GEORGE KALOGERIS

Δύο ποιήματα από τη συλλογή Camus: Carnets
Μετάφραση: Maria Zervos
 

30

Mια κυρία βόσκει μια γαζέλα στο Central Park.
Φωτεινές μανόλιες σα παγωτού ιταλικού χωνάκια.
Εκτός από τους φανοστάτες  τίποτα άλλο δεν λικνίζεται εδώ, Νερβάλ—
μα η νύχτα ζυγώνει σα μαύρος μουσικός της Μπλουζ,
σπρώχνοντας το πιάνο του σε ρόδες. Τι κι αν όλο τον κόσμο ακόμα
στέρνο με στέρνο αγκάλιαζα, τραγουδά, πάλι μονάχος θα ένιωθα, Χριστέ μου.

Του Β ο πατέρας. Γερμανός δικαστής του Ράιχ.
Ξαπλωμένη δίπλα του ξεφυλλίζει την Chaix-Indicateur*,
που ακόμη ενημερώνει για τα τελευταία δρομολόγια
των τρένων σε ολόκληρο τον κόσμο. Το μέτρημα θεραπεύει
την αϋπνία. Ναύτες Αμερικανοί στριφογυρνούν πάνω στον πάγο,
πιασμένοι χέρι-χέρι με τις δικές τους μελιστάλακτες σε φούστες πατινάζ.
 

32

Ένα χειμώνα ολόκληρο περίμενες τα μάτια των αμύγδαλων
που ανοίγουν σε μια νύχτα, και δεν ήταν παράλογο
να βρεις τη λεωφόρο Vallée des Consuls
στρωμένη με λευκά λουλούδια, στα τέλη του Φλεβάρη.
Και τώρα οι ανώνυμοι στέκονται στα παγωμένα τους κελιά
και σφίγγουνε τα κάγκελα. Η σιωπή τους ποτέ δεν είναι μακριά.

Αμφιθέατρο των λόφων: το Μάτι της Δίκης
ήδη συννεφιασμένο αλλά οι πάσσαλοι ακόμα αισθητά ζεστοί—
ερήμην δικαιοσύνη σαν η πετρωμένη παλάμη του απογεύματος
να πιέζεται επάνω στη σκοτισμένη καρδιά. Ο ξένος αποξενωμένος
από όλα εκτός από την στοργική αταραξία της φύσης. Της Αλγερίας
ακανόνιστοι βράχοι. Η θάλασσα πιότερο συντρίβεται στο σούρουπο.

30

In Central Park, a lady grazes a gazelle.
Magnolias bright as cones of Italian ice.
Here nothing sways from the slender lampposts, Nerval—
but night approaches like a black Blues musician,
pushing his piano on rollers. If I hugged everyone
to my breast, he sings, I'd still feel alone, Christ.

B's father. A German judge during the Reich.
His bedside reading the Chaix-Indicateur,
which still provides the most up to date schedules and routes
of all the trains in the world. Counting is a cure
for insomnia. American sailors circle the rink,
arm in arm with their sweethearts in skating skirts.

32

All winter long you waited for the eyes of the almonds
that open overnight, and there was nothing absurd
about waking to find the entire Vallée des Consuls
blanketed with white flowers, in late February.
And now the anonymous stand in their icy cells
and grip the bars. Their silence is never far away.

Amphitheater of the hills: the Eye of Dike
already clouded but the beams still palpably warm—
justice in absentia even as the stony palm
of evening is pressed to the troubled heart. The stranger
estranged from all but the tender indifference of nature.
Algeria's jagged cliffs. The sea more fraying at dusk.

*Chaix indicateur: Δελτίο δρομολογίων των τρένων