ΜΑΚΡΟΧΡΌΝΙΑ ΜΝΗΜΗ

Καθόμουνα στο πάρκο και τάιζα τα περιστέρια
οταν ένας άντρας έσκυψε επάνω μου και εξέτασε
το πρόσωπο μου από κοντά. «Υπάρχει ένα άγαλμα σου
εκειπέρα,» είπε, «θα πρέπει να ’σαι πεθαμένος. Τι
έκανες για να αξίζεις ένα άγαλμα;» «Δεν έχω δει
ποτέ δικό μου άγαλμα», απάντησα. «Δεν μπορεί να
είναι δικό μου, δεν έκανα ποτέ τίποτα που να αξίζει
άγαλμα. Και σίγουρα δεν είμαι πεθαμένος. «Καλά
πήγαινε να το δεις ο ίδιος. Είναι δικό σου, δεν έκανα
λάθος», είπε. Σηκώθηκα και πήγα ως εκεί. Και ήταν
δικό μου. Έμοιαζα να κοιτάζω μακριά ή στο μέλλον,
σαν κι εκείνα τα αγάλματα των πρώτων εποίκων.
Δεν είχε όνομα, δεν είχε τίποτα άλλο, αλλά ήταν εγώ.
Μια κυρία πλησίασε και είπε, «Κοιτάζεις το άγαλμα
σου, δεν είναι αυτό παράνομο ή κάτι τέτοιο»; «Θα
έπρεπε να είναι,» είπα, «αλλά είναι το πρώτο μου
παράπτωμα, ίσως τη γλυτώσω φτηνά». «Είναι
και αντιδεοντολογικό», είπε, «και στερείται φινέτσας,
νομίζω». «Συμφωνώ μαζί σας απόλυτα», είπα. «Φεύγω
αμέσως, λυπάμαι. Γύρισα πίσω στο παγκάκι μου. Ο
άντρας ήταν εκεί. «Ίσως να είσαι ήρωας πολέμου.
Ίσως να έπεσες στη μάχη», είπε. «Δεν υπηρέτησα ποτέ
στον στρατό», είπα εγώ. «Μπορεί να ίδρυσες την πόλη
πριν τριακόσια χρόνια» είπε. «Αν το ’κανα, δεν το
θυμάμαι πια,» είπα. «Τριακόσια είναι πολλά», είπε τώρα, «μπορεί να ξέχασες». Έπιασα να ξαναταΐζω τα πιτσούνια.
Α, ναι, η ίδρυση της πόλης… Όλα ξανάρχονταν τώρα.
Ήταν Τετάρτη. Ψιχάλιζε, το άλογο μου έμοιαζε να —

TΟ ΓΑΛΑΖΙΟ ΜΠΟΥΜΠΙ

Τα γαλάζια μπούμπι ζουν
στα γυμνά βράχια
των Γκαλάπαγκος
και είναι ατρόμητα.
Η ζωή τους απλή:
τρέφονται με ψαράκια
κι έχουν λίγους εχθρούς.
Ακόμα, τα αρσενικά δεν
τσιμπάνε, ούτε τρέχουνε
πίσω απ’ τα θηλυκά.
Αντίθετα,
μαζεύουν τα γαλάζια
πραγματάκια του κόσμου
και φτιάχνουν φωλιές –
από ένα κουτί Gauloise,
χάντρες, κομματάκια
απ’ τη στολή κάποιου ναύτη.
Αυτό τα αποζημιώνει για την
έλλειψη φανταχτερών φτερών.
Μάλιστα, στα περασμένα
50,000,000 χρόνια, το
αρσενικό έχει γίνει πολύ
πιο άχαρο. Ούτε που
τραγουδάει καλά.
Όμως το θηλυκό δεν
του ζητάει πολλά –
το γαλάζιο την ικανοποιεί
στο έπακρο, έχει μια μαγική
επίδραση σ’ αυτήν.
Όταν γυρίζει απ’ το ολοήμερο
μπλα μπλα και τα ψώνια,
παρατηρεί ότι της έχει βρει
ένα καινούργιο κουρελάκι ή
περιτύλιγμα.
Γι’ αυτό και τον επιβραβεύει
Με το μελαψό κορμί της,
και τα άστρα περιστρέφονται
αργά παραδίπλα, στο γαλάζιο
περιτύλιγμα, σαν τα μάτια
ενός γλυκού σωτήρα.

James Tate

Μετάφραση: Στρατής Χαβιαράς