ΕΥΤΥΧΙΑ  ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΛΟΥΚΙΔΟΥ

ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΜΕ ΕΠΙΓΡΑΦΗ 

                               
Πῶς γενόμην; πόθεν εἰμί; τίνος χάριν ἦλθον; ἀπελθεῖν; 
πῶς δύναμαι τι μαθεῖν μηδὲν ἐπιστάμενος; 
οὐδὲν ἐών γενόμην· πάλιν ἔσσομαι, ὡς πάρος ἦα·
οὐδὲν καὶ μηδὲν τῶν μερόπων τὸ γένος.
ἀλλ’ ἄγε μοι Βάκχοιο φιλήδονον ἔντυε νᾶμα· 
τοῦτο γάρ ἐστι κακῶν φάρμακον ἀντίδοτον.
                      
ΠΑΛΑΤΙΝΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ

             
Και να που τώρα 
αντικριστά καθόμαστε και τραγουδάμε 
κι ας μη βλεπόμαστε 
και να που το ανυπόγραφο 
την ίδια απόγνωση επιγράφει 
̶  δέρμα που ερωτοτροπεί με το οστό 
μα δεν το αποκαλύπτει 
αναρωτιέται σαν να απαντά 
κι ενώ απορεί ορίζει  ̶

γατί ορίζει αλλιώς η πυρκαγιά 
που ανάβει στους καθρέφτες 
την άνευ λόγου έκσταση 
όταν αδημονεί στα σκοτεινά 
το κοίλο να τετραγωνίσει 
να μη γλιστρά ο κόσμος πια
να μη σκοντάφτει 
αν και μετέωρος να μην κατρακυλά 
έτσι διακεκομμένος και έμφοβος 
από το ξαφνικό σταμάτημα 
της τραγικής ορχήστρας 
ή έστω να υποκριθεί 
πως ψηλαφεί την πρόθεση 
που εγκαινίασε τη μνήμη και το πένθος 
και έκτοτε 
ξεδιάντροπα τα πολλαπλασιάζει. 

Μα δεν διευθετείται το άδικο 
με το να παραπονεθεί ή να αυθαδιάσει
κι άλλωστε κι εμείς ίδια μ’ εσάς 
φοβόμαστε το μισοτελειωμένο 
κι ας ξέρουμε ότι 
μηδέν από μηδέν, μηδέν˙ 
πάντα μετά το χτύπημα 
θα ’ρχονται οι προκηρύξεις. 
~
Κι όσο για τη φήμη 
ότι αθώα του αίματος είναι μονίμως η καρδιά
πάει καιρός που πια κανείς μας δεν τη διαδίδει. 
Σπίτι που το πολιορκούν οι πιστωτές 
κατάντησε κι αυτή 
κι άλλοι που της ζητούν να επινοεί 
εξιλασμούς και αντίδοτα 
− παραλλαγές ευφάνταστες 
της απαράλλαχτης ακινησίας – 
φιλήδονα μουρμουρητά 
σαν ήχος πλάγιος φθινοπωρινός 
κάποιας λύπης πειθήνιας 
στα χάδια του εφιάλτη.
~
Και, ναι, δένει πισθάγκωνα τον φόβο η ορμή 
μα εκείνος αναπνέει
αφού κι ο έρωτας 
αδέξια προσποίηση επί του αντιπάλου˙ 
[τόσοι οργασμοί μετά και πάλι δ ε ν
τόσα ευρήματα ψιθυριστά 
καθώς τα χαμομήλια 
μα δ ε ν εξημερώνονται 
ο ορυμαγδός κι η πέτρα] 
και βέβαια ούτε εμείς μάθαμε ποτέ 
το τίνος χάριν και το πώς 
κι όπως εσάς μάς κυνηγά ο χρόνος. 

Μόνο καμιά φορά 
δύτες στα βάθη του φιλιού 
κρατάμε την ανάσα μας 
για ένα λεπτό υποδυόμαστε νεκρούς 
τη διάρκεια του άφωνου
αποστηθίζοντας.