Εκτύπωση του άρθρου
ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΥΝΤΕΛΗΣ
 
Με προσταγή ν’αναστενάζει ή Αναστεναγμών αηδόνα

 
Διαπύλια στα χείλη σου επέβαλα
Διατί διαμαρτυρήθηκες ότι είχες πια κοπιάσει
Βροχές φιλιών να επιδαψιλεύεις.
 
Σειρές δακτύλων φιλοπερίεργων
Τις θηλές σου ακατάληπτα ερέθιζαν
Την φενάκη  σου αδηφαγώς τραβούσαν
Κι άνεμος βογγητών αυτή αναστάτωνε
Στέρευαν τα κροκοδείλια δάκρυα σου
Και δεν πρόφταινα στον Αμαζόνιο εγκαίρως άλλους να ψαρέψω
 
Μονάχα οι πιο εκλεκτοί των τώρα
Οι από βύσσινο βασιλικής ποιότητας
Οι Από ρόδων δροσοστάλακτων απόσταγμα
Λεκιασμένοι Κολόμβοι Στη ρόδινη σπηλιά σου
κατεβαίνουν  την περιέργειά των να κορέσουν
 
Τύχαινε όμως κάποιοι να γλιστράνε
Βαθιά στον οισοφάγο και αυτό που έκρυβες στα στήθια σου
Μονάχα λίγο με τις τραχιές παλάμες των  να ακουμπούν
 
Τότε ζητούσες αυθωρεί  
Τους ώριμους, φαγωμένους καρπούς σου σε γερόντισσα τυφλή να χαρίσω
Ψευδές λάλημα σε ώτα αυτοκρατορικά ν αποστείλλω
Και τις καμέλιες να αντικαταστήσω με ροδώνες
 
 Ιωάννης Συντελής

Ημ/νία δημοσίευσης: 8 Ιουλίου 2009