Εκτύπωση του άρθρου
 
MIA LECOMTE
 
 
 
 
1. ΠΟΜΠΗΙΑ
    μετάφραση: Ιωσήφ Βεντούρας
 

Η ικανότητα να δημιουργούμε κόλαση
ξανανιώνει  τις παλιές στάχτες
εκεί  που η ζωή ταυτίζεται με την αναπνοή

κάτι  απ’ την κόλαση που είναι δικό μας
καθυστερεί πάντα μια διαφυγή
ήδη  σβησμένη σ’ αιώνιο μορφασμό

Ας κάψουμε τη μετωπική ορμή μας
σώμα με σώμα δύο ταύροι
ολότελα στο κόκκινο βαμμένοι

 

2. VIA CATALANI 
   
μετάφραση: Εύη Μανοπούλου 

 

Από την κάμαρά μας
μένει μόνο η κάμαρα
από την πόρτα ένα χνουδάτο πέρασμα
απ’ άκρου σ’ άκρο του αποχαιρετισμού και αντιστρόφως
Ένα μπλαβί σημάδι με το χρόνο 
άφησε το καλάι του καθρέφτη
κι αυτό με την κορνίζα ενώνεται στο βάθος
ανθίσματα του κρεβατιού πάνω στο μάρμαρο
η όραση έξω από το κέντρο της ρωγμής
απ’ όπου ανέβηκε η ηδονή και αντιστρόφως
Δεν μένει παρά η κάμαρα 
της κάμαρας που υπήρξαμε
ισοπεδωμένη η καρδιά απ’ οποιοδήποτε σημείο
είναι πολύ καλύτερα το βράδυ
όταν κι αυτή εξαφανίζεται
και αντιστρόφως
 

3. ΑΝΤΑΜΩΣΗ    
    μετρό Châtelet 
    μετάφραση: Εύη Μανοπούλου 

 

Για κάθε πόλη το δικό της κόκκινο
καρφιτσωμένο όπως για να μπορεί ν’ ανοίξει σαν λουλούδι
για να την ξαναβρείς μια μέρα
για να μπορείς να φτάσεις
και στην ώρα σου
για να αναγνωρίσεις στο σημάδι αυτό την πόλη ως δική σου
Δεν είναι αυτή 
μπορείς μόνο να λες, να ξαναλές
δεν είναι κόκκινο το χρώμα που θελήσαμε 
δεν έπρεπε ν’ ανθίσει εκεί ψηλά
να επιδεικνύεται σαν μια στερνή καρδιά από πανί
Να μη μιλήσουμε για τη μελαγχολία της συνάντησης

 

4. 

μετάφραση: Εύη Μανοπούλου 

 

Έλεος για μας, έλεος
για τη χλόη που δεν φυτρώνει, έλεος
για κάθε στέγη και για κάθε όψη των θυρών
χωρίς κλειδιά, έλεος για
τις άδειες κάμαρές μας, έλεος για τον ήχο
και το φως σβησμένα πάλι

έλεος για μας εδώ, έλεος 
για τα ψεύτικα παράθυρα
έλεος για την κατοίκηση της απουσίας
για την αδυναμία παραμονής
έλεος, έλεος
για μας σ’ αυτό το σπίτι το δικό μας 
σπίτι των άλλων    

_______________________________________________

POMPÉÏ

La nostra capacità di ricreare l’inferno
rinnova ceneri che oggi si posano
dove la vita coincide col respiro

qualcosa dell’inferno che è nostro
sta rinviando ogni giorno una fuga 
già spenta nella sua smorfia d’eterno

bruciamoci lo slancio frontale
corpo a corpo due tori 
perdutamente laccati di rosso

*****
 

VIA  CATALANI

Della nostra stanza
è rimasta soltanto la stanza
dalla porta un passeggio felpato
lungo tutto l’addio e viceversa.
Nello specchio ha ceduto da tempo
il mercurio una linea bluastra
a toccare il riquadro del fondo
dal fiorame del letto sopra i marmi
la visione scentrata dello squarcio
in cui crebbe il piacere e viceversa.
È rimasta soltanto la stanza
della stanza che fummo
rasa al cuore a partire
da un punto qualunque
molto meglio la notte
che scompare anche quello
e viceversa

******

 

RENDEZ-VOUS    
métro Châtelet   
 
Ogni città ha il suo rosso
Sta appuntato alla meglio si apre a fiore
per permetterti di trovarla un tal giorno
perché tu possa arrivare sia puntuale 
riconosca facilmente la città come tua
grazie al segno
Non è lei
tu non sai che ripeterti 
non è il rosso il colore prescelto
non avrebbe dovuto sbocciare lì sopra
esibito come un ultimo cuore di panno
Per non dire
dell’idea malinconica dell’incontro

******

 

Pietà di noi, pietà
dell’erba che non cresce, pietà 
del tetto e la facciata degli usci
senza chiave, pietà dei nostri
ambienti vuoti, pietà del suono e
della luce ancora spenti 

pietà di noi qua dentro, pietà
con le finestre finte
pietà dell’abitarci assente
del non poterci stare
pietà, pietà
di noi in questa casa 
in questa nostra altrui

 

© Poeticanet
 

Ημ/νία δημοσίευσης: 28 Ιουλίου 2018