτύπωση του άρθρου

Δεν υπάρχει ποίηση που να μην έχει το Φόβο στη ρίζα, τα φύλλα και τα άνθη της, που να μην έχει το φόβο  στα υλικά της. Το πολύ ουσιαστικό «φόβος», τα τελείως αμετάβατα ρήματα «φοβάμαι» - «φοβίζω», το βαρύ επίθετο «φοβερός/ η /ο », καθώς και τα συνώνυμα και τα παράγωγα τους, (τρόμος, δέος, φρίκη, αγωνία, πανικός), συναντώνται πυκνά στους στίχους όλων.

Ο Φόβος πάει με όλα: με τον έρωτα, με το θάνατο με τις υψηλές συλλήψεις, με τις διαπροσωπικές σχέσεις - τις εξίσου δύσκολες σχέσεις με το ανθρώπινο και το θείο.

Τα ποιήματα τα εξυφαίνουν πάντα – άλλοτε εμφανώς άλλοτε με κρυφές βελονιές / υπαινιγμούς - ο φόβος του ανοίκειου, ο φόβος του Άλλου, ο φόβος του εαυτού, ο φόβος της ύπαρξης και της μη ύπαρξης.

Εφόσον λοιπόν το τωρινό θέμα του Poeticanet είναι ο Φόβος, ας συμμετάσχει και η στήλη άλατος, παρουσιάζοντας την παρούσα σοδειά ποιητικών συλλογών και από αυτή την οπτική γωνία.

Ορίστε:  μια από τις ποιήτριες της στήλης έχει γράψει ολόκληρο βιβλίο για τον φόβο, με τίτλο «ΦοΒ». (Ο τίτλος θυμίζει το κίνημα των φωβιστών του περασμένου αιώνα – που ναι μεν η ετυμολογία του προέρχεται από το γαλλικό fauve= αγρίμι – αλλά τι άλλο βιώνουν εκτός από φόβο τα αγρίμια;)

Ας αρχίσουμε λοιπόν, παίρνοντας συνέντευξη από τους στίχους του βιβλίου αυτού.

 ΣΤΕΛΛΑ ΒΟΣΚΑΡΙΔΟΥ-ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, ΦΟΒ / «Υπογλώσσιο Νυχτερινό», Τεχνοδρόμιον

ΕΡ: ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΦΟΒΟΣ ΓΙΑ ΣΑΣ;

ΑΠ:
Φόβος είναι ένα συναίσθημα ξεπερασμένο / που μοιάζει στη γυναίκα / ερωτεύεται τη νύχτα / και παντρεύεται την σιωπή

ΕΡ: ΠΩΣ ΞΟΡΚΙΖΕΙ ΤΟΝ ΦΟΒΟ Η ΠΟΙΗΤΡΙΑ ΣΑΣ;

ΑΠ:
Δε σε φοβάμαι δε σε φοβάμαι δε σε φοβάμαι δε με φοβ…

ΕΡ: ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΕΙ;

ΑΠ:
Από φόβο μόνο σκοτεινιάζει, κύριε / μην ακούτε / είναι μύθος η νύχτα

ΕΡ: ΤΙ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΕΙ ΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΗΣ;

ΑΠ:

Φοβ! / πέστε το, ας είναι και ψιθυριστά / σας το υπόσχομαι, θα σας λυτρώσει / πείτε το τραυλίζοντας / πείτε το ασθμαίνοντας / πείτε το μες στη μαύρη νύχτα να μη σας δει κανείς / πείτε το μες στη μαύρη μήτρα κι αφήστε το ν’ ανθίσει      

Εντύπωση:  Η Στ. Β., ποιήτρια από την Λεμεσό, η οποία ακόμα « τρέφεται από της ποίησης τον πλακούντα», ξετυλίγει ορμητικά το κουβάρι ενός δυσλεκτικού λαβύρινθου , και μας οδηγεί σ’ ένα, εν τη γενέσει του,  ερεβώδες, ασταθές σύμπαν φωτονίων.

*

 ΧΛΟΗ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΕΛΗ, ΟΙ ΟΜΟΤΡΑΠΕΖΟΙ ΤΗΣ ΑΛΛΗΣ ΓΗΣ, εκδ. Γαβριηλίδης.

ΕΡ: ΠΩΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ Η ΠΟΙΗΤΡΙΑ ΣΑΣ ΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ ΤΗΣ;

ΑΠ: Οι δικοί μου νεκροί κάθονται / μπροστά σ’ ένα τεράστιο πληκτρολόγιο / και στέλνουν μηνύματα στο σύμπαν.
(…)
Εγώ γράφω και κάτω απ’ την πόρτα /τους γλιστράω τα χειρόγραφα. (…) Είναι τα ημερολόγια της ζωής που δεν έζησα.

ΕΡ: ΓΙΑΤΙ ΓΡΑΦΕΙ;

ΑΠ:
Και η σιωπή είναι βάραθρο / με κροκόδειλους λέξεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ / και μας κατασπαράζουν.

ΕΡ: ΤΙ ΤΗΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕΙ;

ΑΠ:
Δεν ξέρει πώς να τελειώσει ένα ποίημα / ίσως γιατί ποτέ το ποίημα δεν τελειώνει.

ΕΡ: Η ΠΟΙΗΤΡΙΑ ΣΑΣ ΣΠΑΝΙΩΣ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗ ΛΕΞΗ  ΦΟΒΟΣ - ΑΝ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΩΣ ΚΙΝΕΙΤΑΙ ΜΕΣΑ ΣΕ ΕΦΙΑΛΤΕΣ. ΤΙ ΣΚΕΦΤΕΣΤΕ ΓΙ ΑΥΤΗΝ;

ΑΠ:
Άραγε ο άντρας που σε δημιούργησε / σ’ αγάπησε ποτέ; / Ένιωσε την βραχνή φωνή του φόβου / την σπειροειδή λαχτάρα;

Εντύπωση:  Η Χ. Κ. , σκηνογραφεί χώρους πολυτελείς και εφιαλτικούς, ανοιχτούς σε άλλες διαστάσεις, και σκηνοθετεί αριστοτεχνικά όλες τις μισές ζωές, τις τυραννισμένες από έρωτα και θάνατο, που οικειοποιείται ερήμην, για να τις οδηγήσει μέσω της γραφής της στην δι ελέου και φόβου λύτρωση.

*                                       

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΠΟΛΕΝΑΚΗΣ, Η ΕΝΔΟΞΗ ΠΕΤΡΑ / ΤΑ ΣΚΑΛΟΠΑΤΙΑ ΤΗΣ ΟΔΗΣΣΟΥ, Εκδ. Μικρή Άρκτος.

ΕΡ: ΤΙ ΕΧΕΙ ΝΑ ΠΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΦΟΒΟ, ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ Ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΣΑΣ;

ΑΠ:
Δέξου την ποίηση σαν ένα φοβερό χρησμό / σαν ένα τρόπο ζωής. /Δέξου τον κόσμο που σου δόθηκε. Δέξου τον φοβερό χρησμό του θανάτου και της ζωής.

(…)

Τίποτε άλλο δεν μας παραδόθηκε / καμιά παρηγοριά εκτός από τον κόσμο τον ίδιο / απ’ το μεγάλο δυσανάγνωστο ποίημα του Θεού. / Αλλά κι αυτό είναι γραμμένο με λέξεις / που δεν υπάρχουν ακόμα.

ΕΡ: ΤΙ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ;

ΑΠ:
Ίσως στην πραγματικότητα τίποτε άλλο / να μην περνά / παρά μόνο τα χρόνια.

ΕΡ: ΤΙ ΛΕΕΙ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΠΩΣ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙ;

ΑΠ:
Όλοι έχουμε ανάγκη από μια μητέρα / εγώ γέννησα τη δική μου.

ΕΡ: ΠΑΡΑΤΗΡΟΥΜΕ ΠΩΣ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΣΑΣ ΑΠΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΠΟΛΥ ΣΥΧΝΑ Σ’ ΕΝΑ ΦΑΣΜΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΟ ΜΥΘΙΚΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ, Ή ΓΡΑΦΕΙ ΚΡΥΜΜΕΝΟΣ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΠΕΡΣΟΝΕΣ ΠΟΙΗΤΩΝ ΚΑΙ ΗΡΩΩΝ. ΓΙΑΤΙ;

ΑΠ:
Μέσα από τη χαραμάδα / που δεν θέλησε να κλείσει ο χρόνος / περνούν οι σκιές του παρελθόντος ανέπαφες
(…)
Ήμουν κι εγώ ανάμεσα σ’ εκείνους  / που δεν επέστρεψαν ποτέ

ΕΡ: ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ ΣΗΜΕΡΑ;

ΑΠ:
Τα πάντα έχουν ειπωθεί / κι εγώ δεν έχω να προσθέσω / ούτε μια λέξη παραπάνω.                  

Εντύπωση:  Ο Σ. Π. είναι ένας πάσχων αλλά αποστασιοποιημένος παρατηρητής - καταγραφέας ιστοριών ματαιωμένων προθέσεων που τις προβάλλει στο –πολύ ισχυρό- ποιητικό δυναμικό του πεδίο, σαν να καδράρει για την αιωνιότητα μνημειακές λεπτομέρειες νεκρής φύσης.

*

ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΣΙΔΗΡΑ, SILVER ALERT, Κέδρος

ΕΡ: ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΦΟΒΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ ΣΑΣ;

ΑΠ:
Ο φόβος. Μια στριγκιά φωνή και χειροπέδες / σε δυο μαύρα χέρια, αλλιώτικα.

ΕΡ: ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ;

ΑΠ:
Τα πράγματα στην κάμαρα / έχουν προσαρμοστεί όλα στη σιωπή / εκτός από εκείνο τον καθρέφτη / που αλλάζει θέμα διαρκώς / και σ’ επαναλαμβάνει / κάθε λεπτό, προχωρημένη ένα λεπτό / έτσι που να μην ξέρεις πώς (…)/βρίσκεσαι ξαφνικά μ’ όλο αυτό το παρελθόν μπροστά σου.

ΕΡ: ΓΙΑΤΙ ΓΡΑΦΕΙ;

ΑΠ:
Υπέρ υγείας και σωτηρίας των μελλοθανάτων:/ ημών και όλων των παρόντων/ τέκνων και εγγονών / μια χούφτα οι πιστοί / οι ψάλτες πιο πολλοί

ΕντύπωσηΗ Α.Σ. γράφει σπαραχτικά με απλότητα και αμεσότητα. Το υλικό των στίχων της προέρχεται από συναισθήματα βιωμένα και  γεγονότα δύσκολα να βιωθούν.  Ανυπεράσπιστα η λύπη, η θλίψη, το πένθος, υψώνουν τείχος δακρύων απέναντι στον ισόβιο φόβο του όντος.  

 *

 ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΦΙΛΟΣ, ΑΛΛΙΩΣ ΠΏΣ; εκδ. Γρηγόρη

ΕΡ: ΠΩΣ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙ Ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΣΑΣ;

ΑΠ:
Έλεγαν πως πρέπει ν’ ακουστεί ο κρωγμός / του αρπακτικού / να καταλάβει σύγκρυο το κορμί / στον χαλασμό να ταραχτεί ο νους / γιατί μόνο με σαλεμένο τον λογισμό / μπορούσαν να πορευτούν στο φρύδι / πάνω από το βάραθρο της κατάνυξης / και του φόβου.

ΕΡ: ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ;

ΑΠ:
Μια μελανή οπή / το ποίημα / και η φυγή / αδύνατη / όσων εισήλθαν. // Ούτε το φως / ούτε η σιωπή / ούτε η μνήμη / μόνο / η άγραφη λέξη.

ΕΡ: ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ;

ΑΠ:
Είμαι πουλί /δεν είμαι ποίημα / έξω απ’ τη μνήμη σου υπάρχω.

ΕΡ: ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΟΨΗ ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΦΟΒΟΥ;

ΑΠ:
Δε χιονίζει εύκολα στις μέρες μας. / Ο Θεός / φοβάται την ασχήμια του κόσμου.

ΕντύπωσηΟ Β. Φ., ένας κατ’ εξοχήν ερωτικός δημιουργός ποιημάτων – ποταμών του ήλιου και της υπαίθρου, με αυτοπαθή άκρατο λυρισμό, στο βιβλίο του αυτό, παραθέτει και ευρήματα  μαύρου φωτός από βαθύτερα κοιτάσματα.

 *

 ΑΓΗΣ ΜΠΡΑΤΣΟΣ, ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΕΣ, Κέδρος

ΕΡ: ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΦΟΒΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ ΣΑΣ;

ΑΠ:
Ας είμαστε λίγοι και άοπλοι. / Και λοιπόν; Φόβος και τρόμος οι ιδέες.

ΕΡ: ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΙΗΤΕΣ;

ΑΠ:
Είμαστε βαθύ φρόνημα, σαν ρίζες κρυφές, σαν δέντρα. / Έτσι γράφουμε την Ιστορία. / κι ας είναι μια πορεία δοσμένη στον καιρό / για μας κανείς και τίποτα απτό.
(…)
Δίχως μια έκτη αίσθηση πώς να αποθεώσεις τη ζωή. / Πώς να βρεις την πίσω πόρτα στις προσόψεις.

ΕΡ: ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΓΕΝΙΚΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ;

ΑΠ:
Είμαστε παράξενα όντα. / Ο άπλετος νους απρόσμενη έχει χωροταξία. / μυστική σαν την αυθαιρεσία να λες / στον πρώτο τυχόντα στο δρόμο / σε θέλω τραγικά.
(…)
Είμαστε βλέπεις, πεπεισμένοι / πως έχουμε ανώτερη ζωή / όταν απηχεί τις ενδείξεις μιας άλλης.

ΕΡ: ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ;

ΑΠ:
Άνθρωπος είμαι, με λόγια ζω.

Εντύπωση:  Ο Α. Μπ. είναι ένας λόγιος ποιητής του καιρού του (ενώ, το ίδιο καλά, θα μπορούσε να είναι ένας οργισμένος ποιητής άλλων καιρών). Η ικανότητα σύνθεσης και ανάλυσης ορατών και αόρατων που διαθέτει και καλλιεργεί, επηρεάζει κάπου την «ποιητικότητα» των ποιημάτων του, αλλά ενδυναμώνει την «επιθετικότητα» που χρειάζονται για την άμεση τους πρόσληψη.

*

ΚΟΥΛΑ ΑΔΑΛΟΓΛΟΥ, ΕΠΟΧΗ ΑΦΗΣ, Σαιξπηρικόν

ΕΡ: ΠΩΣ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙ Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΣΑΣ;

ΑΠ:
Για πολύ καιρό ήταν σαν να έμπαινα σε δωμάτιο νεκρού./ Απέφευγα την είσοδο. / Δεν άγγιζα τίποτα. Δεν διάβαζα τα σημειώματά τους, δεν γύριζα στην ηλεκτρονική τους συνομιλία, δεν έβλεπα φωτογραφίες τους. (…) Κι ύστερα άρχισα να γράφω όσα νόμιζα πως είχαν να πουν, να συνθέτω τις σκέψεις τους, να προδιαγράφω το μέλλον τους. / Η συνέχεια έμοιαζε αναμενόμενη. / Ή μήπως τους αγάπησα πολύ;

ΕΡ: ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΓΡΑΦΗ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΗ;

ΑΠ:
Ρίχνω ψιχουλάκια στο διαδίκτυο / να τσιμπήσεις να πλησιάσεις / μη σε χάσω στην παγωνιά εσωέξω
(…)
Εκατοντάδες μηνύματά μου φειγ βολάν πεταμένα στους δρόμους / ζητούν τον λόγο από εκείνον που παρίστανε τον παραλήπτη.

ΠΩΣ ΓΡΑΦΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΦΟΒΟ;

ΑΠ:
Φοβάμαι μην ξοκείλεις σε καμιά άκρη, ξέπνοος και ξεχασμένος / ή μη σε δω να σε παίρνει ο καταρράκτης / με ανοιχτά χέρια και πόδια / να βάψεις λίγο κόκκινο το συμπαγές άσπρο / κι ύστερα να διαχέεσαι στα μόρια του νερού.
(…)
Σε φοβίζω λες και δεν καταλαβαίνεις λες αμφιβάλλω λέω τον ασαφή σου λόγο (…) Ένα σουέλ η ψυχή μας.

Εντύπωση:  Η ποίηση της Κ. Α. είναι προσωποπαγής, άρα, έχει απευθείας σχέση με την κεντρική εξουσία του έρωτα. Πλην, ο λόγος της, σαφώς «γυναικείος» (δηλ. ευαίσθητος, επιφυλακτικός και πολύπτυχος), εκφέρεται, παρά φύσιν, «αντρίκια»: δυναμικά, κάπως σκληρά,  χωρίς προσπάθεια να λειανθούν οι αιχμές του.

*

ΔΑΝΑΗ ΣΙΩΖΟΥ, ΧΡΗΣΙΜΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ, Αντίποδες

ΕΡ: ΠΩΣ ΠΑΙΖΕΙ Ο ΦΟΒΟΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ ΑΛΛΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ ΣΑΣ;

ΑΠ:
Σκοτάδι, τα όνειρα φοβούνται το κεφάλι μου / το κεφάλι μου φοβάται το μαξιλάρι
(…)
Θα γίνουν φοβερά, φοβερά πράγματα στον ουρανό κι εμείς δεν το γνωρίζουμε, δεν το ξέρουμε

ΕΡ: ΠΩΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙ ΕΚΕΙΝΗ ΤΟΝ ΦΟΒΟ;

ΑΠ:

Τις νύχτες κρύβεται κάτω απ’ το σεντόνι /κι ακούει το σκοτάδι ν’ ανεβαίνει / ένα ένα τα σκαλιά
(…)
Σκοτάδι, τα φαντάσματα παχαίνουν / πρέπει να τους ράβουμε συνέχεια / καινούργια σεντόνια

ΕΡ: ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ;

ΑΠ:
Δεν συναντιούνται άνθρωποι που δεν έχουν από πριν συναντηθεί

ΕΡ: ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ;

ΑΠ:
Πλησίαζες το πρόσωπο στο τζάμι / κι έγλειφες τον αντικατοπτρισμό των ζωντανών / πραγμάτων / σαν να υπήρχε ακόμα / κάτι προστατευμένο μες στον κόσμο.

ΕΡ: ΓΙΑΤΙ ΓΡΑΦΕΙ; ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ;

ΑΠ:
Προσπερνώντας / θα επιβιώσω/ της ζωής /μου  

ΕντύπωσηΗ Δ. Σ. περιπλανάται στην κλειστοφοβική ατμόσφαιρα του  χαμένου της παιδότοπου. Εκεί οι σπασμένες μπάμπουσκες, η μια μέσα στην άλλη- όπως οι περσόνες της ποιήτριας, εκεί οι παλιές  κούκλες, διαμελισμένες -όπως ο λόγος της, εκεί όλες οι προσομοιώσεις του πραγματικού κόσμου και των άγριων παιχνιδιών του.

*

ΗΛΙΑΣ ΚΕΦΑΛΑΣ, Λεζάντες για το αόρατο, Γαβριηλίδης

ΕΡ: ΤΙ ΦΟΒΑΤΑΙ Ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΣΑΣ ΩΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ;

ΑΠ:
Τον κήπο είδα που φοβόμουν κι έψαξα τα φοβερά σκαλιά.
(…)
Φοβάμαι πως ονειρεύομαι

ΕΡ: ΤΙ ΦΟΒΑΤΑΙ ΩΣ ΨΥΧΗ;

ΑΠ:
Η ψυχή μου χτυπιέται σαν αγρίμι στο κλουβί // και τότε πλησιάζει πλησιάζει πλησιάζει / αυτό το οικτρό με τα αθόρυβα βήματα

ΕΡ: ΠΩΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΕΤΑΙ ΤΟΝ ΦΟΒΟ ΩΣ ΠΟΙΗΤΗΣ;

ΑΠ:
Σκάζουν οι σπόροι που κοιμούνται μες στο χώμα / καθώς ονειρεύονται ανθοφορίες και φόβους πυρκαγιάς
(…)
Σαν το φύλλο που λικνίζεται στο ήσυχο νερό / και δεν φοβάται το βύθισμα
(…)

ΕΡ: ΓΙΑΤΙ ΓΡΑΦΕΙ;

ΑΠ:
Γράφω γιατί δεν είμαι μόνος μου / αφού συνυπάρχω με τα ανάερα και τα συγκεχυμένα (…) κι όλα ζητούν ελευθερία
(…)
Επειδή γρήγορα οι μέρες μου / συμπυκνώνονται σε μνήμη

ΕΡ: ΤΙ ΕΠΙΖΗΤΑ;

ΑΠ:
Να βρω για λίγο κάποιον τρόπο / ν’ ανθίσω με λόγια ή με προσευχές / μέσα στη σκέψη κάποιου (…) μια προσομοίωση στη μνήμη

ΕντύπωσηΟ Η. Κ. ένας πλούσιος καλλιεργητής, στο βιβλίο του αυτό μας προσφέρει τα πιο ώριμα του ποιήματα: βρώσιμα, θρεπτικά και ιαματικά, με εξαίσια γεύση και επίγευση.                                              

*

 ΙΣΜΗΝΗ ΛΙΟΣΗ, ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ ΦΟΡΕΜΑΤΩΝ, εκδ. Τύρφη

ΕΡ: ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΗ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ;

ΑΠ:
Με αστικούς μύθους και προλεταριακά κουμπιά / το φόρεμα – ή μήπως το ποίημα;- κατεβαίνει την σκάλα / τα βλέμματα όλων στρέφονται / στα γυμνά του γόνατα

ΕΡ: ΜΗΠΩΣ ΛΟΙΠΟΝ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ ΑΔΕΙΑΝΟ; Ή ΜΗ ΚΑΤΟΡΘΩΜΕΝΟ;

ΑΠ:
Εάν ηδύνατο / το χέρι θα άγγιζε το: εν αρχή η ηδονή / απ’ όπου ξεχύνονται τα ποιήματα αθρόα // κι ήταν οπός από μανταρίνι αρσενικό / προοπτική επικίνδυνη / συλλήψεως στίχων πάνω στην γλώσσα / εμού του παραληρούντος / θήλεος λευκού ποιήματος / εκ μείζονος έρωτος / προς την μέλαινα αρσενική λογοτεχνία

ΕΡ: Η ΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΑΡΑ ΕΜΦΥΛΗ: ΘΗΛΥΚΗ. ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΓΙ ΑΥΤΗΝ;

ΑΠ: 
Είμαι / είμαι η / είμαι η μαύρη ποίηση / φοριέμαι στα χείλη της / καταραμένο κραγιόν / στο στόμα της ποιήτριας πουλί αχερούσιο / στην μέσα κραυγή αγριεύω // κλαίει στους στίχους μου /ένας άντρας παρένθετος με φτερά από κερί και στάχτη

Εντύπωση:  Η Ι. Λ., ασκεί γραφή εν θερμώ.  Παρουσιάζει  μια πάνδημο ποίηση (βαριοφορτωμένη λέξεις – κοσμήματα – ψιμμύθια – μετάξια - βελούδα), ως περιέχον και ως περιεχόμενο: «Εγώ είμαι το πάθος λέει το ποίημα / και η γυναίκα γλιστράει στο λόγο / με ερωτικές χαρές / φτερά και τραύματα»

*

ΧΡΙΣΤΟΣ Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ ΦΥΓΗΣ, Μικρή Άρκτος

ΕΡ: ΠΟΙΟΣ ΦΟΒΟΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΣΑΣ ΣΤΙΧΟΥΣ;

ΑΠ:
Ποιος φόβος οδηγεί βεβιασμένα / την εκπνοή στα ρουθούνια;

ΕΡ: ΤΙ ΓΡΑΦΕΙ ΠΩΣ ΦΟΒΑΤΑΙ Ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΣΑΣ;

ΑΠ:
Κι ότι φοβάμαι πιο πολύ / μήπως κάποιο βράδυ με σκοτώσουν / χωρίς να το μάθω.

ΕΡ: ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙ ΑΥΤΟΝ Η ΠΟΙΗΣΗ;

ΑΠ:
Γαλαζοαίματη η ποίηση / Εκπεσούσα

ΕΡ: ΠΩΣ ΤΗΝ ΥΠΗΡΕΤΕΙ; ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ;

ΑΠ:
Κάθε βράδυ μαδώ / τα φτερά / του αγγέλου φύλακα / και τα βουτάω / στα μελάνια μου (…) Scripta πτερόεντα
Να πάψει πια να περιφέρεται μόνο του / το ανείπωτο. /

ΕΡ: ΤΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΠΕΤΥΧΕΙ;

ΑΠ:
Να μεταφράσω το κενό / ανάμεσά μας / μετά τον έρωτα / και πριν τον πανικό

ΕΡ: ΓΙΑΤΙ ΓΡΑΦΕΙ;

ΑΠ

Το παλιό μου σπίτι / ο παλιός μου κήπος / ο παλιός εγώ / θύματα / μιας αντιπαροχής // σου δίνω αθωότητα / - τι μου δίνεις;

Εντύπωση:  Η ποίηση του Χ.Γ.Π, είναι ποίηση δωματίου, χαμηλόφωνη, λιτή,  έντιμη. Η γραφή του, ποιητικά αφηγηματική,  αγγίζει ακροθιγώς, με ευγένεια και τρυφερότητα τα πάθη της ψυχής και του σώματος.                              

*

ΠΟΠΗ ΑΡΩΝΙΑΔΑ, ΙΣΤΟΙ ΒΑΘΙΑΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

ΕΡ: ΠΟΥ ΕΝΤΟΠΙΖΕΤΑΙ Ο ΦΟΒΟΣ ΣΤΟΥΣ ΣΤΙΧΟΥΣ ΣΑΣ;

ΑΠ:
Ένα  κύμα θεόρατο / καμωμένο από γέλια σπασμένα / ήρθε να θάψει τον φόβο στο υποσυνείδητο / να μη βρει άλλη διέξοδο, παρά μόνο τα όνειρα.

ΕΡ: ΠΩΣ ΤΟΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙ Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΣΑΣ;

ΑΠ:
Δεν έχεις άλλη επιλογή / τραγούδα δυνατά / να σταματήσει ο φόβος.

ΕΡ: ΠΩΣ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙ;

ΑΠ:
Σπαρταρούσε το ανείπωτο / άρχισα ακατάπαυστα να γράφω / στην άδεια σελίδα της θάλασσας

ΕΡ: ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΓΙΑ ΣΑΣ, ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΤΙΧΟΥΣ ΤΗΣ;

ΑΠ:
Θα μας θερίσουν, θα γίνουμε / ένα τσουβάλι σπόροι / μ’ ομαδικό υποσυνείδητο.

Εντύπωση:  Η Π. Α. στην πρώτη της συλλογή, εκθέτει ποιήματα, στα οποία ανιχνεύεται μεν, συχνά, ηχώ παλαιών φωνών, αλλά το γεγονός αυτό δεν αναιρεί την αξιοπρόσεχτη δυναμική τους.

 

 

 

 


Ημ/νία δημοσίευσης: 30 Οκτωβρίου 2016