ΕΙΣ ΕΑΥΤΟΝ

Αχ! Αυτή τη φορά, λόγω διαφόρων συγκυριών, το υλικό προς διερεύνηση έφτασε να υπερβαίνει πραγματικά τις δυνάμεις μου καθώς και το ύψος μου (καθημένης): μπροστά μου πυργώνονται 5 στήλες ποιητικών συλλογών– όχι και πολύ ισορροπημένες.

Έχω διαβάσει ένα απίστευτο αριθμό βιβλίων και διατελώ σε κατάσταση ελαφράς παραζάλης με πιθανή διατάραξη της αναλογίας ορθής κρίσης και  χιούμορ που διαθέτω.

Ελπίζω πως δεν έχω πάθει ανήκεστο βλάβη και πως η κατάστασή μου δεν θα έχει επιπτώσεις στην Στήλη Άλατος.

Σκέφτομαι πως η πιο έντιμη κίνηση που μπορώ να κάνω αυτή τη φορά είναι να διαλέξω στην τύχη ένα βιβλίο από την κάθε στοίβα. 

Θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο αντικειμενική γίνεται: δεν θα επιλέξω ούτε τα πιο εξέχοντα, ούτε αυτά που πιθανόν απειλούν με κατάρρευση το όλο οικοδόμημα αν λείψουν από τη θέση τους.

Ελπίζω να είμαστε τυχεροί και να μην τραβήξω κανένα βιβλίο από αυτά της κλωσσομηχανής (ξέρετε ποια εννοώ)…

Ναι, θαρρώ πως είμαστε τυχεροί!

Ορίστε, ας πάρουμε την καθιερωμένη συνέντευξη από τους στίχους τους:

 

Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος: Τι κοιτάζει στ’ αλήθεια ο ποιητής, Πόλις

ΕΡ: Οφείλετε τον τίτλο (και την έμπνευσή σας) στα λόγια του Προυστ. Ο δικός σας ποιητής, έχει εντοπίσει τελικά τι είναι αυτό που κοιτάζει και προσπαθεί να «αποτυπώσει»;

ΑΠ: …κοιτάζει γύρω του,/γυρεύει τις τριανταφυλλιές που ήξερε, / το άρωμα της νεραντζιάς, /τον δρόμο που ανηφορίζει στο βουνό. (…) Λάθος πόλη, λάθος πόλη, / είσαι σε λάθος πόλη!

ΕΡ: Ε, και για ποιο λόγο λοιπόν γραφτήκατε;

ΑΠ: Ρώτα όποιον ποιητή θες και θα σ’ τ’ ομολογήσει: ορισμένα ποιήματα γράφονται μόνο και μόνο / για να χρησιμοποιήσει ο ποιητής μια συγκεκριμένη λέξη.

ΕΡ:  Υπερβολές… Δηλαδή, πιστεύετε πως όλα τα ποιήματα είναι απλώς κατασκευές;

ΑΠ: Άλλα ποιήματα βέβαια γράφονται / για εντελώς άλλους λόγους, ανεξιχνίαστους.

ΕΡ: Ασφυκτιά η ζωή του δικού σας ποιητή μέσα στην κατασκευή του, ή του δίνετε το ελεύθερο να μπαινοβγαίνει; Τι λέει ο ίδιος;

ΑΠ: Καμιά φορά νομίζω πως /μπορώ ν’ αναπνεύσω/ κι έξω απ’ το ποίημα / και καίω τα πνευμόνια μου / μέχρι να βρω τη σωστή λέξη.

ΕΡ: Α, και πώς είναι η άλλη, παράλληλη ζωή του στον κόσμο; Εξίσου έντονη;

ΑΠ: Τρίβεσαι πάνω μου γυμνή / τόσο που οι σπίθες τινάζονται / κι έξω απ’ το ποίημα.

ΕΡ: Τελικά, τι είναι η έμπνευση για τον δημιουργό σας;

ΑΠ: Ένα πουλί περνάει μαύρο και χάνεται / σαν να μην έχει τόπο να σταθεί.

Σχόλιο: Ο Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος, ανέμελος πλην αρκετά προσεκτικός περιπατητής του βίου του, καδράρει απλά, καθημερινά πλην ναρκισσευόμενα στιγμιότυπα, και τα «φωτογραφίζει» εν στάσει ή εν κινήσει. 

 

Ζέφη Δαράκη: Ο ύπνος είναι ρόδο, Νεφέλη

ΕΡ: Τι είναι η Ποίηση για την δημιουργό σας;

ΑΠ: Σκοτάδι που κυλάς μες στο σκοτάδι σου / αιώνια θα μπορούσες να κυλάς / σε ακινητοποιώ / με της γραφής το αμάρτημα

ΕΡ: Τι γνώμη έχει για σας;

ΑΠ: Λέξεις μου ερείπια λέξεις / που σέρνετε θέλοντας και μη /τις  αλυσίδες σας / που απελπίσατε αυτό που ήθελα να πω

ΕΡ: Γιατί η ποίηση; Ο ελλειπτικός λόγος, ο χωρίς αρχή και τέλος;  

ΑΠ: -γιατί κι η ζωή / μια φράση αφημένη στη μέση δεν είναι;

ΕΡ: Πώς διατυπώνετε εσείς την έννοια «Ποίημα»;

ΑΠ: Στα βαθιά νερά του καθρέφτη το πιο / απόμακρο είδωλο

ΕΡ: Τελικά, τι είναι το αντικείμενο της Ποίησης;

ΑΠ: Το απαρηγόρητο/ αυτό που μένει απαρηγόρητο

Σχόλιο:  Η Ζέφη Δαράκη, με μακρά και ευδόκιμο πορεία στην ποίηση γράφει πάντα σε λεπταίσθητο, σχεδόν εξαϋλωμένο Λόγο για τα α- νόητα της ζωής και του θανάτου.

 

Γιώργος Αλισάνογλου: Παιχνιδότοπος, Κίχλη

ΕΡ: Πώς σας βλέπει ο δημιουργός σας;

ΑΠ: Ολοκαύτωμα μιας ολόκληρης περιοχής της ιστορίας / η εσωτερική εξορία, οι στοές, οι πληγές / που έπεσαν μέσα στις λέξεις σου / που ακόμα πέφτουν / που γράφτηκαν / σαν να μη γράφτηκαν ποτέ

ΕΡ: Τι είναι για τον ίδιο η ποίηση;

ΑΠ: Μικρή ψυχή τερπνή περιπλανώμενη / ξένε και συνοδοιπόρε του κορμιού μου

ΕΡ: Πού απευθύνεστε;

ΑΠ: Δεν μας καταλαβαίνουν* είμαστε το πηγαινέλα / του εαυτού μας που δεν ταιριάζει σ’ αυτά τ’ αυτιά

ΕΡ: Τι εικόνα έχει για σας ο δημιουργός σας; Καλειδοσκοπική; Σας βλέπει με φόβο; Με λύπη; Με θυμό; Με απόγνωση;

ΑΠ: Υπάρχει ένας άνθρωπος μέσα στο ποίημα εδώ και πολύ καιρό

(…) (Κάποιος άλλος θ’ αποτελειώσει αυτό το ποίημα – εάν το πιστεύεις) (…)  (…)

Εμπρός ξερίζωσε το ποίημα για να δεις από κάτω / τον Αντίνοο της ίσως άνοιξης κι ένα βουνό σκουλήκια

ΕΡ: Πώς βλέπει τον εαυτό του;

ΑΠ: Είμαι αρκετά νεκρός για τον κόσμο αυτόν;

Σχόλιο: Ο Γ. Α. επινοεί έναν ου τόπο, γεμάτο αχαρτογράφητες, κατεστραμμένες και εμπόλεμες περιοχές, και, εκεί, αφήνει ελεύθερους τους δαίμονες του να παίξουν  σκιαμαχώντας με παρελθόν και μέλλον σε  εικονική πραγματικότητα.

 

Μαρία Χουρδάκη: Εκ των ενόντων, Γαβριηλίδης

ΕΡ: Τι παρατήρησε η δημιουργός σας και της γεννήθηκε η επιθυμία να γράψει; Πώς καταγράφει το συμβάν;

ΑΠ: Τις μέρες το δωμάτιο στον αέρα αιωρείται / Τις νύχτες το αφήνω ν’ ακουμπά στους ώμους μου

ΕΡ: Έψαχνε να βρει τη θέση της στον κόσμο… Πώς το εξέφρασε;

ΑΠ: Πού ήμουν ακριβώς / δεν ξέρω. / Μες στη μικρή ή στη μεγάλη σιωπή

ΕΡ: Τι την ωθεί; Με ποιον τρόπο σας προσεγγίζει;

ΑΠ: Στα χαμηλά πατεί να μην σκιαχτεί / ο μέγιστος αυτός, ο έρως των πραγμάτων

ΕΡ: Σας αντιμετωπίζει σεβαστικά, με ταπεινότητα. Ποια λέει πως είναι η τελετουργία;

ΑΠ: Στην ανοιχτή παλάμη / να μετράμε σπόρους του αλφάβητου: / είκοσι τέσσερις./ είκοσιτέσσερις ξανά.

ΕΡ: Πώς περιγράφει η δημιουργός σας την αρωγή της Ποίησης;  

ΑΠ: Δεν φυλλομετρώ πια τη ζωή μου. Ούτε ένα θρόισμα. (…) Ό, τι δεν φαίνεται, καλά κρατεί.

Σχόλιο: Η Μαρία Χουρδάκη, πρωτοεμφανιζόμενη στην Ποίηση, ευθαρσώς αλλά με  απλότητα και ευαισθησία επιδιώκει να προσεγγίσει κι εκείνη τα άρρητα.

 

Βάλτερ Πούχνερ: Δοκίμια για τον ουρανό

ΕΡ: Τι λέει για σας, για τα ποιήματά του ο δημιουργός σας;

ΑΠ: Εμένα μ’ ευχαριστεί να τα γράφω / πέρασα ώρες γεμάτες και καλές / ας μείνουν μάρτυρες της ευτυχίας μου / και της θλίψης μου κουμπάροι

ΕΡ: Γιατί άρχισε να σας γράφει;

ΑΠ: Να ήξερα να προσεύχομαι / τόσα πράγματα θα είχα να πω / σ’ αυτόν που πάντα ακούει / αλλά ποτέ δεν απαντά

ΕΡ: Τι ήθελε να πετύχει; Τι σκέφτεται ως ποιητής;

ΑΠ: Η άδεια θέα του μέλλοντος / πρέπει να γεμίσει ουτοπίες

ΕΡ: Πώς περιγράφει τον εαυτό του;

ΑΠ: Άγιος άγνωστος κι αλάτρευτος, λευκό / το συναξάρι μου και θαύμα μόνο ο ίδιος. / Δεν ήμουν γι αυτόν τον κόσμο κι έγινα.

ΕΡ: Τι συμπέρασμα έχει αποκομίσει από την πολυετή του ενασχόληση μαζί σας;

ΑΠ: Δεν μπορείς να είσαι μόνο ποιητής / παίζεις με το αθώρητο μιλάς στο άγνωστο / βγάζεις τον δαίμονα από μέσα σου / μα δεν πεθαίνει πάνω στο χαρτί . θ’ αναστηθεί και θα σε κατασπαράξει. Δεν κάνει να είσαι μόνο ποιητής, / Κάνε και κάτι άλλο. Ίσως μουσική

Σχόλιο: Ο Βάλτερ Πούχνερ γνωστός θεατράνθρωπος αλλά μάλλον άγνωστος ως ποιητής,  εκπλήττει με την φρεσκάδα και την δεξιότητα στον χειρισμό της μητριάς του γλώσσας για το δύσκολο έργο της «μεταγλώττισης» του κόσμου των ορατών και των αοράτων.

 

© Poeticanet  τα περιεχόμενα του poeticanet προστατεύονται από copyright