Ο Εουτζέν Σούτσιου γεννήθηκε στο Arad το 1952.
Πρωτοεμφανίστηκε με την συλλογή ποιημάτων Bucuria anonimatului (Η χαρά της ανωνυμίας) το 1979.
Αρθρογραφεί και δημοσιεύει ποιήματα σε λογοτοχνικά περιοδικά της Ρουμανίας.
Είναι μέλος της Ενώσεως Ρουμάνων Συγγραφέων.
Στον Σούτσιου αναφέρεται και η μελέτη του Radu G. Țeposu, Istoria tragica & grotesca a intunecatului deceniu literar noua, 1993 (Η Τραγική και γκροτέσκα ιστορία της λογοτεχνικής δεκαετίας του ενενήντα, 1993).

Motanul

București: Cartea Românească [εκδ. Οίκος της Ενώσεως Ρουμάνων Συγγραφέων], εικονογράφηση Mircia Dumitrescu, 2011. Η έκδοση αυτή, μαζί με το Ρουμανικό πρωτότυπο, περιέχει και μεταφράσεις του στα Αγγλικά, Γαλλικά και Γερμανικά.

Eram în relaţii bune
de ziua mea o ţigară
de ziua lui o ţigară
negru pufos cu ochii verzi
mustăţi de husar
răsucite pe deget
şi-a-nvechit gheara în aşternutul meu

îl sărutam pe coaste
când îşi muta inima
de pe stânga pe dreapta
şi cu un grăunte din somnul
lui învelea luminile
din staţia de tramvai
ca să nu-mi bată în ochi

sunt prea multe emoţii
pe centimetru pătrat
pe mine nu mă mai interesează
cine a inventat omul
mă interesează
cine a inventat motanul
şi de ce încap în
el atâtea piramide
de ce „pisica verde
proaspătă ca iarba”
vine la el să-l întrebe despre perşi

Eustache – aşa-l cheamă
o urăşte pe Frida
stă adesea pe un scăunel
suflă într-o trompetă
şi scoate un vuiet monoton
şi câlţos ca lâna de oaie
rămasă toamna pe câmp
în scaieţi

ne asurzeşte pe toţi

când îşi curăţă instrumentul
din muştiuc în loc de salivă
sar nişte litere mici
ca puricii

Ο Γάτος

Οι  σχέσεις μας άριστες
στα γενεθλιά μου τσιγάρο
στα γενεθλιά του τσιγάρο
μαύρος πουφ πρασινομάτης
μουστάκια ουσάρου
δαχτυλόστριφτα
τα νύχια του ενηλικιώθηκαν στα στρωσίδια μου

τον φιλούσα στα πλευρά
όταν μετακόμιζε την καρδιά του
από τ᾽αριστερά στα δεξιά
και όταν με ένα σπυρί του ύπνου του
κουκούλωνε τα φώτα
στην στάση των τραμ
γιά να μη με τυφλώνουν

πάρα πολλά τα συναισθήματα
κατά τετραγωνικό εκατοστό
εμένα πάει δεν μ᾽ενδιαφέρει άλλο
ποιός εφηύρε τον άνθρωπο
μ᾽ενδιαφέρει
ποιός εφηύρε τον γάτο
και γιατί χωρούν μέσα
του τόσες πυραμίδες
γιατί "η πράσινη γάτα
η φρέσκια σαν την χλόη"
έρχεται αυτόν να ρωτήσει για τους Περσες

Ο Ευστάθιος—έτσι λέγεται
μισεί την Φρίντα
κάθεται συχά σ᾽ένα σκαμνάκι
φυσάει σε καμιά τρομπέτα
και βγάζει έναν ήχο μονότονο
σαν τζίβα και σαν μαλλί προβάτου
που ξέμεινε το φθινόπωρο στον κάμπο
στα θάμνα

μας ξεκουφαίνει όλους

όταν καθαρίζει το όργανο του
στο επιστόμιο αντί σάλιου
ξεπετιούνται κάτι γραμματάκια μικρά
σαν ψύλλοι
και ακατάληπτα

--έπαιξα τα πάντα σ᾽ένα χαρτί
ελεγε δεν ξαναγράφω με λέξεις
θα γράφω μόνο με αυτό το αλφάβητο
πολύ πιό ασφαλές έτσι
πετιέμαι απ᾽τους θάμνους
και σφίγγω το αμαξάκι απ᾽τον λαιμό
ναι ναι πολύ πιό ασφαλές έτσι

και πάλι βγάζει εκείνο το βουητό
και μας ξεκουφαίνει όλους

πού και πού πέφτει σε μελαγχολία
σε σκέψεις
τα μάτια του γίνονται πρασινογάλαζα
το αρχαίο μουστάκι ισιώνει
πίσω απ᾽τα αυτιά του κρέμονται
τσαμπιά κλεψύδρες
«ξέρεις, εγώ δεν γνώρισα ενηλικίωση

μόνο εφηβεία και γερατειά
το αλφάβητο ειναι μία περιπέτεια
δεν αξίζει να κάνεις προφητείες»

εν ολίγοις
υπήρξε ένας ανακριβής θεός
καθωσπρέπει

Δεν χτυπάει το κουδούνι δεν ειδοποιεί
ανοίγειτην πόρτα με το κεφάλι
λέει πως είναι ορθόδοξος
ανάβει πέντε κεριά για τους ζωντανούς

ροβολάει στο πάτωμα
θρονιάζεται στο γραφείο
και μου ανακρίνει έναν στίχο
μετά από λίγο κουρασμένος
σκουπίζει το μέτωπό του
σηκώνεται και χτυπάει την γροθιά του στο τραπέζι.
μου βάζει την λάμπα στα μάτια
να δει αν άκουσα
το ποίημα μου με τα δόντια

--έλα, λέει (και μου κλείνει το μάτι)
κάνουμε διάλειμμα
πάρε την γυναίκα σου—βγαίνουμε

βαζουμε  τα καλά μας εμείς
για την πόλη
στέκουμε μαρμαρωμένοι
σαν κάτι ακακίες χαμένοι στην είσοδο

σήμερα δεν βγαίνουμε τελικά
καθόμαστε σπίτι
και βροντάει την πόρτα με το κεφάλι
που ακούγεται μέχρι έεε
την Αλεξάνδρεια

από τον γάτο μου
άρχισε να στάζει νερό
με μία και μόνο σταγόνα του
θεμελιώνεις μιάν έρημο

έτσι—σαν κάποιο μυστικό
ανάμεσα στα βλέφαρα

Μετάφραση από τα Ρουμανικά
Σταύρου Δεληγιώργη