ΕΛΕΝΗ ΜΑΡΙΝΑΚΗ

Τέσσερα ποιήματα

ΟΙΚΕΙΟΤΗΤΑ

Τον συνηθίζεις και τον θάνατο.
Είναι ο διπλανός σου
που ασπρίζει νύχτα τον αυλόγυρο
και βιάζεται μην τον προφτάσει το πρωί
κι αφήσει ατελείωτο
το ωραιότερο κομμάτι
του ουρανού.

ΔΙΑ ΠΑΝΤΟΣ

Καμιά φορά τα μεσημέρια
   σε σκέφτομαι
κλεισμένο στην ανάσα σου
άσπρο σε  κάλυκες φθορίου.

Με λέξεις χλιαρές
απολυμαίνεις τα τοιχώματα
  των ποιημάτων
κρυώνεις ως το κόκκαλο.

Έτσι σε βρίσκει το πρωί
ριγμένο στα χαλάσματα
  του δωματίου
κι ούτε φωνή, ούτε λυγμός.

Εγώ, ξεχνώ τις επετείους
στοιβάζω ημερομηνίες και λοιπά
στον υπολογιστή
και με μια κίνηση δια παντός
σβήνω τις αναμνήσεις.

ΝΗΠΙΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ
 
                                Στον Βύρωνα Λεοντάρη

Σε ήσυχες θάλασσες θα κοιμηθούμε.
Φτάνει η τρικυμία της ψυχής
   που ταλαντεύεται.

Κύμα αγριεμένο η ζωή
τρέχει με χίλια
σε χαλασμένο όχημα επάνω
ρισκάρουμε την τύχη μας
χωρίς σηματοδότες και τροχαία
τα ταξίδια μας
περιπλανήσεις άσκοπες
αφού το ξέρουμε
στο τέλος
σε λίγο χώμα θα πλυθούμε απ’την αρχή
νήπια του θανάτου.

Η ΤΕΛΕΤΗ

Ήταν σεμνή η τελετή
ολίγα δάκρυα κρυμμένα
στάζανε στα κεριά
η φλόγα άναβε σιγά - σιγά
τα μάτια.

Πέτρωσε εκείνη η Κυριακή
βράδυ βαθύ και άνυδρο
κλειστές οι στρόφιγγες στην κάμαρα
κι εσύ να προσπαθείς να ανασύρεις μάταια
λίγον αέρα.

Ύστερα δύσκολα κοιμήθηκες
σε μαύρο όνειρο άφησες τη ζωή σου
ενέχυρο
και τέλειωσε αυτή η ιστορία.

Δεν έχει άλλη άνοιξη ο κόσμος.