Τέσσερα ποιήματα
 

Εὐπροσηγορία

Αυτός ήταν λοιπόν;

Δύναται ὁ λέων νά καταντά οὓτως;
Καί αὓτη του ἡ χείρ, ἡ ἀνεωγμένη, ἡ δεξιά

τούτη που μάζεψε σβέλτα και μαζί αργά—το φιλότιμο
μην τον δει ο ξένος—έστρωσε το ρούχο του.
Να με φάει το σπαθί του Νικηταρά αν λέω ψέματα.

ὡς ἐάν σπαθίζουσα τόν ἀέρα
ἡ ἰδία, ναί ἡ ἰδία.

Που ’χε σφίξει για πάντα την πάλα, στου Ιουλίου τις 26. Την τρομερή.
ου η μία δεν του ‘φτασε.

Καί τά παιδία ἢκουον: «Δε μας τα λένε αυτά».

Ἡ χείρ, ὡς σπάθη ἐν τῷ θηκαρίω ἐκρύβη.
Ἡ ψυχή, ὡς δελφίν, νέουσα ἐν τῇ Χάριτι.
Ἡ πτωχεία, τοῦ κόσμου τούτου.
Ὁ ἂνω πλοῦτος, τῆς ἀληθοῦς δόξης.

Ἔγκιστα τοῦ Θεοδώρου.
Διά παντός—διά παντός.

Στρατηγέ μου—
Ἃγιε τοῦ Θεοῦ

Θραῦσον σπαθίζων ὡς καλῶς οἷδας, τούς κρυστάλλους τῶν καρδιῶν ήμῶν.
Ὃτι ἐπορεύθημεν εἰς ματαιότητα.

(28 Ιαν. 2021)

 

Πνευματικά δικαιώματα

Τα θυμάμαι.
Ένα – ένα, μου προσφέρονται
Παρακρατημένα, πανάκριβα
δώρα.

Αντίδωρα απουσίας. Πληρωτέα
ἂμα τῇ ἐμφανίσει.
—Κατά τό μέτρον τῶν δυνατοτήτων
    βεβαίως.

Όπως έλεγε και
ο πατέρας μου.

(Μάρτιος 2020)

 

Πεζικού

Τα πόδια αυτά που βλέπεις
στραβωμένα
κι’ αγωνιούν στο πεζοδρόμιο ν’ ανεβούν

τούτα που πεινούν χείρα βοηθείας
κυνηγημένα από ζηλωτικό αρθριτικό άλγος

αυτά τα πόδια που οικτίρεις και αποστρέφεσαι
καθώς προαναγγέλλουν τα δικά σου τέλη

τα πόδια που ηδύπονα σέρνει μια μεγαλοπρεπής αδυναμία

αυτά—αδελφέ μου, σ’ έχουν πάει ως το Σαγγάριο.

Σεπτέμβριος 2007

 

Συμβίωση

Η χαρά που αναδύεται απ’ τις
πεταλίδες που έχουν, χάρη στα χρόνια, κολλήσει
στο κάποτε στιλπνότατο δέρμα μου
περιγράφεται τελετουργικά σε
|κάθε μου άλμα.

Υπερβαίνει τη φιλαρέσκεια της
τελειότητας των αψεγάδιαστων εισέτι
υφάλων πτυχών τους. Αφήνω δε τα
οφέλη της συμβίωσης.

Μόνο που, η ενσωμάτωση
του αποσταλάγματος αυτής της προσκόλλησης
αυξάνει αναλογικά με τα χιλιάδες
ναυτικά μίλια.

Όπως τα μετράτε εσείς δηλαδή.