ΖΕΦΗ ΔΑΡΑΚΗ

 

Συναντήσεις στο άβατο

 

Ι

Το ποίημα έχει,
το δικό του παράφορο παρόν

Ύστερα
κλείνει τα ουράνια πίσω του
και χάνεται
σαν φτερούγα νεκρού

 

ΙΙ

...
Αυτό το ξωκλήσι ερειπωμένο
με κομμένη γλώσσα

Το κυνηγούν
τα παλιά σήμαντρα
των ψαλμών του

 

ΙΙΙ

                    να καίγεται ήσυχα

Έχεις ακούσει κυπαρίσσια
να μουρμουρίζουν βλάσφημα τραγούδια;
Ν' αναστενάζουν οι νεκροί ώσπου γλυκά
γλυκά, να πέσει μια βροχή να λησμονήσουν
                       το    λ η σ μ ο ν η μ ε ν ο    

ν' ανθίσει ένα κυκλάμινο στο πλάι στο μνήμα
ν ακαίγεται ήσυχα η ζωή

όχι σαν εκείνο τον στρατιώτη που
                        άυπνος και
εξακολουθούσε ως το πρωί
να πυροβολεί τον σκοτωμένο
 

β

Πες μας την Ιστορία! της 
       βροντοφώναζαν

Η ιστορία είναι ικρίωμα
μπόρεσε μόνο να ξεψυχίσει

 

IV

                                                                             Σ.Μ.
Roms ή  Roma - 1700 μ.Χ.

Πλέκοντας νήματα
Περνώντας χάντρες στο χρώμα
μιας ακραίας χαράς
ακραίας δυστυχίας,
κάνω τα ρούχα μου φτερά μεταναστεύω
στην αλητεία ως μουσουργός
και κλέφτης
Δεν μ' ενδιαφέρει η πολιτεία των ιδεών σας
Σφίγγω μαχαίρι το χορό στο χέρι
προσηλωμένος
στη δοξαριά που θα με ξεσηκώσει
Σ' ένα κάρο με το βιολί
κάτω απ' το κάθισμα
σφυροκοπάω τον ουρανό
κι αγάλλομαι με το Άγνωστό μου

 

Μαύρα μεσάνυχτα- το σώμα μου εν χορώ
                              με τη Μαρία
μετακινώ τη μοναξιά μου
ανένταχτη ελευθερία

​