Εις εαυτόν

 

Και πάλι οι ποιητικές συλλογές γύρω μου ως η άμμος της θαλάσσης (αλλά και οι εκδοτικοί οίκοι, ως οι βράχοι της θαλάσσης)…
Και πάλι βρίσκομαι να αναρωτιέμαι: Τι είναι λοιπόν η ποίηση; Εκτός από «το καταφύγιο που φθονούμε», μην είναι και «τ’ άπαρτα ψηλά βουνά»;

Μια εξωτερική περιγραφή της ποίησης θα μπορούσε να είναι η εξής:  Φράσεις ασθματικές – σαν να τους κόβεται η ανάσα πριν φτάσουν στην άκρη της αράδας, αν και άνετα θα μπορούσαν. Με το νόημα τους, ή το εκφραζόμενο συναίσθημα ή τη  σκέψη ή, τέλος πάντων το «ανάμεσό τους»,  να αρθρώνονται σε μικρές - μικρές ομάδες λέξεων (έστω και με ανύπαρκτα ή αναρχοαυτόνομα σημεία στίξης). Με λέξεις διαλεγμένες από ποιητικά αποθέματα χρόνων.
(Αν έκανα σοβαρή μελέτη, για να αγοράσω μεταπτυχιακό στη θεωρία της λογοτεχνίας, θα εντόπιζα και θα μετρούσα πόσες φορές εμφανίζονται ορισμένες λέξεις – κλειδιά.
Πχ. (ανά κατηγορία): οι λέξεις  φωνή, λυγμός , κραυγή, ψίθυρος κ.τ. τ. (213 φορές) - (Άμεση Γραφή),
Οι λέξεις νερό,  θάλασσα, υγρασία, δάκρυα, έρωτας, αίμα  κ.τ.τ. (514) - (Ρέουσα Γραφή)
Οι λέξεις άνθρωπος, χρόνος, παρελθόν, μνήμη, ύπνος, ψυχή κ.τ.τ. (438), (Υπαρξιακή Γραφή)
Οι λέξεις κλαδιά, φύλλα, ουρανός, λουλούδια, άστρα, άγγελος, πουλί, κ.τ.τ. (762) - (Λυρική Γραφή)
Οι λέξεις δρόμος, χέρια, μπράτσα, σάρκα, πράγματα, σκέψη, δωμάτιο, φώτα, ποίηση κ.τ.τ. (903) – Ρεαλιστική Γραφή)
Οι λέξεις σκότος, ζόφος, άβυσσος, πηγάδι, νύχτα, αδιέξοδο, παγίδα, θηρίο κ.τ.τ. (666) - (Ερμητική Γραφή) κ.ο.κ.))
 
Και, αν ήθελα να εμβαθύνω σχετικά με τις λέξεις στα βιβλία πασών των γενεών, θα επισήμαινα και το άλμα που έκανε η νεότατη ποίηση, από τις κατακτήσεις της παλαιότατης:  φιλιά / πουλιά / αγκαλιά – μάτια / παλάτια /κομμάτια κ.τ.τ.- κατευθείαν σε αντίστοιχες σύγχρονες (ανομοιοκατάληκτες) λέξεις όπως Γαμώτο, /πουτάνα / βυζιά κ.τ.τ.
 
Και βεβαίως προς ολοκλήρωση της μελέτης μου θα παρέθετα και κάποιο απόσπασμα από κάποιον όντως ποιητή. Θα έλεγα λ.χ.: «για να παραφθείρουμε και τον Ελύτη (τι έχουμε να χάσουμε;), παίρνοντας ένα κουρέλι (ξένου στίχου),  ένα μετείκασμα (ποιητικής εικόνας) κι ένα κοπάδι (λέξεων) την ξαναφτιάχνεις (την ποίηση…)»

 Όχι και πολύ δύσκολη δουλειά, δηλαδή.

Χμ, συνέχεια γκρινιάζω και σαρκάζω κι όμως συνέχεια διαβάζω ποίηση – τραβάτε με κι ας κλαίω – πάντα με πάθος (και πάντα με φόβο να μην πάθω πολτοποίηση και ανήκεστο βλάβη του ποιητικού μου ένστικτου)…
Και τελικά πάντα καταφέρνω να επιλέξω ένα ποσοστό – εδώ 11% -  και, αποποιούμενη μέρος της ευθύνης, να του δώσω βήμα να αυτοπαρουσιαστεί εδώ.  

 

Ιδού λοιπόν η τωρινή σοδιά (κατά σειρά εμφανίσεως στο προκρούστειο, υποκειμενικά αντικειμενικό γραφείο μου):

 
1 Νασία Λινάρδου – Μπλανσέ, ΣΤΙΞΗ, Gutemberg

ΕΡ: Τι σκέφτηκε ξαφνικά η δημιουργός σας και άρχισε να γράφει ποίηση;

ΑΠ: (…) Και η ζωή μας νομίσματα που στριφογυρίζουν / Χωρίς να μπορούν να αγοράσουν /  Τα πένθη των προγόνων μας / Ολομόναχοι ξεκινώντας / Γυρεύοντας όπως η Ιστορία / Την αρχή και το τέλος // Όπως η κάθε ιστορία (…)

ΕΡ: Πώς αισθάνεται, κατά τη γνώμη της, ένας δημιουργός;

ΑΠ: (…) Μπορώ να σου δείξω  / βήμα βήμα / Πώς ένα σύννεφο / γίνεται λάσπη (…)

ΕΡ: Τι θεωρεί πως είναι το ποίημα;

ΑΠ: (…) Ρόγχος μετά από λόγια / που δεν ξέρουν πώς να τελειώσουν // Μνήμη κοινή των ποιητών

ΕΡ: Πώς γράφει;

ΑΠ: (…) σου πουλάω μια σκέψη, αγοράζω μια άλλη. Έτσι κινείται ο κόσμος.(…)

ΕΡ: Πώς πείθει τον εαυτό της να συνεχίσει να γράφει;

ΑΠ: (…) Έτσι κι αλλιώς συνέχισε την ιστορία. Φτιάξε φράσεις να βγάλεις νόημα. Χωρίς το νόημα δεν είσαι άνθρωπος. Θα πλέξεις τα νοήματα και θ’ αποκοιμηθείς. (…)

 

Σχόλιο: Την Νασία Λινάρδου Μπλανσέ την βασανίζουν «τα λόγια που δεν βρήκαν τις διατυπώσεις τους» όπως λέει η ίδια. Θέλει να καταφέρει να δώσει ένα απόσταγμα από τις πλημμυρίδες που την κατακλύζουν. Να αποδώσει σε σκίτσα, λιτά, δηλ. με τον τρόπο της ποίησης, μνημειακές τοιχογραφίες προσώπων, αισθημάτων, καταστάσεων – ολόκληρης ζωής που έχει θησαυρίσει μέσα της. Εξάλλου, «δεν ζήτησε ποτέ να σωθεί. Να γραφτεί πάσχιζε.» 

2 Τασούλα Καραγεωργίου-Η ΠΗΛΙΝΗ ΧΟΡΕΥΤΡΙΑ, Γαβριηλίδης, 2019

 

ΕΡ: Γιατί γράφει ποίηση η δημιουργός σας;

ΑΠ: Εμπρηστές απειλούνε τις λέξεις, / τα πτερόεντα ονόματα που’ χουν φωλιάσει / στης δρυός το βαθύκομο φύλλωμα / τους τριτόκλιτους τέττιγες / και τις νύμφες Δρυάδες που κρύβονται μες στον κορμό τους.(…)

ΕΡ: Θέλει να προστατέψει τις λέξεις; Γιατί;

ΑΠ: (…) Μονάχα οι λέξεις δύνανται να στήσουν σήμα αριφραδές / να μην το λιώνει ο καιρός / / Είναι ένα θαύμα οι λέξεις- / σαν το νεράκι του Θεού.
(…)

ΕΡ: Τι θέλει, τι μπορεί να σώσει;

ΑΠ: (…) Κάτι άχρηστο ίσως / όπως μοιάζει εν γένει η ποίηση / - σαν χορού το κυμάτισμα / σαν σημάδι βαθύ / στης ψυχής χαραγμένη την μνήμη.)

ΕΡ: Πιστεύει πως τα καταφέρνει;

ΑΠ: Ναι, γιατί:
(…) Και στο ποίημα τώρα ηχούν / ρυθμικά του χορού τα πατήματα (…)

Σχόλιο: Η Τασούλα Καραγεωργίου έχοντας αλγεσίδωρο έρωτα με την Ελληνική, που όλο και φθίνει, καταφεύγει στις αστείρευτες πηγές, και αντλεί από μεγάλα βάθη δροσερή ποίηση. Και, φίλεργη, μένει στον ίσκιο των μεγάλων, να  συνθέτει με αρχαία νήματα νέες, χρωματιστές αισθήσεις εικόνων. Και να τις φέρνει στα μέτρα μας.

 

ΕΡ: Μετά από τόσα χρόνια συμβίωσης, τι λέει ο δημιουργός σας για τη σχέση του με την ποίηση;
ΑΠ: (…) τολμάς και πάλι / να κοιτάξεις το θηρίο στα μάτια // συχνά αδιάφορο εκείνο φεύγει / άλλοτε όμως ξαφνικά σε αρπάζει/ με νύχια κοφτερά και δόντια / πίνει αχόρταγα / για να σ’ αφήσει λίγο μετά / εκστατικό και εξουθενωμένο // ποίημα ονομάζονται / οι κόκκινες πηχτές σταγόνες / που κάποτε γλιστράνε / και πέφτουν στο χαρτί

ΕΡ: Δηλαδή, δεν την έχει εξημερώσει ακόμα  ε; Γιατί επιμένει σ’ αυτή τη σχέση;

ΑΠ: Τα ποιήματα που ανθίζουν γύρω μας / εκείνα που δεν γράφονται (…) μας προκαλούν / να επιχειρήσουμε το αδύνατον // κι εμείς πιστοί στην προαιώνια εντολή / χαράζουμε τα ίχνη τους στο χαρτί / με δέος συνθέτουμε θαμπές εικόνες (…)

ΕΡ: Προφανώς έχει βρει πια τρόπο να την αντιμετωπίζει… Τι λέει για να μας το εξηγήσει;

ΑΠ: Έκθαμβος παρακολουθώ / μια θαυμαστή, ηδονική αλχημεία / στα μυστικά εργαστήρια της ψυχής / /απ’ τη χαρά / κι από την πίκρα της ζωής / από τον πόνο και τα τραύματά μου / χρόνια μετά να αναδύεται / και να με κατακλύζει (…) κάτι σαν φως

ΕΡ: Τι έχει αποκομίσει λοιπόν από την μακρόχρονη συμβίωσή τους;

ΑΠ: Κάποιες στιγμές χαράς /που σου θυμίζουν / πόσο απρόσιτη είναι η ευτυχία

4 Ηλίας Λιατσόπουλος- ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ, Ηριδανός, 2019

ΕΡ: Ο δημιουργός σας πώς την έχει δει την υπόθεση (της ποίησης;) Φαίνεται σαν να είναι πολύ νέος /απρόσεχτος /άπληστος / προκλητικός.  Πώς τον βλέπετε;

ΑΠ: (…) Βαδίζει μόνος / τις ακμές των κόσμων / ο Υπερόβολος/ πιστός ιχνηλάτης / ποιητής ουρανού και γης (…) να διαλύει τη γλώσσα / μια για πάντα.

ΕΡ: Δηλαδή, δεν του φτάνει η γλώσσα για να εκφραστεί ή μήπως του περισσεύει;

ΑΠ: Πέρ’ απ’ την κάθε γλώσσα / οι ήχοι του θέρους / τα megala βαριά klonaria / δείχνουν sto adinato /πώς τίκτονται / κι απέρχονται /οι ποιητές (…)
(…) Βαδίζει μόνος / τις ακμές των κόσμων / ο Υπερόβολος/ πιστός ιχνηλάτης / ποιητής ουρανού και γης (…) να διαλύει τη γλώσσα / μια για πάντα. 
ΕΡ: Κομπορρημονεί; Απολογείται; Ή όντως βασανίζεται να βρει μιαν άλλη οπτική;

ΑΠ: (…) διδαχτήκαμε φιλοσοφία, αριθμητική / θεολογία της απελευθέρωσης / και τώρα γεννάμε τη γλώσσα μας / δυνατή σαν την αξιοπρέπεια / και τόσο ραφινάτη όσο η αγάπη / τι άλλο μένει τώρα να σκεφτώ / μόνο χιλιάδες χρώματα και λέξεις / μια φωνή αυθεντική / το σπάνιο ζώο που τρέχει / ανάμεσα στο φως και τη σκιά (…
ΕΡ: Τι τον ανάγκασε να σας γράψει; Τι σκέφτηκε;

ΑΠ: Κάποτε οι λέξεις είχαν αξία/ ο λόγος μετρούσε / έλεγες θα γυρίσω σελίδα /θα βρεθώ στο νησί / κι έτσι ακριβώς γινόταν (…) Τώρα τα πρόσωπα πλέουν σε νοσταλγίες / στιγμές αλληγορίες / οι τοίχοι άκαδροι / οι ποιητές κενοσταγείς / μια ελεατική μελαγχολία γύρωθε / οι άνθρωποι σαν να μην ξέρουν πια πώς ν’ αγαπήσουν.

5 Στέφανος Τσιμπουρλάς - Κρητικίδης, ΦΑΣΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΔΕΙΛΙΝΩΝ, Θράκα 

ΕΡ: Ο δημιουργός σας είναι μάλλον ένας νεορομαντικός. Πώς το δηλώνει;

ΑΠ: Αγαπημένο μικρό φεγγάρι εκεί ψηλά / μήπως βρήκες ότι ήταν χαμένο; / φεγγάρι ξωτικό, φεγγάρι θλιμμένο

ΕΡ: Από πού αντλεί έμπνευση;

ΑΠ: Στης πόλης τη νύχτα / ένα σκοτάδι βουνό / απόρθητο.
Να κοιτάξεις με τα χιλιάδες σου μάτια τη νύχτα /που πριν από είκοσι γενιές / η μάγισσα γιαγιά σου έχασε / το τέλος του χρόνου φανερώνοντας (…)

ΕΡ: Τι είναι γι αυτόν η ποίηση;

ΑΠ: Η ποίηση είναι μια λέξη ήμερη / κοιμάται μπροστά από το τζάκι του κυρίου / του μαύρου καπέλου /του μαύρου παλτού που ξαποσταίνει /σε μια πολυθρόνα από βελούδο / για χρόνια / για χρόνια / για χρόνια / πάει πια μισός αιώνας / από την τελευταία απόπειρα / κατά της ανυπαρξίας

 

Σχόλιο: Ο Στέφανος Κρητικίδης σκηνοθετεί, σκηνογραφεί, «παίζει» και απολαμβάνει τη ζωή του. Εξ αιτίας αυξημένης ικανότητας πρόσληψης εικόνων και συναισθημάτων, ωθείται στην καταγραφή του περισσεύματός.

6  Καίτη Παυλή-Ανοίγεις το παράθυρο εκδ. Αω 2019

ΕΡ: Τι είναι ποίηση για τη δημιουργό σας;

ΑΠ: Ποίηση / Απόχη του άπιαστου / Από αρχαίους βυθούς / Αόρατες πόλεις /Συνεχώς αναδύονται
ΕΡ: Και ποιητής;

ΑΠ: (…) Ποδηλατεί αντίθετα στην ροη του πλήθους / Στης μηχανοκίνητης εξουσίας κόντρα τη ροή / Άνυσμα ταχύτητας Άνυσμα χρόνου / Της ποίησης άνυσμα (…) Με το δρόμο ένα (…) Και να η έξοδος/ Προς τα άνω // Η μετακίνηση της γης /Συντελείται /Με το ελάχιστο.
ΕΡ: Και «ποιητική» γλώσσα;

ΑΠ: Ποιος είπε πως οι λέξεις / είναι επινόηση / για επικοινωνία μόνο // πως περιτύλιγμα φωνητικό / φορούν και φθέγγονται; // φέγγουν κιόλας πολλές φορές / μες στα σκοτάδια της ψυχής (…)
ΕΡ: Πώς λέει ότι καταφέρνει να γράφει η δημιουργός σας;
ΑΠ: Εκπαιδεύω τη σκέψη μου / Στη σιωπή // Ακονίζω το λέγειν / Σε δυο μόνο λέξεις // Ύστερα αποσύρω τα φωνήεντα / Όπως ο Χάιντν τους μουσικούς // Σβήνω το φως κι αφήνω τέλος / Μόνο το ω-μέγα να τα πει όλα.

Σχόλιο: Η Καίτη Παυλή είναι μια έντιμη δημιουργός που «ανοίγει το παράθυρο»,το οποίο ανοίγει το πρώτο της βιβλίο – ένα καθ’ όλα ώριμο πρωτόλειο, αρκετά καθυστερημένα. 
Αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Η θέα υπήρχε από πάντα και την περίμενε από πάντα να τη θαυμάσει και να την μεταφράσει σε συλλήψεις και ποιήματα.

 

 

ΕΡ: Πώς μεταχειρίζεται η δημιουργός σας το υλικό της – λέξεις και σκέψεις;

ΑΠ: Τσακίζω τις λέξεις / να μείνει η κατάλευκη σάρκα / Να μιλήσει σιωπή /η άσπρη ψίχα. / Γάλα αλήθειας που πάγωσε . Κόκκαλα που ασπρίζουν στον ήλιο. // Μα τι πήγε στραβά; Ποιο / σπασμένο κομμάτι, ποιος στίχος λειψός / στον λαιμό καρφωμένος / με πνίγει;

ΕΡ: Είναι μάλλον επιθετική και αποφασισμένη… Τι είδε στην ποίηση και την τάραξε;

ΑΠ: Μια πεταλούδα / Με λάμψη πρόσκαιρη / Πουδράρουν τα φτερά της το απαίσιο

ΕΡ: Βασανίζεται. (Όπως όλοι οι ποιητές.) Πώς περιγράφει αυτή την ηδονική βάσανο;

ΑΠ: Ανήμπορος να καταπιώ / να βήξω. /Με στοιχειώνουν οι λέξεις. / Μη μας διώχνεις, μου λένε / φύλαξέ μας στο στόμα / σπάραξέ μας στα δόντια. //Ζωντανές μη μας θάβεις! / Βάλε μας σ’ ένα στίχο / ικετεύουν οι λέξεις.

ΕΡ: Εσείς, τα ποιήματά της, ποια εικόνα τής υποβάλλετε για να την αναγκάσετε να σας γράψει;

ΑΠ: Στο λατομείο κοιμάται η πέτρα /κι ονειρεύεται / κορμό, δυο πόδια γερά / κεφαλή και βοστρύχους. / Ανείπωτη ονειρεύεται ομορφιά. Σχεδόν η φλέβα πάλλεται στον κρόταφο. / (…) / Αρχαϊκό το μειδίαμα / στα μισάνοιχτα χείλη / σαν προζύμι που φούσκωσε / σκάει.

Σχόλιο: Η Φωτεινή Βασιλοπούλου – άλλη μια φιλόλογος που, κι αυτή σε καθυστερημένη εφηβεία, ανακαλύπτει και την  «ερώλογο» μέσα της. Και αναπτύσσει σφοδρό έρωτα προς την ποίηση, που τον διατυπώνει με θάρρος και δύναμη.

 

ΕΡ: Γιατί γράφει η δημιουργός σας;

ΑΠ: Λένε πως παύεις να υπάρχεις / αν κανείς δεν σε βλέπει
ΕΡ: Τι αναπολεί γράφοντάς σας; Τι ανακαλεί γράφοντάς σας;

ΑΠ: Τότε που το όλο της χαράς / τόπι ολοστρόγγυλο ήταν / χωρίς γωνίες χωρίς ακίδες / έκανα μαζί του σάλτα / μ’ όλο το εύρος της ύπαρξης

ΕΡ: Τι είσαστε για εκείνη;

ΑΠ: (…) πουλιά ατάιστα / μέσα στη μπόρα / τα προσκαλώ / με ψίχουλα / με σπόρια / να φτιάξουν μια στεγνή φωλιά / να γεννήσουν / να εκκολαφτούν μέσα / σ’ αυτό / το αμφίβιο ποίημα

ΕΡ: Αλλά σας αντιμετωπίζει ακόμα με κάποια δυσπιστία… Τι φοβάται;

ΑΠ: Αυτό το ποίημα / δεν θα βρει τελειωμό / είναι σε κατάσταση πολιορκίας / από παρελθόν και μέλλον / οδηγούμαστε ξεκάθαρα / στη μοναξιά ολοταχώς

ΕΡ: Πού σας απευθύνει;

ΑΠ: Άνθρωποι του μέλλοντος / ακούστε αυτό / τ’ απελπισμένο ποίημα / ουρλιάζει κλεισμένο στο συρτάρι / θέλει να τινάξει τ’ αστέρια / με στίχους (…)

Σχόλιο: Η Πόπη Αρωνιάδα θέλει κι αυτή να «διατυπωθεί». Πιο πολύ ολόγυρα παρά μέσα της. Γράφει πότε σαν τιμωρημένο παιδί, πότε σαν απελπισμένος υπερήλικας, που δεν του φτάνει ο χρόνος. Ψάχνει να βρει επειγόντως τη φωνή της, σχεδόν εκβιάζοντας την δυναμική των στίχων της.      

 

ΕΡ: Τι είναι η ποίηση για τη δημιουργό σας;

ΑΠ: Πλάνα αμοντάριστα / ανεξήγητης αξίας

ΕΡ: Γράφει από ανάγκη ή καθ’ έξιν;

ΑΠ: Έξη η γραφή / έξι φορές μ’ αρνήθηκε / Όπως και να’ναι

ΕΡ:  Γιατί φοβάται να πάει πιο βαθιά;

ΑΠ: Απ’ τα κόκκαλα βγαλμένο / το μεδούλι της ποίησης / αδικαιολόγητα προφητικής / και εκ προοιμίου αξιόποινης

ΕΡ: Πώς σας βλέπει, πως βλέπει τον εαυτό της μέσα από σας;

ΑΠ: Ένα ποίημα χίλιες εικόνες / αφηγηματικές λέξεις / ζευγαρώνουν αδιάφορα / Ας της πάρει ο χρόνος / τη ζωή και τα μαλλιά / ο αγέρας / Σε μια κλωστή που βρέχεται / από αθάνατο ποτάμι

ΕΡ: Πορεύεται με σταθερό βήμα. Αλλά φαίνεται να έχει ενοχές… Και που γράφει και που ζει. Γιατί;

ΑΠ: Κάτω απ’ τα καθαρά / παπούτσια μου κάθε πρωί / κάτι σκοτώνω

Σχόλιο: Η Μαρία Κούρση, δόκιμη και δοκιμασμένη αν και ολιγογράφος, έχει στα βιβλία της πάντα ολιγόστιχα ποιήματα, μινιμαλιστικές κατασκευές, με ελλειπτικό λόγο και λειψές εικόνες στην ομίχλη. Σαν γιαπωνέζικες ακουαρέλες.  

 

 

ΕΡ: Τι είχε στο νου του ο ποιητής σας όταν άρχισε να σας γράφει;
ΑΠ: Μονάχα η ατέλεια των πραγμάτων / αυτή η ατέλεια είναι / η γλώσσα τους / και δεν πεθαίνει

ΕΡ: Τι είναι ποίηση για εκείνον;

ΑΠ: Όχι πια άλλα ποιήματα ποιητικής / παραγράφονται / Ωραία λοιπόν / Ποίηση είναι / αυτό που μένει / όταν αφαιρεθεί η πραγματικότητα.)

ΕΡ: Πώς απολογείται για την δημιουργία σας; 

ΑΠ: Θρησκεύομαι τη ζωή /που δεν είναι δόγμα / παρά μόνο αιρέσεις

ΕΡ: Τι επιδιώκει (συνειδητά ή ασυνείδητα) ο ποιητής; Τι λέει πως πέτυχε;

ΑΠ:
Μιλήθηκα / κι έγινε ο πολλαπλασιασμός του είδους / κι ήμασταν πολλοί / σα μνήμη (…)

ΕΡ: Με ποιον τρόπο αγαπά την ποίηση;

ΑΠ: Όπως αγαπιούνται οι παιδικοί φίλοι / έτσι /χωρίς λόγο (…)

ΕΡ:  Τι λέει για τους ποιητές;

ΑΠ: Ξυπνήστε ποιητές / και ποιήστε τον κόσμο! // (Ο δίκαιος εαυτός σου / ο ποιητικός / ένα εκλεπτυσμένο / ζωάκι εκπαχύνσεως)

Σχόλιο: Δεν υπάρχουν στοιχεία για τον Ορφέα Απέργη στο βιβλίο του, π.χ. πόσα βιβλία έχει εκδώσει, πού γεννήθηκε (ούτε καν αν γεννήθηκε)... Οπότε προσλαμβάνω τα γραφόμενά του, τελείως αμερόληπτα, ως έργο ιδανικού (και πάμπλουτου) ποιητή. Με παρελθόν και μέλλον…