ΕΙΣ ΕΑΥΤΟΝ
Η μουσική, κάθε είδος μουσικής, λόγω της φύσης της, επειδή έχει σύσταση ίδια με της ψυχής, είναι πτητική και μεταδίδεται μέσω του αέρα: αυτό την κάνει να είναι πιο καλός αγωγός χρόνου απ’ όλες τις τέχνες. Πιο καλός ακόμα κι από την ποίηση. Η μουσική είναι ποίηση έξω από τη δέσμευση της γλώσσας. Ή είναι ό, τι μένει από την ποίηση: όπως είχα γράψει- «(…) από σφυγμό σε σφυγμό γράφονται και σβήνουν / παλιοί στίχοι θαμποί / χωρίς λόγο / χωρίς λόγια πια / σαν μουσική στον καθρέφτη / σαν τεθλιμμένοι συγγενείς.»
Όπως και να ’χει, η μουσική αποτελεί κύριο συστατικό της ποίησης. Συνήθως, στα ποιήματα γίνεται πάντα αναφορά μουσικών όρων, παρομοιώσεων, μεταφορών οργάνων, κομματιών, συνθετών κλπ., και μάλιστα σε ποσότητες. Αλλά, στις συλλογές από τις οποίες παίρνω σήμερα συνέντευξη, δεν παίζει πολύ η μουσική. Τρεις μόνο ποιητές κάνουν αναφορές, κι όχι σε πρώτο πλάνο. Έχουμε «ταπετσαρία απαλής μουσικής» στο ΞΥΡΑΦΙ ΤΟΥ ΟΚΑΜ του Αλέξη Μάινα, ο Βαγγέλης Αλεξόπουλος στο Η ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΩΝ ΤΑΥΡΩΝ επισημαίνει κάποιον που «τουλάχιστον πέθανε / ακούγοντας Μότσαρτ» και κάποιον άλλο που «βλέπει τον θάνατο / στο βιολί βιρτουόζο» ενώ «κάποιοι πάλι ορκίζονται / πως είναι διευθυντής συμφωνικής ορχήστρας.», και η Έλσα Κορνέτη στο ΑΓΓΕΛΟΠΤΕΡΑ γράφει «Μια μελωδία ξεχύνεται / αυτό το σώμα είναι μαγικό / είναι ένα σώμα ορχήστρα». Γράφει επίσης «ένα μπουκέτο χορδές και μια αρμαθιά πλήκτρα / είναι τα ιερά σκεύη της ψυχής του».
Οι υπόλοιποι ποιητές όμως ή είναι άμουσοι ή νιώθουν πολύ κοντά στην κατάκτηση της σιωπής, άρα δεν έχουν ανάγκη της μουσικής.
Οπότε, δεν μπορούμε να επικεντρωθούμε –που θα είχε ενδιαφέρον- στην χρήση μουσικής στην στιχοδομή ή έστω στην ατμόσφαιρα… Κι ας είναι το θέμα του παρόντος Poeticanet ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΗ. Ας πάρουμε λοιπόν κανονικά τις συνεντεύξεις μας…
ΑΛΕΞΙΟΣ ΜΑΪΝΑΣ, ΤΟ ΞΥΡΑΦΙ ΤΟΥ ΟΚΑΜ, Μικρή Άρκτος
ΕΡ: Πώς ξεκινά για σας η διαδικασία της γραφής;
ΑΠ: Πρώτες γουλιές, αιμάτωση εγκεφάλου-άκρων / επιστροφή της αφής, διατατικές ασκήσεις αυτοσυνείδησης / με κόκκινη πένα.
ΕΡ: Τι σημαίνει για τον ποιητή σας η γραφή;
ΑΠ: Γράφω δεν θα πει δημιουργώ / θα πει διαχειρίζομαι, επισημαίνω. (…) γράφω σημαίνει ξαναγράφω, ομολογώ τι διάβασα.
ΕΡ: Το θέμα της έμπνευσης πώς το αντιμετωπίζει;
ΑΠ: Έμπνευση ως περιδίνηση εσωτερικού κονιορτού (…) χωρίς αστυνόμευση της αρχικής ιδέας.
ΕΡ: Τι πιστεύει για τους ποιητές;
ΑΠ: (Είμαστε ένα τυχαίο γεγονός. Μια παραδοξότητα / όπως όλο το σύμπαν, ένα κατακάθι / της πολυπραγμοσύνης του.)
ΕΡ: Αισθάνεται χρήσιμος; Τι ακριβώς κάνει ως ποιητής;
ΑΠ: …εξετάζω το περιβάλλον για μικροοργανισμούς / του κοσμικού περίγυρου, για το / πλαγκτόν της τέχνης.
Σχόλιο: Ο Α. Μ., πλουσιότατος λόγιος και έντιμος, καθαρός, δημιουργός, γνωρίζει και λεπτουργεί δηλ. χειρίζεται με σεβασμό και (ελεγχόμενο) πάθος το υλικό του. Είναι μεν εγκεφαλικός, αλλά η ιδιότητά του αυτή (πράγμα σπάνιο) δεν αποβαίνει σε βάρος της «ποιητικότητας» της ποίησής του.
ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΣ, Η ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΩΝ ΤΑΥΡΩΝ, Οδός Πανός.
ΕΡ: Τι είναι η ποίηση για τον δημιουργό σας;
ΑΠ: Η ποίηση είναι εμπειρίες/ γραμμένες σε κώδικα / να τις αναγνωρίζουν / οι ομοιοπαθούντες.
ΕΡ: Γιατί σας έγραψε; Πώς περιγράφετε γενικά αυτή την εμμονή (κατα)γραφής;
ΑΠ: (…) επιθυμία να αφήσεις αποτύπωμα / στην άμμο που χτυπιέται /απ’ τα κύματα.
ΕΡ: Αφήνετε εντύπωση ασκήσεων. Ο ποιητής σας θεωρεί υγιεινή ενασχόληση το άθλημα της ποίησης;
ΑΠ: Μαύρισαν τα πνευμόνια μου / κάθε μέρα αναπνέω / τη σκόνη / των προγόνων μου.
ΕΡ: Τι είναι ο ποιητής;
ΑΠ: Το πρόβατο που / φυλάει τους λύκους
Σχόλιο: Ο Β. Α. είναι ακόμα πρωτόπειρος στο «άθλημα της ποίησης» και οι επιδόσεις του καταγράφονται άνισες. Προπονείται σε μικρές αποστάσεις και η ορμή του (δεν θα την λέγαμε επιθετικότητα) τον κάνει να υπερπηδά μεν συχνά αλλά και να καταρρίπτει βιαστικά εμπόδια δυστοπίας ή κοινοτοπίας.
ΕΛΣΑ ΚΟΡΝΕΤΗ, ΑΓΓΕΛΟΠΤΕΡΑ, Μελάνι.
ΕΡ: Τι πιστεύει η ποιήτρια για την γέννησή σας;
ΑΠ: Φιλοτεχνείς το κάδρο σου μεθοδικά / Για να κορνιζωθείς / Για να καρφώσεις το κεφάλι σου πάνω απ’ το τζάκι / Πολύτιμο τρόπαιο του εαυτού σου
ΕΡ: Φαίνεται πολύ μεθοδική. Πώς εργάζεται;
ΑΠ: Μετά την ανάγνωση αρχίζει η συγγραφή/ Το παραδείσιο πουλί δεμένο με αλυσίδα στο γραφείο / Η πένα φτερό γράφει
ΕΡ: Τι χρησιμοποιεί ως διαλυτικό της πρώτης ύλης της;
ΑΠ: Λίγο από το αίμα των άλλων
ΕΡ: Κομίζει κάποια σημαντική αποκάλυψη;
ΑΠ: Το παραμύθι είναι παράλογο / Η αλήθεια είναι παράλογη / Μια σατανική εξίσωση: Το παραμύθι ισούται με την αλήθεια
ΕΡ: Τι φοβάται;
ΑΠ: Κάθε φορά που το συναρμολογείς νιώθεις / πως κάτι θα χαθεί ή θα κολλήσει λάθος
Σχόλιο: Προσπαθεί να αποφύγει την «ορθολογιστική προσέγγιση», που «είναι ο θάνατος της τέχνης». Και όταν (συχνά) την ωθεί εκεί η παιδεία και η φύση της, δραπετεύει εκδράμοντας σε σουρεαλιστικά τοπία, «στους κήπους του Μονέ», σε κλειστά δωμάτια πύργων ή «φυσιολογικών κυρίων» και κυριών. Και φαίνεται να είναι σε συνεχή ανοιχτή ακρόαση με συγγενείς και φίλιες ποιητικές περσόνες (των χαρακτήρων και των δημιουργών τους).
ΒΑΣΙΛΗΣ ΦΑΪΤΑΣ, Ο ΑΛΧΗΜΙΣΤΗΣ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ, Μανδραγόρας.
ΕΡ: Τι θέλει να ξορκίσει ο δημιουργός σας;
ΑΠ: Να πιστεύεις πως η σκόνη ήταν πάντα σκόνη / όχι λεγεώνες νοημάτων
ΕΡ: Τι είναι γι αυτόν η ποίηση;
ΑΠ: Αέναο προσχέδιο ζωγράφου που οραματίζεται / κάτι βαθύτερο απ’ τον ουρανό
ΕΡ: Και τι άλλο;
ΑΠ: Και η ψευδαίσθηση πάντοτε / κλειδιών που γυρίζουν στην ορθάνοιχτη πόρτα
ΕΡ: Πώς αντιμετωπίζει τον χρόνο;
ΑΠ: Κι η κάθε μέρα περιέχει / αόρατες τις εκδοχές όλων / των τελειωμένων πραγμάτων
ΕΡ: Τι ανακάλυψε; Τι προσπαθεί να κερδίσει;
ΑΠ: Όλη μας η γνώση ερωτηματικά / ίσως σήμανε η ώρα να συναντηθούμε / μ’ αυτό που γυρεύει να εμφανιστεί.
Σχόλιο: Ο Β. Φ., που προσδιορίζει, πολύ σωστά, την ποιητική τέχνη ως αλχημεία του χάους, εντοπίζει υψιπετείς ιδέες, πλην ομολογεί «ποτέ δεν μπόρεσα να γράψω /ένα αληθινό ποίημα / ο πόθος μου ήταν μόνο να γνωρίσω / τις αισθήσεις που μου έλειπαν»
ΤΑΣΟΣ ΓΑΛΑΤΗΣ, ΜΕΜΝΗΣΟ, Γαβριηλίδης
ΕΡ: Είσαστε σαν κατάθεση για τον αιώνα. Τι καταθέτει ο ποιητής σας;
ΑΠ: Απομεινάρι ενός άλλου κόσμου /το έχω μάθει πια για τα καλά / θα πέφτουν και θα ξαναπέφτουν οι πύργοι του Μανχάταν / θ’ αφανιστεί εντελώς / δεν θ’ απομείνει καν ένα ίχνος από την Παλμύρα / δεν θα κοπάσει ποτέ / ο τρόμος της ιστορίας.
ΕΡ: Εντοπίζει όμως κάποια έκλαμψη ελπίδας;
ΑΠ: Μόνο με το απροσδιόριστο μειδίαμα ενός κούρου ή μιας κόρης / έστω για μια στιγμή κι αυτό δεν είναι λίγο / γίνεται ξάφνου δυνατή η αθανασία.
ΕΡ: Τι αντιπροσωπεύετε για τον ποιητή σας;
ΑΠ: Κατάκτησα με το δικό μου το σπαθί / το μερτικό μου στην ανυπαρξία
ΕΡ: Έχει φτάσει σε κάποιου είδους συμπέρασμα; Ποια μυστική γνώση θέλει να μοιραστεί;
ΑΠ: Ουκ έχω ειδέναι, δεν έχω ιδέα… / / Γιατί και πώς το αόρατο εισβάλλει ακατανόητο / στο φωτεινό βασίλειο των ορατών / γιατί και πώς το φως δεν γίνεται να λάμπει δίχως το σκοτάδι / γιατί και πώς οι μέρες και οι νύχτες μου / το ίδιο αίνιγμα κρύβουν και φωτίζουν.
ΕΡ: Ποιος είναι ο ρόλος του ποιητή; Γιατί αισθάνεται υποχρεωμένος να καταγράφει τα όσα έχουν πέσει στην αντίληψή του;
ΑΠ: Λες κι είμαι ο μοναδικός υπεύθυνος / για τα σκοτάδια της ιστορίας.
Σχόλιο: Ο Τ.Γ. στο ΜΕΜΝΗΣΟ κάνει απολογισμό του ποιητικού και του παράλληλου, πεζού βίου, καταγράφοντας αμερόληπτος τα ελάχιστα κέρδη και την διαρκή απώλεια. Ειλικρινής, άμεση γραφή, που κατορθώνει να κάνει εύληπτα τα ασύλληπτα.
ΑΘΗΝΑ ΠΑΠΑΔΑΚΗ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1974-2014, Γαβριηλίδης.
ΕΡ: Πώς ξεκίνησε την ποιητική της πορεία η δημιουργός σας;
ΑΠ: Στέκομαι στον καθρέφτη μου μπροστά / Ωραία που ’μαι, γέρνοντας από αγάπη / για τα πράγματα και τους ανθρώπους / σαν πεύκο πού’ χει σκύψει πάνω από γκρεμό // Ποιος να’ ναι τάχα αυτός, που έτσι βαθιά με χάραξε;
ΕΡ: Πώς χαρακτηρίζει τον εαυτό της;
ΑΠ: Είμαι μια κατοικίδια ποιήτρια / δεν ξέρω τι είναι γνώση / όμως ό, τι ονειρεύομαι είναι σοφό.
ΕΡ: Τι ανακάλυψε στην πορεία της;
ΑΠ: Δεν υπάρχουν λάθη μόνο ζωή
ΕΡ: Μπορείτε να αναφέρετε κάτι που απλώς να το έχει υποψιαστεί καθώς συνεχίζει την πορεία της;
ΑΠ: Όσο βαδίζει πάει κι ο τόπος / μ’ αν κάνει να σταθεί / αρχίζει ύλη αλιευτική / Κόσμος όλο αγκίστρια
ΕΡ: Ποιο είναι το υλικό της;
ΑΠ: Μήπως δεν το γνωρίζατε / πως στερεώματα /και στερεώματα / υπάρχουν μέσα μας;
Σχόλιο: Η Α. Π. στην συγκεντρωτική της έκδοση εκθέτει μια πολύχρονη θητεία στην ποίηση. Λεπταίσθητη, αβρή, αλλά και βίαια πολλές φορές – πότε άγγελος και πότε λέαινα-, υφαίνει πάντα πιστή το αχειροποίητο εργόχειρό της, αέρινο και με κρυμμένες στα στριφώματα αιχμές.
Π.Π.
Ημ/νία δημοσίευσης: 15 Φεβρουαρίου 2017
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 14
- ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΛΕΞΙΟΥ, Φωτογραφία ξωμάχου ή Τα μάγια
- Άννα Γρίβα, Δαιμόνιοι
- Στου κανενός τη χώρα του Στάθη Κουτσούνη,
- Παναγιώτα Λάσκαρη, “Μικρή σπουδή πάνω στο πρόσωπο ενός Τεύκρου – Συνομιλώντας με τον Γιώργο Σεφέρη”
- Χρύσα Ευστ. Αλεξοπούλου, Πορείες Κατάδυσης
- ΣΑΤΙΡΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗ: ΛΙΓΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΑ PIXELS ΤΟΥ Δ. ΚΟΣΜΠΟΥΛΟΥ
- Πέτρος Γκολίτσης, Σφαχτάρια στο λευκό, Θράκα, 2020
- ΟΙ ΑΝΘΙΣΜΕΝΕΣ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΤΗΣ ΑΝΘΟΥΛΑΣ (ΔΑΝΙΗΛ)
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 13
- Ο χρόνος είναι ποίηση
- Στάθης Κουτσούνης Άννα Βασιάδη,
- ΟΙ ΠΟΛΛΑΠΛΟΙ ΚΟΣΜΟΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΕΗ
- Γιώργος Βέης, Βράχια
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 12
- Ο θρίαμβος του ασήμαντου, του ανώνυμου και του μηδαμινού. Ιωάννης Πανουτσόπουλος
- Ανθούλα Δανιήλ "Δεκαετίες τερματίζουν όλες μαζί στο νήμα"
- Βασίλης Λαδάς, "Λεύκωμα"
- Αποξέοντας τον παλίμψηστο συμβατικό πάπυρο και «σκρατσάροντας» τον ηλεκτρονικό: «Η ποίηση να είναι ασφαλής!»
- Με το μέτρο της ποίησης
- Ξαναδιαβάζοντας τη συλλογή του Αντώνη Φωστιέρη Ποίηση μες στην Ποίηση
- Δημήτρη Χουλιαράκη, Ψυχή στα δόντια,
- Ξάνθος Μαϊντάς, Αφανών Γυναικών
- Alda Merini, Θεϊκή μανία, μτφρ. Έλσα Κορνέτη
- SILENCIO / ΣΙΩΠΗ
- Σάρα Θηλυκού, Το όνομά τους
- Eva Runefelt, Στα χέρια της μνήμης
- ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΟΥ ΠΛΗΚΤΡΟΛΟΓΙΟΥ
- Ρούλας Αλαβέρα, Ηλεκτρονικός Πάπυρος,
- ΔΗΜΗΤΡΑ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ: ΕΙΚΟΣΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΧΤΥΠΟΙ ΚΑΙ ΣΙΩΠΗ
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 12
- KATOIKOI TΟΥ ΠΛΗΚΤΡΟΛΟΓΙΟΥ 2
- Λαθραία οργή, της Λίλυς Εξαρχοπούλου (εκδόσεις Μελάνι 2018)
- Ο κόσμος «γεννιέται» σε τρεις πράξεις
- Παναγιώτης Αρβανίτης, Παράθυρο στο Βερολίνο, Γαβριηλίδης, 2019
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 11
- Η θαμπάδα της ύπαρξης ( ή η λευκόφαιη υφή της)
- Αλόη Σιδέρη, Ανάμεσα στο μακριά και το πιο μακριά
- Μάρκος Δενδρινός, Το χρυσάφι του Δόγη
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 9
- ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΟΥ ΠΛΗΚΤΡΟΛΟΓΙΟΥ
- Τάναϊς: Μία δοκιμή στην ποίηση του Ιωσήφ Βεντούρα
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ
- Κώστα Βούλγαρη, Η αλήθεια, Και ο άλυπος θάνατος
- Fátima Fernandes, Εξορκισμός
- Kώστας Λιννός, Μετασχηματισμοί Δ΄
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 8
- Άντζελα Γεωργοτά, Το ανεπίδοτο της συντριβής
- Λουκάς Τζόγιας, Αποσπάσματα καλών τρόπων
- Eλένη Βελέντζα, Ίσως πόθοι
- Γιώργος Καρτάκης, Ο θρίαμβος της λογικής
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 7
- Ηρώ Νικοπούλου, Το πριν και το μετά την παύλα,
- Ο Ηλίας Γκρής, «Σαν άλλος Οιδίποδας»
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ
- Το γεγονός της γραφής στο περιθώριο
- ΕΙΡΗΝΗ ΡΗΝΙΩΤΗ: «ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΜΟΝΟ»
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 6
- "Μια βόλτα μόνο" της Ειρήνης Ρηνιώτη
- Ασημίνα Ξηρογιάννη, Λίγη φθορά για γούρι
- «Σκοτεινή Κλωστή Δεμένη» της Άννας Γρίβα
- «Λευκός Καμβάς» της Αναστασίας Παρασκευουλάκου
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 5
- Aντιγόνη Κατσαδήμα, Φτιάχνοντάς τα με τον Βαλερύ
- Η ΕΣΩΤΕΡΗ ΦΥΣΗ Νικόλας Ευαντινός
- Γιώργος Βέης, Για ένα πιάτο χόρτα
- ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΔΕΜΕΡΤΖΗ «Πώς κλίνεται το ρήμα όλλυμι»
- «Ανθολογία σύγχρονης αραβικής ποίησης»
- ΓΙΩΤΑ ΜΑΡΚΟΥ, Χορός Σαλτιμπάγκων
- Θανάσης Χατζόπουλος: Φιλί της Ζωής
- Δημήτρης Αθανασίου, Αναχρονισμοί και ψίθυροι
- Ανδρέας Λασκαράτος, Δημοτικά τραγουδάκια
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ
- Για ένα πιάτο χόρτα
- Οι ποιητικές ψηφίδες του Χάρη Μιχαλόπουλου
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ
- Παναγιώτης Αρβανίτης, «Ο τυφλός επισκέπτης»,
- Άρις Kουτούγκος, Καλοκαίρια Τρόπος του λέγειν
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ
- Πορτρέτο Πριν το Σκοτάδι της Λιάνας Σακελλίου
- Κατερίνα Κούσουλα "Ο ΤΩΝ ΩΡΑΙΩΝ ΜΑΚΑΡΩΝ-περιοδεύων κήπος επταήμερος
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ
- Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ
- Ιωσήφ Βεντούρας: Το παιχνίδι
- Ηλίας Τσέχος: Α γ ρ ι ό χ ο ρ τ ο σ τ ό μ α
- Χρυσούλα Σπυρέλη: Ο Ποιητής Αλέξανδρος Βαρόπουλος
- Χρυσούλα Σπυρέλη: Ο ποιητής Τάκης Καρβέλης
- ΦΡΟΣΟΥΛΑ ΚΟΛΟΣΙΑΤΟΥ - ΕΥΦΡΟΣΥΝΗ ΜΑΝΤΑ ΛΑΖΑΡΟΥ
- Από τη μνήμη στο ταξίδι και αντίστροφα: μια σύντομη περιδιάβαση στο ποιητικό έργο του Γ. Βέη
- Σταυρούλα Χριστοδουλάκου - Όπου να ’ναι θα βρέξει
- Δημήτρης Κοσμόπουλος - Κατόπιν εορτής
- TANAIS
- ΦΩΤΗΣ ΚΑΓΓΕΛΑΡΗΣ
- ΓΙΩΡΓΗΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ: Η ποίηση των αιώνιων ιδεών
- Ενηλικίωση της ουτοπίας
- Στιγμιότυπα του σώματος
- ΠΟΛΥ ΜΑΜΑΚΑΚΗ: Υπόσχεση διάρκειας και ουσίας
- Το Στιχάρι της Άντειας Φραντζή: μικρές ιστορίες αναγνώσεων
- Παναγιώτης Κερασίδης - Ενηλικίωση της ουτοπίας
- Στάθης Κουτσούνης - Στιγμιότυπα του σώματος
- Ζωή Σαμαρά
- Έφη Καλογεροπούλου - Άμμος
- Δώρα Κασκάλη - Ανταλλακτήριο ηδονών
- Αγγελική Κορρέ - Ο μονόκερως και η ψύχωση
- Μαρία Κουλούρη - Μουσείο άδειο
- Ελένη Κοφτερού - Γράμμα σε γενέθλια πόλη
- Πόλυ Χατζημανωλάκη - Το αλφαβητάρι των πουλιών
- Παναγιώτης Μαυρίδης - Επί παντός επιστητού
- Κώστας Λιννός - Μετασχηματισμοί Γ΄
- Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΣΩΤΗΡΗΣ Π. ΒΑΡΝΑΒΑΣ
- ΕΦ’ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΥΛΗΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΥΛΗΣ
- Πόλυ Μαμακάκη - Περίπατοι στον κήπο για δύο (poema, 2013)
- Γεωργίου Δ. Μπίκου, «Το βιβλίο ως διδακτικό μέσο και οι κυρίαρχοι τρόποι ανάγνωσης
- Ωδή και Ελεγεία των (μεταφραστικών) οδών
- Βασίλης Κάρδαρης ΜΙΜΗΣΗ ΓΥΝΑΙΚΑΣ
- Μαρία Κουλούρη - "Μουσείο Άδειο" (Μελάνι, 2013)
- «Θαύμα Ιδέσθαι» της Αθηνάς Παπαδάκη
- Της μη συμμορφώσεως άγιοι
- Από την Ύβρη στη Νέμεση
- Γιώργου Δουατζή, Πατρίδα των καιρών
- ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΣΙΝΤΑΒΗΣ
- Τα πηγάδια της Ιστορίας, του Χ. Χατζήπαπα
- Δήμητρα Χ. Χριστοδούλου, Ο τρόμος ως απλή μηχανή,
- ΧΑΡΑΣ ΣΑΡΛΙΚΙΩΤΗ: ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΙ ΤΟΠΟΙ
- ΝΑΤΑΛΙΑ ΚΑΤΣΟΥ: Κοχλίας
- Κυριάκος Συφιλτζόγλου: «Έκαστος εφ’ ω ετάφη»
- Γιώργος Αλισάνογλου
- ΑΓΑΘΗ ΔΗΜΗΤΡΟΥΚΑ, Di cani e d’ altro
- Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, Κάπου περνούσε μια φωνή
- ΘΕΩΝΗ ΚΟΤΙΝΗ: Θεός ή αγάπη
- ΛΙΑΝΑ ΣΑΚΚΕΛΙΟΥ: Πορτρέτο πριν το σκοτάδι
- ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΟΠΟΥΛΟΥ: Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ
- Γιώργος Βέης: Μετάξι στον κήπο
- Κυριακή Αν. Λυμπέρη: ΕΜΑΥΤΟΥ
- Βασίλης Ζηλάκος: Η Κούπα του τσαγιού
- Η ανεξαρτησία της ποίησης
- Νεκταρία Μενδρινού: Αειθαλή και Φυλλοβόλα
- Ιορδάνης Παπαδόπουλος: Το βουνό και ο ποιητής δεν πήραν είδηση
- Αντιγόνη Φέσσα: Προσευχή πουλιού
- Γιώργος Βέης: Η Εμμένεια της Ποίησης
- Νίκος Ερηνάκης: Πρόλογος
- Γιώργος Βέης: Ν όπως Νοσταλγία
- ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΠΕΛΕΖΙΝΗΣ: ΠΑΛΑΙΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΘΕΜΑΤΑ
- Στον Ύπνο του Ποιητή του ΝΟΤΗ ΓΕΡΟΝΤΑ
- Γιώργος Βέης, Ν όπως Νοσταλγία
- Γιάννης Πάσχος, Ζωή εκτός ωραρίου
- Γιάννης Κοντός, Ηλεκτρισμένη πόλη
- Ιουλίτα Ηλιοπούλου, 11 τόποι για ένα 1 καλοκαίρι
- Στάθης Κουτσούνης, Έντομα στην εντατική
- Γιώργος Αραμπατζής: Παραβολές του κινηματογράφου
- Δημήτρης Λαμπρέλλης: Η μυστική αποβάθρα
- Γιώργος Βέλτσος: Από Βηθανίας
- Αριστέα Παπαλεξάνδρου: Ωδικά πτηνά
- Δημήτρης Ελευθεράκης: Ρέκβιεμ για ένα φίλο
- Χάρης Ψαρράς, η δόξα της ανεμελιάς
- Παναγιώτης Κερασίδης, Λείπουμε
- Έφη Πυρπάσου: Ξενάγηση
- Γιάννης Στίγκας: Η όραση θ' αρχίσει ξανά
- Κλεοπάτρα Λυμπέρη: Η μουσική των σφαιρών
- Μανόλης Πρατικάκης: Το αόρατο πλήθος
- Πανάγος Πέππας: Ημερίδα
- Άννα Γριμάνη: «Venetia»
- Σπύρος Λ. Βρεττός : «Συνέβη»
- Πάνος Κυπαρίσσης : «Το χώμα που μένει»
- Αντώνης Μακρυδημήτρης: Η ακριβολογία των ονείρων
- ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΕΝΗΝΤΑ ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ του Paul Celan
- ΥΠΟΔΕΙΓΜΑΤΙΚΟ ΑΙΣΘΗΤΙΚΟ ΜΟΡΦΩΜΑ της Δήμητρας Χ. Χριστοδούλου
- Wallace Stevens: Δεκατρείς τρόποι να κοιτάς ένα κοτσύφι και άλλα ποιήματα
- Σωτήρης Σαράκης: «Η τελετή» του Χρίστου Παπαγεωργίου
- Κλεοπάτρα Λυμπέρη: «Η μουσική των σφαιρών» του Χρίστου Παπαγεωργίου
- Ανθή Μαρωνίτη, Το ακόντιο του Γιώργου Βέη
- Ο Άνθρωπος από τη Γαλιλαία: ένα χριστολογικό ποίημα για τη σιωπή του Θεού
- ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΚΟΣΜΩΝ του Γιώργου Βέη
- Ο βίος και το έργο του Ανδρέα Κάλβου του Λεύκιου Ζαφειρίου
- Σπύρος Λ. Βρεττός, Το εγκώμιο της φυγής, εκδ. Γαβριηλίδης, 2006.
- ΓΕΝΝΗΤΡΙΕΣ του Γιάννη Δάλλα
- ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΤΗΣ ΑΣΦΑΛΤΟΥ της Μαρίας Κυρτζάκη
- ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ του Νίκου Σπανού
- ΑΣΦΥΚΤΙΟΝΙΑ του Αλέξανδρου Σ. Αρδαβάνη
- Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΞΕΝΩΝΑΣ του Μανόλη Πρατικάκη
- ΛΟΝΔΙΝΟ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ της Μαρίας Τοπάλη
- ΠΕΡΑ ΑΠ' ΤΗ ΜΕΡΑ του Νίκου Βιολάρη
- Η ΑΠΑΤΗ ΤΗΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗΣ του Ζάχου Σιαφλέκη
- ΛΕΞΕΙΣ ΓΡΑΜΜΕΝΕΣ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ του Gaston Baquero
- ΕΒΡΑΙΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΟΥ ΜΕΣΑΙΩΝΑ του Ιωσήφ Βεντούρα
- ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΕΣ ΜΕΤΑΒΟΛΕΣ του Μιχαήλ Μήτρα
- ΔΙΑΜΕΡΙΣΕΙΣ του Δημήτρη Κατσαγάνη