ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΑΝΤΖΗΣ

Κι αν είναι λάθος η ίδια η έννοια της εμπειρίας; Αφού αυτές που καλούνται εμπειρίες είναι κατασκευές, εκ των υστέρων διορθωμένες, ψυχολογικά καλυμμένες, αυθαίρετες, ελάχιστες, σκηνοθετημένες. Είναι η μία λήψη που ο εγκέφαλος “είδε” και ο εγκέφαλος “άκουσε” με την συνδρομή των οργάνων του. Αλλά ο ίδιος ο εγκέφαλος, μπορεί να πάει πιο κοντά στο αντικείμενο του θέματος, και να διαλέξει άλλη λήψη, με άλλο ήχο και άλλη εικόνα, αφού δύναται από το ελάχιστο σημείο του κέντρου που είχε νετάρει να μεταπηδήσει σε εκείνα τα περιφερειακά στοιχεία που μέχρι πρότινος ήταν θολά, ή ακούγονταν ως ηχώ και να τα θέσει κυρίαρχα. Την κάθε στιγμή η βούληση δύναται να επανασκηνοθετήσει όλη την συνάντηση του εξωτερικού κόσμου, των οργάνων και της ίδιας. Οι εμπειρίες που είχα και θα έχω – οι παλιές παραλλαγμένες ή οι τυχαίες νέες – δ ε ν είναι σταθερές· δεν  είναι  παρά ένα άγημα διαφοράς δυναμικού, μεταφοράς υποσωματιδίων  που υποσκάπτει τις προσωρινές εντομές κατά τις νέες βουλές της β. Οι τελευταίες αυτές  είναι οι πλέον αστάθμητες  αλλά και οι πλέον ισχυρές. Ένα μέρος της άμμου όταν φιλιόμασταν μπορεί να το είχα δει ή όχι, και να το ανέσυρα εκ των υστέρων, από τις “δεύτερες” εικόνες. Αυτό που δεν υπάρχει είναι η εμπειρία. Έτσι, ίσως ανοίγει ο δρόμος για τον παραλογισμό, για την αλλοίωση όλων εκείνων των ψυχολογικών, συναισθηματικών αλλά ακόμη και εμπειρικών (με την συνδρομή των αισθήσεων) αποτυπωμάτων που συγκροτούν την αντίληψη που έχει το ίδιο το άτομο για τον εαυτό του. Έτσι, διαλύεται όλη εκείνη η σταθερότητα, που επικαλείται ως δεδομένη η ψυχανάλυση, μέσω της ονομάτισης των προκείμενων συναντήσεων του ασυνείδητου με τον κόσμο και την αποδελτίωσή τους στην μνήμη. Έτσι, οποιαδήποτε στιγμή η β στρέφει ή επιφυλάσσεται να στρέψει στο μέλλον και μάλιστα όσες φορές θέλει, την κάμερα της ενδοσκόπησης όσο και την κάμερα της αντίληψης του εξωτερικού κόσμου για να ρυθμίσει εκείνη κάθε φορά την εναλλαγή πολικότητας των στοιχείων που σχηματίζουν την μία ή την άλλη εντύπωση. Τα άτομα του μέλλοντος δεν θα είναι πρόσωπα που διαμορφώνονται ως τέτοια λόγω των εμπειριών (γεγονότων) τους, όχι· αλλά λόγω της ικανότητας δημιουργίας εμπειριών. Τα πρόσωπα του μέλλοντος θα συνιστούν σχηματισμούς της β που ανάγονται στην ένταση, τους δρόμους, τους τόνους τις μορφές της β. Για το ίδιο το άτομο αλλά και για τον συνομιλητή/ακροατή θα καθίσταται διακριτή μία ικανότητα σύνθεσης, παρασκευής  και τελικώς μετάδοσης –ως μία περφόρμανς της β – της πανίσχυρης, νέας, υπό αίρεσης εμπειρία. Ποιος θες να είσαι, κακό παιδάκι, τώρα μπορείς να νιώθεις ότι είσαι καλό. Εκείνος που δεν ερωτεύτηκε ποτέ, σφάλλει, ας ξαναδεί εκείνη την παλιά συνάντηση            (υπόκρουση κιλλ μπιλλ βολ.2)

λάλα λάλαρά    λάλα  λάλαρά  (δις)                                                                                

                                       λάλαράλα  λάλαράλα λάλαράλα λά

Δεν υπηρετώ τα παιχνίδια της γραφής απλώς για να επικυρώσω πως “δεν υπάρχει υπερούσια αλήθεια που βρίσκεται εκεί έξω” όπως είπε ο Ρόρτυ αλλά για να δοκιμάσω επάνω στην επιφάνεια της γλώσσας με άλλους συνδαιτημόνες αν η ζωή είναι “πρωτίστως αισθητικό φαινόμενο” όπως είπε ο Νίτσε.