ΛΙΑ ΜΕΓΑΛΟΥ-ΣΕΦΕΡΙΑΔΗ

 

 

 

 

Τέσσερα ποιήματα

 

ΔΕΗΣΗ ΜΕΣ  ΣΤΗΝ ΟΜΙΧΛΗ ΤΟΥ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥ

 

Κυλάει το αίμα
 από αιώνα σε αιώνα 
σκοντάφτει το έλεος 
στοιβάζονται τα σακιά του πόνου
με τα ίδια μας τα χέρια όλα ραμμένα.

Και δεν κατέχουμε
δεν γνωρίζουμε
δεν ξέρουμε 
δεν ηξεύρουμε 
δεν αντιλαμβανόμαστε 
δεν καταλαβαίνουμε
δεν κατανοούμε 
δεν εννοούμε
δεν μπορούμε
δεν ημπορούμε
δεν δυνάμεθα
δεν

Ελέησον
ελέησον τα φορτία του χρόνου
τα καταπλέοντα 
μεσ’ από τις διώρυγες του μίσους.

Ελέησον 
ημάς ελέησον 
που κιόλας αποπλέουμε
-το ίδιο ανέγνωροι όπως ήρθαμε-
κι ούτε ποτέ θα μάθουμε
γιατί πονούμε
γιατί μισούμε
γιατί ασίγαστα ποθούμε 
το χρυσακάνθινο στεφάνι της ζωής.                                                  

  έτος 2022                                                               

 

ΠΡΟΣΩΡΑΣ

Αέρινη κλωστή
μακάρια αιωρείται
στο φεγγαρόφωτο.
Ποτέ δεν φτάνει
εκεί που φύσηξε
ο πρώτος άνεμος. 
 Ενάντιους
δεν γνωρίζει
 ριπαίους
θυελλώδεις 
λαίλαπες.
Ούτε αν θα χαθεί
μέσα στο φως
ή μέσα στο σκοτάδι 
-αδιάφορο.
Εκείνη 
τώρα 
μακάρια αιωρείται
στο φεγγαρόφωτο.
 

 ΟΙ ΜΕΡΕΣ

Καταρρέουν οι μέρες
η  μία μετά την άλλη
η  μία πάνω στην άλλη
δίχως ν’ ακούγεται
σεισμού βοή 
κλαγγή των όπλων
 ο  βρυχηθμός του ηφαιστείου.
Το φως μόνον
μόνον το φως ακούγεται
που αργοσβήνει
πάνω απ’ των ημερών μας τα ερείπια.

 

Η ΣΤΟΡΓΗ ΜΙΑΣ ΠΟΛΥΘΡΟΝΑΣ

Εχθές
στη θαλπωρή της μήτρας
γαλήνια ονειρευότανε
στη θαλπωρή της κούνιας
ανέφελα κοιμόταν.
Σκιές ακόμη δεν εγνώριζε
μήτε τον χρόνο τον γοργόφτερο
μήτε του Ύπνου τον δίδυμο αδελφό.

Σήμερα
στης πολυθρόνας την αγκάλη
αποκοιμιέται
με το βιβλίο στα χέρια του ανοιχτό.
Ογδόντα χρόνια τις γνωρίζει τις σκιές.
Τον χρόνο τον γοργόφτερο
 καλά γνωρίζει.
Όμως της πολυθρόνας η στοργή
για  χάρη  του
τον Ύπνο προσκαλεί
τον δίδυμο αδελφό του
σε απόσταση  κρατώντας.