Εις εαυτόν
Είμαι παλαιών αρχών και γενικά δεν δέχομαι ούτε πιστεύω πως μπορεί να έχει η ποίηση σχέση με τη ρητορεία – ειδικά τώρα που είναι πια τόσο άσχημα φορτισμένος ο όρος.
Η ποίηση είναι ένας βαθύς εσωτερικός μονόλογος, χαμηλόφωνος (ακόμα και αν φαίνεται επηρμένος), στον οποίο καλείται να κοινωνήσει και ο αναγνώστης, εμπιστευτικά.
Οι ποιητές δεν χρειάζεται να φωνασκούν και να ρητορεύουν, επιδιώκοντας να πείσουν για κάτι - αυτό το αφήνουμε στους πολιτικούς (οι οποίοι όμως, τώρα, κάνουν σχεδόν απαραιτήτως κατάχρηση ένθετων ποιητικών στοχασμών, στους λόγους τους!).
Αν το καλοσκεφτούμε, βλέπουμε πως από όλα τα είδη ποίησης που καλλιεργούνται από την αρχαιότητα, έχουν επιβιώσει η λυρική και η μελική ποίηση, άντε και η χορική (κάποια μορφή της), αλλά η τραγική και η επική όχι: τη δική τους δουλειά την κάνουν σήμερα, εν πολλοίς, οι τηλεοπτικές σειρές… Ούτε ο λόγος του Τυρταίου περνά πια, δεν έχουμε πλέον ποιήματα εθνεγερτικά – σταματήσαμε κάπου στα «Ομπρός βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο /ή: Άντε θύμα, άντε ψώνιο, άντε σύμβολο αιώνιο / Αν ξυπνήσεις, μονομιάς, θα’ρθει ανάποδα ο ντουνιάς / ή Παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους κ.τ.τ.»
Πώς αλλιώς θα γινόταν; Στην παρούσα καμπή (ή στο επικείμενο τέλος) της ιστορίας μας, σε μια εποχή όπου δοξάζεται η ατομικότητα σε συσκευασία μάζας, η μόνη ελευθερία που μπορούμε πλέον να διεκδικούμε, και να πετυχαίνουμε ως ένα βαθμό, είναι η εσωτερική… Δεν μπορούμε πλέον να ανοιχτούμε σε ύψος ή σε πλάτος, αλλά μπορούμε πάντα σε βάθος.
Καταφυγή μας λοιπόν και πάλι μόνο η εσωτερικότητα της ποίησης που κρύπτειν φιλεί – αλλά και σημαίνει… Χωρίς ρητορείες.
Από τις ποιητικές συλλογές που έχουν εντοπιστεί για την παρούσα στήλη, μια ή δυο διατηρούν κάποια ίχνη «ρητορείας» στους στίχους τους, οι άλλες όμως ανιχνεύονται ποιητικά με σόναρ βυθού.
Γιάννης Παπαιωάννου: Αχαρτογράφητη περιοχή, εκδ. Καπόν
ΕΡ: Τι θα έλεγε για σας ο δημιουργός σας;
ΑΠ: …αυτές οι λέξεις μου οι κρυφές κρατούν το νόημά τους / όσο μέσα στο ζόφο ζουν ανέγγιχτες κι ανείπωτες
ΕΡ: Αλλά σας βγάζει στο φως, σας χρησιμοποιεί… Πώς και γιατί;
ΑΠ: Γράφω με εκλείπουσες λέξεις / σε γλώσσα που ολοένα αφανίζεται. / / Κυναίγειρος ενός κόσμου / που ατάκτως φεύγει στο πουθενά / μιλώ για καταργημένα αισθήματα / σ’ αγνώστους που προσπερνούν / αδιάφοροι για ιδανικά κι αγύριστα.
ΕΡ: Και γιατί λέει ότι το κάνει αυτό;
ΑΠ: Γράφω εις μνήμην της επερχόμενης λήθης
ΕΡ: Τι σημαίνει γι αυτόν η ιδιότητα του συγγραφέα;
ΑΠ: Συγγράφω / σημαίνει πως επιτέλους εμπιστεύομαι / αυτόν τον άλλο μέσα μου / που γράφουμε μαζί.
ΕΡ: Τι είναι γι αυτόν η ποίηση;
ΑΠ: Ο αρχαίος τρόπος / να μετρούμε τα πράγματα / με γνώμονα τη σκιά τους // αποκαλύπτει ταυτόχρονα / και το ειδικό τους βάρος
Σχόλιο: Ο Γ. Π. μετριέται με τη ζωή του και παρατηρεί πως το ειδικό της βάρος έχει μονάδα μέτρησης την ποίηση.
Ανθή Μαρωνίτη, Τα μικρά που δεν πρόλαβες, Άγρα
ΕΡ: Τι είσαστε για τη δημιουργό σας;
ΑΠ: …καταφυγή η σκόρπια φαντασία / ο δύσθυμος κόσμος του εγώ / Εκεί δικάζομαι εκεί παρηγοριέμαι
ΕΡ: Πώς προκύψατε;
ΑΠ: μπορεί να συμβεί κι από τρόμο / η επιθυμία
ΕΡ: Γιατί σας δημιούργησε; Τι ζητούσε από σας;
ΑΠ: …Κάτι μελαγχολικά δικό της / να την περιβάλλει στοργικά
ΕΡ: Τι νιώθει μέσα σας;
ΑΠ: Γλυκιά αίσθηση παράνομης ελευθερίας
ΕΡ: Ποιος ήταν ο λόγος που κατέφυγε σε σας; Τι βρίσκει σε σας;
ΑΠ: Πυκνοκατοικημένη η μοναξιά / Λεπτομέρειες σε μεγέθυνση
Σχόλιο: Η Ανθή Μαρωνίτη συλλέγει ημιπολύτιμα στοιχεία από το βυθό του χρόνου της και τα δένει σε περίτεχνα χάρτινα τιμαλφή.
Κλεοπάτρα Λυμπέρη: Το μηδέν σε φωλιά, Γαβριηλίδης
ΕΡ: Ποιο ήταν το σκεπτικό της δημιουργού σας για να προχωρήσει στο ποιείν;
ΑΠ: Μόνο ο ποιητής δικαιούται να βαφτίζει το Α, Β* / το Β, δάσος * το Γ, φασιανό * το φασιανό / να στέλνει στον πάγο για πατινάζ.
ΕΡ: Πώς σας γράφει;
ΑΠ: -εκεί στα ύψη, ο νους κωπηλάτης / όλο κωπηλατεί μια καλή μια ανάποδη μια / καλή μια ανάποδη
ΕΡ:
ΑΠ: Όμως υπάρχεις εσύ, ουράνιε επιβήτορα ποίημα/ μες στο φιλί σου σώζομαι, σχηματίζομαι ξανά / κι ολόκληρη γίνομαι: η όραση, η ακοή
ΕΡ: Πώς βλέπει τον εαυτό της ως δημιουργό;
ΑΠ: Ο ποιητής, τοξευτής. Πριν τοξεύσω ας παίξω:
ΕΡ: Το ποιείν παίζει συχνά με το φιλοσοφείν. Τι πιστεύει για τη φιλοσοφία;
ΑΠ: Λιθοξόος στα λόγια ο φιλόσοφος. / Έχει ξεχάσει: το σύμπαν τέμνεται οριζοντίως και καθέτως / από ιδέες που αναιρούν η μια την άλλη
ΕΡ: Την απασχολεί η ουσία των εννοιών. Και ποιητικά και φιλοσοφικά. Ένα παράδειγμα;
ΑΠ: Τι θλίψη να μη σημαίνω τίποτα, λέει η λέξη αγαπώ / (ωστόσο κοιτάζεται στον καθρέφτη / πολλαπλασιάζει ξανά τον εαυτό της, ελπίζει)
ΕΡ: Τι την απασχολεί στο βάθος – βάθος;
ΑΠ: Ποίημα, ποιος είσαι; Ποιοι είμαστε όλοι οι / κρυμμένοι στο ένα αυτόν που τώρα μιλά;
ΕΡ: Μεταφέρετε κάποιο μήνυμα;
ΑΠ: Για πόσο μπορείς να συνεχίσεις τις ερωτήσεις; Μήπως / είναι καλύτερες οι απαντήσεις;
Σχόλιο: Η Κλεοπάτρα Λυμπέρη παραμονεύει, ορμάει, κυνηγά, εντοπίζει ιδέες στον αέρα, τις αρπάζει απ’ την ουρά, παίζει μαζί τους - και τις κατασπαράζει.
Δημήτρης Αθηνάκης: Φτηνό κρεβάτι, Πόλις
ΕΡ: Έχετε ποιηθεί για κάποια συγκεκριμένη ανάγκη του δημιουργού σας;
ΑΠ: Αυτό το ποίημα γράφτηκε στη συνταγή του ψυχιάτρου / ανάμεσα στο ΑΜΚΑ μου / και στα λεξοτανίλ / γιατί ποτέ δεν είπα σαγαπώ / μου είπαν
ΕΡ: …Άρα, γραφτήκατε έχοντας κάποια συγκεκριμένη αποστολή;
ΑΠ: … αφού ο θεός εμένανε /-που με βλέπεις- / με τιμωρεί με πολλή πραγματικότητα / και χρειάζονται δυο κόσμοι /για να την αντέξεις / ένας για το σώμα σου / κι ένας για το μυαλό σου
ΕΡ: Πώς γράφονται τα ποιήματα κατά την άποψη του δημιουργού σας;
ΑΠ: …συνεχίζεις να μετριέσαι με τα πράγματα / μέχρι να πετύχεις τη στιγμή / έστω και από τύχη
ΕΡ: Γιατί ένιωσε υποχρεωμένος να γράψει;
ΑΠ: τελικώς /αναγκάστηκα για ν’ απαντήσω / να γράψω ένα ολόκληρο ποίημα / κανένα ερώτημα της προκοπής δεν φτιάχνει ποίημα /- το μ’ αγαπάς ή τσάμπα πίνω εξαιρείται- / εγκλωβίζοντάς με ξανά στη χρησιμότητα
ΕΡ: Σε αντίθεση με τους προηγούμενους, δεν δείχνει να σέβεται τις λέξεις. Γιατί;
ΑΠ: …λίγο να θυμηθείς πώς γίνεται ο άνθρωπος ζώο / να πώς εμφανίζεται ο κόσμος που / δεν χρειάζεται τις λέξεις
Σχόλιο: Ο Δημήτρης Αθηνάκης πεζολογεί σε αφύλαχτες διαβάσεις ποίησης και αποστέλλει βιαστικές ανταποκρίσεις από δυστοπικές ιδιωτικές περιοχές.
Θωμάς Τσαλαπάτης: Γεωγραφίες των ΦΡΙΤΣ και των ΛΑΝΓΚ, Εκάτη
ΕΡ: Πώς γράφει ο δημιουργός σας;
ΑΠ: Με την αγωνία της τάξης και το στίγμα του χάους. Με μια εξουσία απρόθυμη, θυμωμένη.
ΕΡ: Και, πώς θα ήθελε να γράφει;
ΑΠ: Άλλοι χτίζουν το χνάρι τους από άχυρο και άλλοι από ξύλο. Κάποιοι λίγοι από πέτρα. Και είναι και κάποιοι που το χτίζουν από μια ανάσα που όλα θα τα σαρώσει.
ΕΡ: Γιατί, κατά την άποψή του, υπάρχει η ανάγκη της ποίησης;
ΑΠ: Είναι γιατί κάποιοι έκλεψαν όλες τις πόρτες της πόλης. Ταυτόχρονα, ξαφνικά, αμετάκλητα. Όλες τις πόρτες της πόλης.
ΕΡ: Πώς εξελίσσεται η γραφή;
ΑΠ: Απ’ τα μέσα στο έξω σου / ίσα στο θάνατό σου
ΕΡ: Πώς άρχισε να γράφει ποίηση;
ΑΠ: …ξύπνησα με 20 λέξεις λιγότερες. Όταν ξεκίνησε έχανα μόλις πέντε τη μέρα. Μα μέσα η σιωπή επιταχύνει. Κάθε πρόταση μια δυσάρεστη έκπληξη. Και γω, εδώ και καιρό, μιλώ όλο και πιο λίγο
Σχόλιο: Ο Θωμάς Τσαλαπάτης εκθέτει προκλητικά το φορτίο, τις αποσκευές και τα καύσιμά του: τα έχει σε αφθονία.
Αντωνία Μποτονάκη, Τέρμα θεού, Γαβριηλίδης
ΕΡ: Τι είναι τα ποιήματα για τη δημιουργό σας;
ΑΠ: Τα ποιήματα είναι οστά λευκά / πλυμένα με γλυκό κρασί / απαλλαγμένα μνήμης αλγεινής
ΕΡ: Και τι άλλο, πέρα απ’ αυτό;
ΑΠ: Ποίημα είναι ο πόνος –φάντασμα / στο χέρι που ’χει λείψει. / Το αίσθημα του πόνου – αν με καταλαβαίνεις
ΕΡ: Γιατί άρχισε να γράφει;
ΑΠ: Ο λόγος πρέπει να ειπωθεί / αλλιώς κακοφορμίζει
ΕΡ: Τι ήταν αυτό που την έκανε ν’ αρχίσει να γράφει;
ΑΠ: Για πού για πού κινήσαμε; / Απάντηση καμία / Πως πουθενά δεν πάμε / κι ούτε ποτέ μας φύγαμε.
ΕΡ: Τι θα θέλατε να μας μεταφέρετε;
ΑΠ: …μη σπαταλάτε τους συμβολισμούς. //Τι θ’ απομείνει;
Σχόλιο: Η Αντωνία Μποτονάκη αντλεί από μεγάλο βάθος έρμα ναυαγίων, διασπά το βάρος του και μνημειώνει μ’ αυτό απλές σκέψεις και λυπημένα στιγμιότυπα καθημερινής ζωής .
Μαρία Τοπάλη: Μαζί τ’ ακούγαμε, Πατάκης
ΕΡ: Τι είναι η ποίηση για τη δημιουργό σας;
ΑΠ: Άνθη – φλόγα –πάγος /άνθη – φλόγα – πάγος / ενορχήστρωση
ΕΡ: Ποιες λέει πως είναι οι αποσκευές της και οι προθέσεις της;
ΑΠ: Οι λέξεις μου. //Ας πάρουμε τον διάδρομο του οίκτου. (Και πού’ σαι; Το νου σου, θέλω απ’ όλα. Ομοιοκαταληξίες, παρηχήσεις, τον πατέρα του και τη μάνα του)
ΕΡ: Πώς λειτουργεί γράφοντας;
ΑΠ: Πάρε τη λέξη-σώμα και στηρίξου πάνω της / στο κέντρο. // Η λέξη κέντρο / κυριολεκτικά /κακόφημη
ΕΡ: Και ποιο είναι το πιστεύω της;
ΑΠ: Αν έχεις τροφή και νερό, καλή υγεία, πάντα υπάρχει η δυνατότητα να βρεις τον δρόμο. / Κι αν κάτι πάει στραβά, θα σε στοιχειώσει ο Νότιος Πόλος, τίποτα λιγότερο
ΕΡ: Τι αίσθηση αποκομίζει συνήθως γράφοντάς σας;
ΑΠ: Οι τυχερές μου λέξεις πάλι δεν κληρώθηκαν / (σήμερα-σήμερα)
Σχόλιο: Η Μαρία Τοπάλη παίζει έξυπνα πλην απλά εγκεφαλικά παιχνίδια με την πολυπλοκότητά της, και χάνει.
Όλγα Παπακώστα, Μεταμορφώ(θ)εις, Πατάκης
ΕΡ: Τι ωθεί την δημιουργό σας να σας γράφει;
Π: …το πρόβλημα είναι ότι παίρνω πολύ σοβαρά τα μηνύματα ή μάλλον / το πρόβλημα είναι ότι βλέπω στα πάντα μηνύματα όπως / οι ψυχικά ασθενείς με παρόμοια ένταση με αντίστοιχη / φαντασία με σχεδόν κωμική επινοητικότητα
ΕΡ: Τι ακριβώς συνειδητοποίησε και άρχισε να σας γράφει;
ΑΠ: Αυτό που δεν συνέβη / δεν ήταν το ίδιο /μ’ αυτό που θα / μπορούσε να συμβεί.
ΕΡ: Γιατί, κατά την άποψή της, γράφουν (και διαβάζουν) ποιήματα οι άνθρωποι;
ΑΠ: έχουμε ανάγκη από πολλές αλήθειες / για να διαλέγει ο καθένας όποια θέλει / και να μπορεί να οικτίρει τους υπόλοιπους
ΕΡ: Πώς αντιμετωπίζει την πραγματική ζωή;
ΑΠ: Με την πραγματικότητα γνωριστήκαμε πολύ πρόσφατα δεν έχω ακόμα σχηματίσει ολοκληρωμένη γνώμη το ήξερα πως ήταν άσχημη άρα δεν είναι εκεί το θέμα ας πούμε όμως ότι την περίμενα πιο έξυπνη… αδυνατώ να καταλάβω αυτό τον θόρυβο που έχει προκληθεί γύρω από τ’ όνομά της
ΕΡ: Έχει καταλήξει σε κάποιο συμπέρασμα;
ΑΠ: η Ιστορία είναι μηχανή / θεριζο/ αλωνιστική
Σχόλιο: Η Όλγα Παπακώστα γράφει υποψιασμένη αλλά αθώα, συχνά αιφνιδιασμένη, αλλά όχι απροετοίμαστη.
© Poeticanet
Ημ/νία δημοσίευσης: 3 Μαΐου 2020
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 18
- Στάθης Κουτσούνης, Μπροστά σε αλλότριο ρόπτρο. Κριτικές επισκέψεις και άλλα κείμενα (1989 - 2020)
- Παυλίνα Παμπούδη, Νυχτολόγιο,
- Για το βιβλίο του Γιώργου Βέη: ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΕΚΕΙ ΑΠ' ΟΠΟΥ ΞΕΚΙΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΦΘΑΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 16
- Βασιλική Ράπτη, Η λεπταίσθητη Λαίδη μου
- Αλέξιος Μάινας, Προσκόμματα και ποιμαντικές λύσεις...
- Αλέξιος Μάινας, Προσκόμματα και ποιμαντικές λύσεις
- Θεοδόσης Πυλαρινός: Ο ποιητής Αντώνης Φωστιέρης
- οι Κυψέλες του Γιώργου Αλισάνογλου και η Παπούσα της Βίκυς Κατσαρού
- Ποιητική της ζωής
- ΑΝΤΩΝΗΣ ΦΩΣΤΙΕΡΗΣ – "ΘΑΝΑΤΟΣ Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ"
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 15
- Χλόη Κουτσουμπέλη, Η γυμνή μοναξιά του ποιητή Όμικρον
- Παυλίνα Παμπούδη, Σημειώσεις για το άγραφο
- Παυλίνα Παμπούδη, Σημειώσεις για το άγραφο
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 14
- ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΛΕΞΙΟΥ, Φωτογραφία ξωμάχου ή Τα μάγια
- Άννα Γρίβα, Δαιμόνιοι
- Στου κανενός τη χώρα του Στάθη Κουτσούνη,
- Παναγιώτα Λάσκαρη, “Μικρή σπουδή πάνω στο πρόσωπο ενός Τεύκρου – Συνομιλώντας με τον Γιώργο Σεφέρη”
- Χρύσα Ευστ. Αλεξοπούλου, Πορείες Κατάδυσης
- ΣΑΤΙΡΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗ: ΛΙΓΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΑ PIXELS ΤΟΥ Δ. ΚΟΣΜΠΟΥΛΟΥ
- Πέτρος Γκολίτσης, Σφαχτάρια στο λευκό, Θράκα, 2020
- ΟΙ ΑΝΘΙΣΜΕΝΕΣ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΤΗΣ ΑΝΘΟΥΛΑΣ (ΔΑΝΙΗΛ)
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 13
- Ο χρόνος είναι ποίηση
- Στάθης Κουτσούνης Άννα Βασιάδη,
- ΟΙ ΠΟΛΛΑΠΛΟΙ ΚΟΣΜΟΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΕΗ
- Γιώργος Βέης, Βράχια
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 12
- Ο θρίαμβος του ασήμαντου, του ανώνυμου και του μηδαμινού. Ιωάννης Πανουτσόπουλος
- Ανθούλα Δανιήλ "Δεκαετίες τερματίζουν όλες μαζί στο νήμα"
- Βασίλης Λαδάς, "Λεύκωμα"
- Αποξέοντας τον παλίμψηστο συμβατικό πάπυρο και «σκρατσάροντας» τον ηλεκτρονικό: «Η ποίηση να είναι ασφαλής!»
- Με το μέτρο της ποίησης
- Ξαναδιαβάζοντας τη συλλογή του Αντώνη Φωστιέρη Ποίηση μες στην Ποίηση
- Δημήτρη Χουλιαράκη, Ψυχή στα δόντια,
- Ξάνθος Μαϊντάς, Αφανών Γυναικών
- Alda Merini, Θεϊκή μανία, μτφρ. Έλσα Κορνέτη
- SILENCIO / ΣΙΩΠΗ
- Σάρα Θηλυκού, Το όνομά τους
- Eva Runefelt, Στα χέρια της μνήμης
- ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΟΥ ΠΛΗΚΤΡΟΛΟΓΙΟΥ
- Ρούλας Αλαβέρα, Ηλεκτρονικός Πάπυρος,
- ΔΗΜΗΤΡΑ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ: ΕΙΚΟΣΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΧΤΥΠΟΙ ΚΑΙ ΣΙΩΠΗ
- KATOIKOI TΟΥ ΠΛΗΚΤΡΟΛΟΓΙΟΥ 2
- Λαθραία οργή, της Λίλυς Εξαρχοπούλου (εκδόσεις Μελάνι 2018)
- Ο κόσμος «γεννιέται» σε τρεις πράξεις
- Παναγιώτης Αρβανίτης, Παράθυρο στο Βερολίνο, Γαβριηλίδης, 2019
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 11
- Η θαμπάδα της ύπαρξης ( ή η λευκόφαιη υφή της)
- Αλόη Σιδέρη, Ανάμεσα στο μακριά και το πιο μακριά
- Μάρκος Δενδρινός, Το χρυσάφι του Δόγη
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 9
- ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΟΥ ΠΛΗΚΤΡΟΛΟΓΙΟΥ
- Τάναϊς: Μία δοκιμή στην ποίηση του Ιωσήφ Βεντούρα
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ
- Κώστα Βούλγαρη, Η αλήθεια, Και ο άλυπος θάνατος
- Fátima Fernandes, Εξορκισμός
- Kώστας Λιννός, Μετασχηματισμοί Δ΄
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 8
- Άντζελα Γεωργοτά, Το ανεπίδοτο της συντριβής
- Λουκάς Τζόγιας, Αποσπάσματα καλών τρόπων
- Eλένη Βελέντζα, Ίσως πόθοι
- Γιώργος Καρτάκης, Ο θρίαμβος της λογικής
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 7
- Ηρώ Νικοπούλου, Το πριν και το μετά την παύλα,
- Ο Ηλίας Γκρής, «Σαν άλλος Οιδίποδας»
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ
- Το γεγονός της γραφής στο περιθώριο
- ΕΙΡΗΝΗ ΡΗΝΙΩΤΗ: «ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΜΟΝΟ»
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 6
- "Μια βόλτα μόνο" της Ειρήνης Ρηνιώτη
- Ασημίνα Ξηρογιάννη, Λίγη φθορά για γούρι
- «Σκοτεινή Κλωστή Δεμένη» της Άννας Γρίβα
- «Λευκός Καμβάς» της Αναστασίας Παρασκευουλάκου
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 5
- Aντιγόνη Κατσαδήμα, Φτιάχνοντάς τα με τον Βαλερύ
- Η ΕΣΩΤΕΡΗ ΦΥΣΗ Νικόλας Ευαντινός
- Γιώργος Βέης, Για ένα πιάτο χόρτα
- ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΔΕΜΕΡΤΖΗ «Πώς κλίνεται το ρήμα όλλυμι»
- «Ανθολογία σύγχρονης αραβικής ποίησης»
- ΓΙΩΤΑ ΜΑΡΚΟΥ, Χορός Σαλτιμπάγκων
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ
- Θανάσης Χατζόπουλος: Φιλί της Ζωής
- Δημήτρης Αθανασίου, Αναχρονισμοί και ψίθυροι
- Ανδρέας Λασκαράτος, Δημοτικά τραγουδάκια
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ
- Για ένα πιάτο χόρτα
- Οι ποιητικές ψηφίδες του Χάρη Μιχαλόπουλου
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ
- Παναγιώτης Αρβανίτης, «Ο τυφλός επισκέπτης»,
- Άρις Kουτούγκος, Καλοκαίρια Τρόπος του λέγειν
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ
- Πορτρέτο Πριν το Σκοτάδι της Λιάνας Σακελλίου
- Κατερίνα Κούσουλα "Ο ΤΩΝ ΩΡΑΙΩΝ ΜΑΚΑΡΩΝ-περιοδεύων κήπος επταήμερος
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ
- Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ
- Ιωσήφ Βεντούρας: Το παιχνίδι
- Ηλίας Τσέχος: Α γ ρ ι ό χ ο ρ τ ο σ τ ό μ α
- Χρυσούλα Σπυρέλη: Ο Ποιητής Αλέξανδρος Βαρόπουλος
- Χρυσούλα Σπυρέλη: Ο ποιητής Τάκης Καρβέλης
- ΦΡΟΣΟΥΛΑ ΚΟΛΟΣΙΑΤΟΥ - ΕΥΦΡΟΣΥΝΗ ΜΑΝΤΑ ΛΑΖΑΡΟΥ
- Από τη μνήμη στο ταξίδι και αντίστροφα: μια σύντομη περιδιάβαση στο ποιητικό έργο του Γ. Βέη
- Σταυρούλα Χριστοδουλάκου - Όπου να ’ναι θα βρέξει
- Δημήτρης Κοσμόπουλος - Κατόπιν εορτής
- TANAIS
- ΦΩΤΗΣ ΚΑΓΓΕΛΑΡΗΣ
- ΓΙΩΡΓΗΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ: Η ποίηση των αιώνιων ιδεών
- Ενηλικίωση της ουτοπίας
- Στιγμιότυπα του σώματος
- ΠΟΛΥ ΜΑΜΑΚΑΚΗ: Υπόσχεση διάρκειας και ουσίας
- Το Στιχάρι της Άντειας Φραντζή: μικρές ιστορίες αναγνώσεων
- Παναγιώτης Κερασίδης - Ενηλικίωση της ουτοπίας
- Στάθης Κουτσούνης - Στιγμιότυπα του σώματος
- Ζωή Σαμαρά
- Έφη Καλογεροπούλου - Άμμος
- Δώρα Κασκάλη - Ανταλλακτήριο ηδονών
- Αγγελική Κορρέ - Ο μονόκερως και η ψύχωση
- Μαρία Κουλούρη - Μουσείο άδειο
- Ελένη Κοφτερού - Γράμμα σε γενέθλια πόλη
- Πόλυ Χατζημανωλάκη - Το αλφαβητάρι των πουλιών
- Παναγιώτης Μαυρίδης - Επί παντός επιστητού
- Κώστας Λιννός - Μετασχηματισμοί Γ΄
- Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΣΩΤΗΡΗΣ Π. ΒΑΡΝΑΒΑΣ
- ΕΦ’ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΥΛΗΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΥΛΗΣ
- Πόλυ Μαμακάκη - Περίπατοι στον κήπο για δύο (poema, 2013)
- Γεωργίου Δ. Μπίκου, «Το βιβλίο ως διδακτικό μέσο και οι κυρίαρχοι τρόποι ανάγνωσης
- Ωδή και Ελεγεία των (μεταφραστικών) οδών
- Βασίλης Κάρδαρης ΜΙΜΗΣΗ ΓΥΝΑΙΚΑΣ
- Μαρία Κουλούρη - "Μουσείο Άδειο" (Μελάνι, 2013)
- «Θαύμα Ιδέσθαι» της Αθηνάς Παπαδάκη
- Της μη συμμορφώσεως άγιοι
- Από την Ύβρη στη Νέμεση
- Γιώργου Δουατζή, Πατρίδα των καιρών
- ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΣΙΝΤΑΒΗΣ
- Τα πηγάδια της Ιστορίας, του Χ. Χατζήπαπα
- Δήμητρα Χ. Χριστοδούλου, Ο τρόμος ως απλή μηχανή,
- ΧΑΡΑΣ ΣΑΡΛΙΚΙΩΤΗ: ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΙ ΤΟΠΟΙ
- ΝΑΤΑΛΙΑ ΚΑΤΣΟΥ: Κοχλίας
- Κυριάκος Συφιλτζόγλου: «Έκαστος εφ’ ω ετάφη»
- Γιώργος Αλισάνογλου
- ΑΓΑΘΗ ΔΗΜΗΤΡΟΥΚΑ, Di cani e d’ altro
- Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, Κάπου περνούσε μια φωνή
- ΘΕΩΝΗ ΚΟΤΙΝΗ: Θεός ή αγάπη
- ΛΙΑΝΑ ΣΑΚΚΕΛΙΟΥ: Πορτρέτο πριν το σκοτάδι
- ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΟΠΟΥΛΟΥ: Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ
- Γιώργος Βέης: Μετάξι στον κήπο
- Κυριακή Αν. Λυμπέρη: ΕΜΑΥΤΟΥ
- Βασίλης Ζηλάκος: Η Κούπα του τσαγιού
- Η ανεξαρτησία της ποίησης
- Νεκταρία Μενδρινού: Αειθαλή και Φυλλοβόλα
- Ιορδάνης Παπαδόπουλος: Το βουνό και ο ποιητής δεν πήραν είδηση
- Αντιγόνη Φέσσα: Προσευχή πουλιού
- Γιώργος Βέης: Η Εμμένεια της Ποίησης
- Νίκος Ερηνάκης: Πρόλογος
- Γιώργος Βέης: Ν όπως Νοσταλγία
- ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΠΕΛΕΖΙΝΗΣ: ΠΑΛΑΙΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΘΕΜΑΤΑ
- Στον Ύπνο του Ποιητή του ΝΟΤΗ ΓΕΡΟΝΤΑ
- Γιώργος Βέης, Ν όπως Νοσταλγία
- Γιάννης Πάσχος, Ζωή εκτός ωραρίου
- Γιάννης Κοντός, Ηλεκτρισμένη πόλη
- Ιουλίτα Ηλιοπούλου, 11 τόποι για ένα 1 καλοκαίρι
- Στάθης Κουτσούνης, Έντομα στην εντατική
- Γιώργος Αραμπατζής: Παραβολές του κινηματογράφου
- Δημήτρης Λαμπρέλλης: Η μυστική αποβάθρα
- Γιώργος Βέλτσος: Από Βηθανίας
- Αριστέα Παπαλεξάνδρου: Ωδικά πτηνά
- Δημήτρης Ελευθεράκης: Ρέκβιεμ για ένα φίλο
- Χάρης Ψαρράς, η δόξα της ανεμελιάς
- Παναγιώτης Κερασίδης, Λείπουμε
- Έφη Πυρπάσου: Ξενάγηση
- Γιάννης Στίγκας: Η όραση θ' αρχίσει ξανά
- Κλεοπάτρα Λυμπέρη: Η μουσική των σφαιρών
- Μανόλης Πρατικάκης: Το αόρατο πλήθος
- Πανάγος Πέππας: Ημερίδα
- Άννα Γριμάνη: «Venetia»
- Σπύρος Λ. Βρεττός : «Συνέβη»
- Πάνος Κυπαρίσσης : «Το χώμα που μένει»
- Αντώνης Μακρυδημήτρης: Η ακριβολογία των ονείρων
- ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΕΝΗΝΤΑ ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ του Paul Celan
- ΥΠΟΔΕΙΓΜΑΤΙΚΟ ΑΙΣΘΗΤΙΚΟ ΜΟΡΦΩΜΑ της Δήμητρας Χ. Χριστοδούλου
- Wallace Stevens: Δεκατρείς τρόποι να κοιτάς ένα κοτσύφι και άλλα ποιήματα
- Σωτήρης Σαράκης: «Η τελετή» του Χρίστου Παπαγεωργίου
- Κλεοπάτρα Λυμπέρη: «Η μουσική των σφαιρών» του Χρίστου Παπαγεωργίου
- Ανθή Μαρωνίτη, Το ακόντιο του Γιώργου Βέη
- Ο Άνθρωπος από τη Γαλιλαία: ένα χριστολογικό ποίημα για τη σιωπή του Θεού
- ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΚΟΣΜΩΝ του Γιώργου Βέη
- Ο βίος και το έργο του Ανδρέα Κάλβου του Λεύκιου Ζαφειρίου
- Σπύρος Λ. Βρεττός, Το εγκώμιο της φυγής, εκδ. Γαβριηλίδης, 2006.
- ΓΕΝΝΗΤΡΙΕΣ του Γιάννη Δάλλα
- ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΤΗΣ ΑΣΦΑΛΤΟΥ της Μαρίας Κυρτζάκη
- ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ του Νίκου Σπανού
- ΑΣΦΥΚΤΙΟΝΙΑ του Αλέξανδρου Σ. Αρδαβάνη
- Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΞΕΝΩΝΑΣ του Μανόλη Πρατικάκη
- ΛΟΝΔΙΝΟ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ της Μαρίας Τοπάλη
- ΠΕΡΑ ΑΠ' ΤΗ ΜΕΡΑ του Νίκου Βιολάρη
- Η ΑΠΑΤΗ ΤΗΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗΣ του Ζάχου Σιαφλέκη
- ΛΕΞΕΙΣ ΓΡΑΜΜΕΝΕΣ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ του Gaston Baquero
- ΕΒΡΑΙΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΟΥ ΜΕΣΑΙΩΝΑ του Ιωσήφ Βεντούρα
- ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΕΣ ΜΕΤΑΒΟΛΕΣ του Μιχαήλ Μήτρα
- ΔΙΑΜΕΡΙΣΕΙΣ του Δημήτρη Κατσαγάνη